23/11/2022
Όταν νικούμε τους εχθρούς μας, ας προχωρούμε όσο περισσότερο μπορούμε, αλλά και όταν μας νικούν, ας υποχωρούμε όσο λιγότερο γίνεται!
Ο Θουκυδίδης στο 1ο βιβλίο της ιστορίας του, στην παράγραφο 70, (για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο) παρουσιάζοντας τους Κορίνθιους πρέσβεις στην Σπάρτη ενώπιον της συνέλευσης των Λακεδαιμονίων να παραπονούνται για την αδράνεια των Λακεδαιμονίων, την οποία αντιδιαστέλλουν προς την ευστροφία και δραστηριότητα των Αθηναίων, μας περιγράφει τον χαρακτήρα των Αθηναίων:
"Και συγχρόνως νομίζουμε ότι περισσότερο από κάθε άλλον εμείς έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε παράπονα κατά των άλλων, την στιγμή που τα συμφέροντά μας που κινδυνεύουν είναι μεγάλα. Γι΄ αυτά εσείς, όπως νομίζουμε, δεν έχετε συναίσθηση, αλλά ούτε και σκεφτήκατε ποτέ μέχρι σήμερα τι είδους άνθρωποι είναι οι Αθηναίοι, με τους οποίους πρόκειται να πολεμήσετε, και πόσο διαφορετικοί είναι από σας, ή καλύτερα ότι είναι τελείως διαφορετικοί.
Αυτοί (οι Αθηναίοι) είναι προοδευτικοί, εξίσου γρήγοροι και στη σύλληψη και στην εκτέλεση κάθε νέου σχεδίου, ενώ σεις αντίθετα είσαστε ευχαριστημένοι με το να διατηρείτε όσα έχετε και δεν ενδιαφέρεστε να επιδιώξετε τίποτα παραπάνω και με έντονη δραστηριότητα δεν αντιμετωπίζετε ούτε τις πλέον κατεπείγουσες ανάγκες.
Έπειτα, αυτοί είναι τολμηροί περισσότερο από τις δυνάμεις τους (οι Αθηναίοι) και ριψοκινδυνεύουν μέχρι παραλογισμού, και μέσα στις συμφορές αισιόδοξοι. Ενώ ο δικός σας χαρακτήρας είναι να καταπιάνεστε με έργα κατώτερα από τις δυνάμεις σας και να δυσπιστείτε και στα πιο σίγουρα συμπεράσματά σας, και, όταν σας βρίσκουν συμφορές, να νομίζετε ότι ποτέ δεν θα απαλλαγείτε από αυτές.
Και ακόμη αυτοί είναι αποφασιστικότατοι σε σύγκριση με σας τους αναβλητικούς, και άνθρωποι που τους αρέσει να φεύγουν μακριά από την πατρίδα τους, αντίθετα από εσάς που ποτέ σχεδόν δεν απομακρύνεστε από τη δική σας. Γιατί αυτοί ελπίζουν ότι κάτι έχουν να κερδίσουν απομακρυνόμενοι από την πόλη τους, ενώ εσείς φοβάστε ότι με το να βγείτε έξω από τα σύνορα της Λακωνικής μπορείτε να βάλετε σε κίνδυνο και αυτά που έχετε.
Και όταν νικούν τους εχθρούς τους, προχωρούν όσο μπορούν περισσότερο, ενώ, όταν νικιούνται, υποχωρούν όσο γίνεται λιγότερο.
Ακόμη, τα σώματά τους τα θυσιάζουν για την πόλη τους σαν να είναι τελείως ξένα, όσο για τη σκέψη τους την αφιερώνουν εξολοκλήρου στην εξυπηρέτησή της και κάθε φορά που δε φέρουν σε πέρας όσα βάλουν στο μυαλό τους να κάμουν, τους φαίνεται ότι έχασαν και εκείνα που είχαν, ενώ, όταν αποκτήσουν ό,τι επιδιώξουν, νομίζουν ότι κατάφεραν να φέρουν σε πέρας λίγα μόνο σε σύγκριση με ό,τι έχουν να κάμουν στο μέλλον, και αν τυχόν επιχειρήσουν κάτι και αποτύχουν, αμέσως βρίσκουν άλλες ελπίδες και αναπληρώνουν την έλλειψη. Γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, για τους οποίους το να ελπίζουν ότι θα φέρουν σε πέρας όσα βάλουν στο μυαλό τους είναι το ίδιο με το να τα έχουν, κι αυτό, γιατί δεν χάνουν καιρό για την εκτέλεση των σχεδίων τους.
Κι όλα αυτά τα επιδιώκουν με κόπους και κινδύνους σε όλη τους τη ζωή, και πολύ λίγο απολαμβάνουν τα υπάρχοντα αγαθά, γιατί όλο και κάτι το νέο αποκτούν, και γιατί σαν γιορτή θεωρούν μόνο το να κάνουν το καθήκον τους, ενώ την ησυχία που προέρχεται από την αδράνεια τη θεωρούν πολύ μεγαλύτερο δυστύχημα από την πιο κουραστική απασχόληση.
Ώστε, αν κανείς συγκεφαλαιώνοντας έλεγε ότι οι άνθρωποι αυτοί γεννήθηκαν για να μην έχουν ούτε οι ίδιοι ησυχία ούτε και τους άλλους να αφήνουν ήσυχους, θα μίλαγε σωστά".
Από το μακρινό παρελθόν, ο Θουκυδίδης διδάσκει σε όλους εμάς πώς πρέπει να γίνουμε, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Κι επειδή η μεγαλύτερη εθνική απώλεια της νεότερης ελληνικής ιστορίας, κατά τον 21ο αιώνα, είναι η ψευδοσυμφωνία των Πρεσπών που προσβάλλει βίαια και ανιστόρητα την Μακεδονία μας, επειδή αυτό συμβαίνει πραγματικά και όχι θεωρητικά, είναι συνετό να προσέξουμε τους λόγους του Θουκυδίδη.
Τι πρέπει να κάνουμε οι Έλληνες για να διώξουμε πρώτα πρώτα τους πολιτικούς που συμπεριφέρονται ανθελληνικά κι έπειτα τους σλάβους που αυτο-ονομάζονται "Μακεδόνες";
Να γίνουμε ισχυροί όπως ήταν οι Αθηναίοι του Θουκυδίδη: Να βγούμε μέσα από την άκρως επικίνδυνη αδράνεια μας, να πατάξουμε τον φόβο που μας εμποδίζει να βγούμε από το στενόχωρο περιβάλλον του προσωπικού μας μικρόκοσμου, να θεωρούμε γιορτή το καθήκον υπερασπίσεως της πατρίδας, να μάθουμε να μην παραδινόμαστε στην ήττα, αλλά να πολεμούμε αδιάκοπα για ανάκτηση δυνάμεων που θα οδηγήσει την δική μας νίκη, να προσφέρουμε τον εαυτό μας θυσία στην πατρίδα και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι δεν γεννηθήκαμε οι Έλληνες για να ζούμε ήσυχοι και παραγκωνισμένοι, ούτε για να αφήνουμε τους άλλους στην ησυχία τους να κάνουν ό,τι θέλουν με τα συμφέροντα της πατρίδας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου