Απρίλιος 1941, Ρούπελ: Οι Γερμανοί χτύπησαν αδυσώπητα τους Έλληνες και βρέθηκαν τελικά μπροστά στον Αθάνατο Ίτσιο

 

 6/4/2023

Ρούπελ, η Μάχη των Οχυρών. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν σθεναρά κατά των Γερμανοβουλγάρων. Από 6 ως 9 Απριλίου του 1941, η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν φοβάται τον πολυάριθμο και άρτια εξοπλισμένο εχθρό. Πρώτος μεταξύ των Αρίστων ο Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος. Μπορεί να σκοτώθηκε, αλλά...

Οι επιθέσεις ξεκίνησαν στο Ρούπελ και στις γύρω περιοχές τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου. Πυροβολισμοί, φωνές, ελπίδες, φόβοι, Έλληνες που αμύνονται υπέρ πατρίδος, οι εχθροί που θέλουν να εξοντώσουν τους Έλληνες. 

Ειδικός γερμανικός λόχος εμφανίζεται με 18 λέμβους να πλέει στον Στρυμόνα. Κινούνται σε τόπο ξένο και οι περισσότεροι πνίγονται. Όσοι σώθηκαν ενώνονται με το 1ο τάγμα και δέχονται καταιγισμό επιθέσεων από το οχυρό Ουσίτα. Υπέστησαν σοβαρές ζημιές οι εχθροί, εκείνη την ημέρα. 

Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, οι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στο οχυρό του Ρούπελ. Τρεις διαφορετικές περιπολίες, για να ελέγχουν τους εχθρούς. Τα γερμανικά αεροπλάνα πραγματοποιούσαν σφοδρές επιθέσεις, αλλά οι Έλληνες άντεχαν κι έτσι δεν κάμπτονταν το ηθικό τους. Στο τέλος εκείνης της ημέρας είχαν απωθήσει τους εχθρούς στο ύψωμα Γκολιαμά.

8 Απριλίου του 1941. Νέες επιθέσεις κατά του οχυρού Ρούπελ. Από ξηρά και αέρα. Οι εχθροί είχαν λυσσάξει. Οι Έλληνες δεν ήταν το εύκολο θύμα που νόμιζαν. Γιατί οι Έλληνες πολεμούσαν με ένα όπλο που δεν είχαν οι εχθροί. Με την ψυχή τους. 

Ένας νεκρός ήρωας και τέσσερις τραυματίες. Αλλά, οι εχθροί έπαθαν σοβαρότερες ζημιές και απώλειες. Έτσι, άρχισαν οι Γερμανοί μαζί με τους Βούλγαρους να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στα νότια του οχυρού. Η κατάσταση ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμη για τους Έλληνες.  

Επόμενη ημέρα, 9 Απριλίου. Βομβαρδισμοί, αίμα, πόνος, υστερία, αλλά και ελπίδα Ελλήνων που ήθελαν ηττημένους τους εχθρούς. Δυστυχώς, οι Έλληνες βρέθηκαν σε αδιέξοδο. Όμως, εξαπέλυσαν φονικό πυρ κατά των Γερμανών που αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν. 

Οι Έλληνες πολεμιστές δεν ήθελαν να σταματήσουν την μάχη, ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα. Ωστόσο αργά το απόγευμα εκείνης της ημέρας οι Γερμανοί έστειλαν κήρυκες για να ενημερώσουν τους πολεμιστές μας ότι υπήρξε συνθηκολόγηση και ότι πρέπει να παραδώσουν το οχυρό Ρούπελ. 

Ο Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απάντησε: Τα οχυρά δεν παραδίδονται, αλλά καταλαμβάνονται. 

Αλίμονο, όμως, στις 10 Απριλίου του 1941, επιβεβαιώθηκε η συνθηκολόγηση. Το οχυρό Ρούπελ έπρεπε να παραδοθεί στους Γερμανούς. 

Εκείνες τις ημέρες του πολέμου, οι δυνατοί Γερμανοί υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες, ενώ των Ελλήνων οι υλικές ζημιές ήταν λιγότερες. Όμως, χάσαμε 4 Έλληνες αξιωματικούς και τραυματίστηκαν 40 άνδρες.

Η ηρωική αντίσταση του Δημητρίου Ίτσιου 

Από την σελίδα στο facebook Δημήτριος Ίτσιος

Ο Δημήτριος Ίτσιος από Άνω Πορρόια Σερρών, ήταν ένας από τους Έλληνες που αγωνίζονταν κατά του ισχυρού εχθρού. Είχε λάβει την διαταγή να καλύψει με το πολυβολείο του Π8 την υποχώρηση ελληνικών τμημάτων (εκεί βρίσκονταν 5 ακόμη στρατιώτες). Πού διαδραματίζονταν όλα αυτά; Στην περιοχή Ομορφοπλαγιά του όρους Μπέλλες κοντά στα Άνω Πορρόια Σερρών. Ακολούθως, μπορούσε να αποχωρήσει και ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του. Θα υπάκουγε τις εντολές; Θα έφευγε για να σωθεί; 

Όχι, ο Έλληνας με την καρδιά λιονταριού, που θα μπορούσε να σωθεί και να επιστρέψει στην οικογένειά του, αποφάσισε να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων για την πατρίδα. Έδωσε διαταγή στους άνδρες του να φύγουν. Δύο από αυτούς, ο Ευάγγελος Παπαβασιλείου και  Ιωάννης Κοζάρτσης (που πέθανε πριν λίγους μήνες σε ηλικία 105 ετών), παρέμειναν μαζί του. 

Πυροβολισμοί, βομβαρδισμοί, από ξηρά και από αέρα, οι Γερμανοί λυσσασμένα χτυπούσαν τους Έλληνες. Αλλά οι ήρωες μας άντεχαν. Το πολυβολείο άντεχε. Προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στους Γερμανούς, γι΄ αυτό κι αυτοί είχαν αφηνιάσει..Επίσης, οι Έλληνες ήρωες, με την αποφασιστική αυτή μάχη, καθυστέρησαν τους Γερμανούς της Μεραρχίας του Σέρνερ που ήθελαν άμεσα να φθάσουν στην Θεσσαλονίκη και να την καταλάβουν. 

Δυστυχώς, η γενναιότητα δεν ήταν αρκετή για να φέρει την νίκη των Ελλήνων. Οι σφαίρες των πολυβόλων τελείωσαν και οι Γερμανοί κοντοζύγωναν τα παλικάρια μας. Οι εχθροί ζήτησαν από τους λεβέντες μας να παραδοθούν, υποσχόμενοι ότι δεν θα τους βλάψουν, αφού είχε επιτευχθεί συνθηκολόγηση.  

Ο Δημήτριος Ίτσιος, σαν να τον βλέπουμε μπροστά μας, πείσμωσε. Δεν θα παραδοθώ ζωντανός στους εχθρούς, φώναζαν τα χείλη και τα μάτια του,  αλλά και τα χέρια του που άρπαξαν το τουφέκι του, αλλά και τα πόδια του που τον οδήγησαν με πρωτόγνωρη ορμή έξω από το πολυβολείο. Επιτέθηκε στους Γερμανούς, μόνος, αγέρωχος, Έλληνας. Οι δύο συμπολεμιστές του άκουσαν τον πυροβολισμό. 

Σαν βγήκαν έξω, είδαν τον Λοχία τους χτυπημένο, ματωμένο, νεκρό. Αθάνατο.

Το σώμα του Λοχία Δ.Ίτσιου που πυροβολήθηκε κοντά στο πολυβολείο Π8, 6 Απριλίου 1941 (vikipedia)