Μακεδονομάχος ιατρός Ιωάννης Αργυρόπουλος: Προδόθηκε, τον συνέλαβαν, πήγε φυλακή, μα, τα λογαριάζουν αυτά οι ήρωες;

 14/4/2023

Η αγάπη του για την πατρίδα υπερίσχυε της αγάπης του για την οικογένειά του. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος, εξαιτίας της εθνικής του δράσης, συλλαμβανόταν κι έπειτα πλήρωνε τις αμοιβές του ως ιατρός για να βγει από την φυλακή. Και μετά, άρχιζε ξανά τον αγώνα για την πατρίδα! Και όμως,  Έλληνες τον πρόδωσαν με πλαστή επιστολή!

Ο βίος και η εθνική δράση του ιατρού Ιωάννη Αργυρόπουλου (1852-1920) αποτελούν μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές του Μακεδονικού Αγώνα και καταλαμβάνουν ελάχιστες γραμμές στις σελίδες των βιβλίων ιστορίας της περιόδου αυτής. Εξάλλου ο αγώνας απαιτούσε ανωνυμία και ανιδιοτελή θυσία για την επιτυχία του και αυτά συνέβαλαν να παραμείνουν στην αφάνεια οι ήρωες πρωταγωνιστές του και η δράση τους.

Η παρούσα εισήγηση στηρίζεται σε ένα ανέκδοτο κείμενο του φαρμακοποιού Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου¹, γιου του Ιωάννη Αργυρόπουλου, σε μια προσπάθειά του να καταγράψει τον βίο και την εθνική δράση του πατέρα του μέσα από τις διηγήσεις που είχε ακούσει και όσα θυμόταν από το ημερολόγιο του πατέρα του. Όπως συνάγεται και από μαρτυρίες άλλων μελών της οικογένειας, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος είχε καταγράψει σε ένα ημερολόγιο πολλά από τα γεγονότα της ζωής του². Το ημερολόγιο όμως αυτό κάηκε μέσα στο σπίτι του γιου του Χαρίλαου κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος της Κλεισούρας από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στις 5 Απριλίου 1944.
Η σύνταξη του κειμένου της βιογραφίας του πατέρα του ολοκληρώθηκε από τον Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο πιθανόν το έτος 1971. Ο ίδιος παρακαλούσε επίμονα, όπως γράφει, τον πατέρα του κατά το τελευταίο έτος της ζωής του να γράψει τα απομνημονεύματά του, δυστυχῶς ὅμως τὸν ἐπρόλαβεν ὁ θάνατος. Αν και δεν προχώρησε ποτέ στην τυπογραφική έκδοση της εξιστόρησης αυτής, φρόντισε εντούτοις για την ευρύτερη διάδοση της στον κύκλο των συγγενών τους υπό τη μορφή αντιγράφων.

Αποτελείται από 55 δακτυλογραφημένες σελίδες³, εκ των οποίων η πρώτη φέρει τον τίτλο Ἰ. Ἀργυρόπουλος. Ἰατρός, η δεύτερη κάτω από φωτογραφία του Ιωάννη Αργυρόπουλου τον πλήρη τίτλο Ἐξιστόρησις τοῦ Βίου καὶ τῆς Ἐθνικῆς Δράσεως τοῦ Ἰωάννου Κ. Ἀργυροπούλου, ἰατροῦ, ὑπὸ τοῦ υἱοῦ του Κωνσταντίνου Φαρμακοποιοῦ και η τελευταία είναι αντίγραφο άρθρου του Χρ. Λαμπρινού με τίτλο «Τὰ πάντα γιὰ τὴν Μακεδονία. Ἕνας αφανὴς ἥρωας. Ὁ ἰατρὸς Ἰωάν. Ἀργυρόπουλος καὶ ἡ μεγάλη προσφορά του» (εφημ. Μακεδονία, Κυριακή 7 Ἀπριλίου 1974)⁴. Στις σελίδες 39 έως και 49 παρατίθενται όσα έχουν γραφεί για τον Αργυρόπουλο σε διάφορα βιβλία και περιοδικά, καθώς και μια ομιλία του Αλέξανδρου Ωρολογά με το ψευδώνυμο Αλεξ. Κούστας, που εκφωνήθηκε την 24η Φεβρουαρίου 1954 στον ραδιοφωνικό σταθμό Θεσσαλονίκης⁵.
 

Μέσα λοιπόν από τα γραπτά του Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου και τις λοιπές ελάχιστες όμως πηγές θα επιχειρήσουμε μια πληρέστερη κατά το δυνατό παρουσίαση της ζωής και της εθνικής δράσης του Μακεδόνα ιατρού. Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος αναφέρεται συχνά στις σελίδες αυτές στην αξία του έργου του πατέρα του. Μάλιστα προσφέρει πλήθος από άγνωστες και πολύτιμες πληροφορίες για την επαναστατική κινητοποίηση του ελληνισμού της Μακεδονίας και για την ιστορία της Κλεισούρας κατά την προαπελευθερωτική περίοδο.
 

Για την οικογένεια Αργυρόπουλου ιδιαίτερα διαφωτιστικά είναι τα στοιχεία που διασώζονται σε ένα προχειρογραμμένο φυλλάδιο του 1958, που συνέγραψε ο φαρμακοποιός Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος. Το παλαιότερο γνωστό πρόσωπο της οικογένειας είναι ο Αργύριος Μπούρδας, που με την Αγνή Παπαγιάννη απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο ή Κωττούλα, και μία κόρη τη Μαλαματή ή Ματή, σύζυγο κάποιου Λαλιώτη. Ο Κωττούλας παντρεύτηκε με την Αγνή Γ. Σιμώτα και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Αργύριο, τον Ιωάννη, την Κυράνω και την Κατερίνα⁶. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1852 στο Βογατσικό Καστοριάς, στα σχολεία του οποίου έλαβε την εγκύκλια παιδεία. Στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα και στον εκεί εγκατεστημένο αδελφό του Αργύριο, ο οποίος του διέθεσε τα απαιτούμενα χρήματα για τις μετέπειτα σπουδές του στο Γυμνάσιο και για την εγγραφή του στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου. Ο πατέρας τους Κωττούλας δε βρισκόταν πια στη ζωή, καθώς είχε δολοφονηθεί στην Πλεύνα της Βουλγαρίας, και την επιμέλεια του Ιωάννη είχε αναλάβει ο μεγαλύτερος αδελφός του⁷. Τιμώντας τον ο Ιωάννης μετέτρεψε το αρχικό επίθετο της οικογένειας, το Μπούρδας, σε Αργυρόπουλος⁸. Από τις αδερφές τους, η Κατερίνα, παντρεύτηκε με τον βογατσιώτη Δημήτριο Τσούρκα, πατέρα του ιδρυτή και πρώτου διευθυντή του περιοδικού Μακεδονικὴ Ζωὴ Κλεόβουλου Τσούρκα, ενώ η Κυράνω πέθανε σε νεαρή ηλικία⁹.
 

Στην ιατρική σχολή ο Αργυρόπουλος προσελήφθη ως βοηθός του καθηγητή της χειρουργικής Ιωάννου από την Κορησό Καστοριάς και ειδικεύτηκε στην παθολογία και τη μαιευτική¹⁰. Μάλιστα για να ανταποκριθεί στα μεγάλα έξοδα προμηθευόταν ανθρώπινα οστά από το νεκροταφείο και αφού τα συναρμολογούσε σε σκελετό, τα μεταπωλούσε στους φοιτητές για μελέτη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του μετακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αδελφό του Αργύριο, ο οποίος τελειώνοντας τις σπουδές του πάνω στη ζωγραφική είχε εγκατασταθεί μόνιμα εκεί και είχε προσληφθεί στην υπηρεσία του Σουλτάνου ως αρχιζωγράφος των ανακτόρων¹¹. Εκεί ο Ιωάννης Αργυρόπουλος έλαβε την άδεια εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος και άνοιξε ιατρείο στη συνοικία Μπαλατά το 1874¹².
 

Στην Κωνσταντινούπολη ο ιατρός εισήλθε στους πνευματικούς και πατριωτικούς κύκλους και για πολλά χρόνια αργότερα διετέλεσε αρθρογράφος και ανταποκριτής της μαχητικής ελληνικής εφημερίδας Νεολόγος. Οι γνωριμίες του με τους εκεί εγκατεστημένους Δυτικομακεδόνες τον ώθησαν να εγγραφεί στη Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα και μάλιστα να εκλεγεί και μέλος της επιτροπής αναδιαρθρώσεως του κανονισμού της τον Αύγουστο του 1874¹³. Μεταξύ των Δυτικομακεδόνων γνώρισε και πολλούς Κλεισουριώτες που εργάζονταν εκεί. Αυτοί εξασφαλίζοντας του ετήσια προκαταβαλλόμενη αμοιβή τον έπεισαν να εγκατασταθεί στην Κλεισούρα, που την εποχή εκείνη είχε περίπου 6.500 κατοίκους και είχε σημειώσει μεγάλη ακμή με το διαμετακομιστικό εμπόριο¹⁴.
 

Το 1886 παντρεύτηκε με την κλεισουριώτισσα Ασπασία Π. Παπαπέτρου¹⁵, με την οποία απέκτησε τέσσερις γιους, τον Κωνσταντίνο (1887–1984)¹⁶, τον Χαρίλαο (1891–1952)¹⁷, τον Γεώργιο (1898–1969)¹⁸, τον Μιλτιάδη (1900–1978)¹⁹, τον Δημήτριο (1904–1937) και μια κόρη την Ιφιγένεια²⁰. Στην Κλεισούρα όμως παράλληλα με την εργασία του ανέλαβε και τα ηνία της τοπικής εθνικής κίνησης εναντίον των ρουμανιζόντων²¹. Ο ιατρός – με το όνομα αυτό ήταν γνωστός στην ευρύτερη περιφέρεια – επιστατούσε στη μεταφορά όπλων, την κατάρτιση ομάδων για την απόκρουση των κομιτατζήδων και τη συλλογή πληροφοριών για τις κινήσεις των Τούρκων και των Βουλγάρων. Γράφει χαρακτηριστικά ο γιος του: 

Ἡ πρὸς τὴν πατρίδα αγάπη του, ὑπερίσχυεν πολλάκις τοῦ πρὸς τὴν οἰκογένειάν του καθήκοντός του, διότι, ἐνῶ αἱ αμοιβαὶ ἐκ τῆς ἐργασίας του ἦσαν αρκεταί, δὲν κατόρθωσεν νὰ σχηματίσῃ χρηματικὸν κεφάλαιον, διότι ἐξόδευε τὰ χρήματά του κατὰ τὰς πολλὰς συλλήψεις καὶ φυλακίσεις του, διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐθνικῶν συναισθημάτων του²².
 

Η εμπλοκή του Αργυρόπουλου στη διαμάχη των Κλεισουριέων εξαιτίας της ρουμανικής προπαγάνδας είχε ως αποτέλεσμα τη συκοφάντησή του από τον Αβδελλιώτη ρουμανοδιδάσκαλο Απόστολο Μαργαρίτη (1832–1903), που ήταν εγκατεστημένος στην Κλεισούρα από τον Νοέμβριο του 1855 μαζί με την οικογένειά του. Ο Μαργαρίτης λοιπόν κατήγγειλε στις τουρκικές αρχές ότι ο Αργυρόπουλος ήταν αναμιγμένος στην οργάνωση επανάστασης εναντίον της τουρκικής κυβέρνησης²³.
 

Ο ιατρός που είχε ήδη μυηθεί στη Νέα Φιλική Εταιρεία από τον ίδιο τον εμπνευστή της Αναστάσιο Πηχεώνα και τον Νικόλαο Φιλιππίδη συνέχισε τον αγώνα του και μάλιστα στήριζε και τροφοδοτούσε τα ανταρτικά σώματα της περιοχής²⁴. Στον αγώνα κατά των ρουμανιζόντων της Κλεισούρας μπαίνει τον Φεβρουάριο του 1862 και ο Πηχεώνας, όταν διορίζεται δημοδιδάσκαλος στα ελληνικά σχολεία της Κλεισούρας, όπου έρχεται σε σύγκρουση με τον διαβόητο πράκτορα των Ρουμάνων και τέως ελληνοδιδάσκαλο Μαργαρίτη, ο οποίος συνεργαζόταν στενά με τους προξένους της Αυστρίας και της Ρωσίας, αλλά και τον ιεραπόστολο των Λαζαριστών ιερωμένο Faverial στο Μοναστήρι με απώτερο σκοπό τον προσηλυτισμό σλαβόφωνων και των βλαχόφωνων της ευρύτερης περιοχής²⁵. Τα προβλήματα μάλιστα που δημιουργούσε ο «απόστολος» των ρουμανιζόντων και οι ομοϊδεάτες του στην Κλεισούρα και στα λαμπρά εκπαιδευτικά της ιδρύματα απασχόλησαν συχνά τον τύπο της εποχής²⁶.
 

Τον Ιανουάριο του 1888 ο Αργυρόπουλος συνελήφθη και φυλακίστηκε με άλλους δεκαπέντε προκρίτους της Κλεισούρας στις φυλακές αρχικά της Καστοριάς, έπειτα της Φλώρινας και τέλος του Μοναστηρίου²⁷. Μετά τη σύλληψη επακολούθησαν έρευνες της τουρκικής αστυνομίας για ανεύρεση ενοχοποιητικών στοιχείων στην οικία του Αργυρόπουλου, αλλά και σε οικίες Κλεισουριέων στη Θεσσαλονίκη μετά από υποδείξεις του Μαργαρίτη και των οπαδών του²⁸. Μεταξύ των εγγράφων που συγκεντρώθηκαν προς εξέταση ο συνοδεύων την αστυνομία κλεισουριώτης ρουμανοδιδάσκαλος Γεώργιος Πάπα έβαλε και μια πλαστή επιστολή με το παρακάτω κείμενο:

Συνεχίζεται.

Το δεύτερο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Νικόλαος Δημ. Σιώκης
«Ο μακεδονομάχος ιατρός Ιωάννης Αργυρόπουλος (1852-1920) μέσα από τις σελίδες μιας ανέκδοτης εξιστόρησης του βίου και της εθνικής δράσης του»,
Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου «Μακεδονικός Αγών. 

100 χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μελά»,
Θεσσαλονίκη 2006, 193-216, Πηγή: vlahoi.net

Σημειώσεις

1. Ο Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1887 στην Κλεισούρα, όπου και αποφοίτησε από την οκτατάξια Αστική Σχολή στα 1903. Την ίδια χρονιά εγγράφηκε στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου Κοζάνης και στη συνέχεια σπούδασε φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά τις σπουδές του άνοιξε φαρμακείο στην Πτολεμαΐδα. Αφού έμεινε εκεί δύο χρόνια, μετέβη στη Θεσσαλονίκη, όπου και άσκησε έκτοτε το επάγγελμα του φαρμακοποιού. Ήταν παντρεμένος με την κλεισουριώτισσα Ιφιγένεια Βούτσια (1903–1978). Πέθανε και τάφηκε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Φεβρουαρίου 1984, σε ηλικία 97 ετών. Αντ. Μιχ. Κολτσίδας, Η εκπαίδευση των Αρωμούνων στη Δυτική Μακεδονία κατά τα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ένα πρότυπο αυτοδιοικούμενης κοινοτικής εκπαίδευσης, εκδ. οίκος Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2001, σ. 489.
2. Αθ. Αργυρόπουλος, «Ενθυμήματα», εφημ. Κλεισούρα, περ. Β΄, έτ. 6ο, φ. 71 (Μάιος 1994).
3. Ας σημειωθεί ότι η αρίθμηση των σελίδων αρχίζει από την 3η σελίδα, καθώς οι δυο πρώτες δεν είναι αριθμημένες. Μετά τη σελίδα 18 υπάρχουν οι σελίδες 19α, 19β, 19γ και 19δ, που πιθανόν προστέθηκαν, όταν ο Κ. Αργυρόπουλος έλαβε από τον γυμνασιάρχη Κ. Πηχεώνα το κομμάτι των Απομνημονευμάτων του Αναστ. Πηχεώνα που αφορούσε στον ιατρό Αργυρόπουλο.
4. Το άρθρο του Λαμπρινού είναι μια περίληψη του κειμένου του Κωνσταντίνου Αργυρόπουλου. Βλ. Χ. Λαμπρινός, «Ἕνας φανὴς ἥρωας. Ὁ ἰατρὸς Ἰωάν. Ἀργυρόπουλος καὶ ἡ μεγάλη προσφορά του», ἐφημ. Μακεδονία, 7 Ἀπριλίου 1974. Η βιογραφία δημοσιεύτηκε εν μέρει και ατελώς σε συνέχειες στην εφημερίδα Κλεισούρα του Συλλόγου των Απανταχού Κλεισουριέων «Ο Άγιος Μάρκος», από τον Ιούλιο του 1990 μέχρι και τον Ιούνιο του 1994. Στο φ. 72 οι δημοσιεύσεις διακόπηκαν στο σημείο που αναφέρεται η συνάντηση του ιατρού Αργυρόπουλου με τους αξιωματικούς Π. Μελά, Αν. Παπούλα και Αλ. Κοντούλη.
5. Ἀρχεῖο Νικολάου Σιώκη, Ἐξιστόρησις τοῦ Βίου καὶ τῆς Ἐθνικῆς Δράσεως τοῦ Ἰωάννου Κ. Ἀργυροπούλου, ἰατροῦ, ὑπὸ τοῦ υἱοῦ του Κωνσταντίνου Φαρμακοποιοῦ (26 Ἀπριλίου 1971), σσ. 39-49 (στο εξής: Ἐξιστόρησις).
6. Ἀρχεῖο Νικολάου Σιώκη, Γενεολογικὸν Δένδρον πὸ τοῦ ἔτους 1800. Ἐκπονηθὲν ὑπὸ Κωνσταντίνου Ἰ. Ἀργυροπούλου Φαρμακοποιοῦ, Ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ ἐν ἔτει 1958 (στο εξής: Γενεολογικόν).
7. Ἐξιστόρησις, ό.π., σ. 1.
8. Αργυρόπουλος, «Ενθυμήματα», ό.π., σ. 3.
9. Γενεολογικόν, ό.π.
10. Μιχ. Παπαμιχαήλ, Κλεισούρα Δυτικῆς Μακεδονίας, ακμή – πολιτισμός – αγῶνες – θυσίαι – ἱστορία – ἠθογραφία – λαογραφία (ἡ παλαιὰ Κλεισούρα απὸ αρχαίων χρόνων μέχρι τοῦ 1913), ἄ.τ. 1972, σ. 151.
11. Ό.π., σ. 151.
12. Ἐξιστόρησις, ό.π., σ. 1.
13. Η Μακεδονική Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα είχε ιδρυθεί το 1871. Βλ. Κανονισμὸς τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μακεδονικῆς Φιλεκπαιδευτικῆς Ἀδελφότητος, Ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐκ τοῦ Τυπογραφείου Ἀ. Κορομηλᾶ 1874· Ἀνδρ. Δ. Κορομήλης, Τὸ Βογατσικὸν (Ἱστορία – Λαογραφία), ἔκδ. Συνδέσμου τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ Βογατσιωτῶν «Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος», Θεσσαλονίκη 1972, σ. 96· Κων. Απ. Βακαλόπουλος, «Η νεότερη και σύγχρονη Μακεδονία στα Βαλκάνια», Ελιμειακά, έτ. 9ο, τ. 25 (Δεκέμβριος 1990) 84.
14. Ἐξιστόρησις, ό.π., σσ. 1-2. Στις σελίδες 2-14 περιγράφονται οι ληστρικές επιδρομές που πραγματοποιήθηκαν στην Κλεισούρα λόγω του πλούτου που είχε συγκεντρωθεί σε αυτήν από το διαμετακομιστικό εμπόριο.
15. Ήταν κόρη της Μαργιούλας Δούκα–Ζιούμου και του ιεροψάλτη του ναού του Αγίου Δημητρίου Κλεισούρας Πέτρου Ιω. Παπαπέτρου, χειρόγραφο βυζαντινής μουσικής του οποίου σώζεται στη βιβλιοθήκη του δισέγγονού του Δημητρίου Μ. Αργυρόπουλου. Βλ. Ανέκδοτο χειρόγραφο βυζαντινής μουσικής του ψάλτη του Ιερού Ναού Αγ. Δημητρίου Κλεισούρας Πέτρου Γ. Παπαπέτρου (†10 Σεπτεμβρίου 1914).
16. Ήταν φαρμακοποιός. Είχε παντρευτεί με την κλεισουριώτισσα Ιφιγένεια Κωνστ. Βούτσια και είχαν αποκτήσει έναν γιο, τον φαρμακοποιό Ιωάννη Αργυρόπουλο.
17. Ο Χαρίλαος Αργυρόπουλος είχε σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου διατέλεσε βοηθός του καθηγητή της παθολογίας και της φυματιολογίας Σακοράφου και του ανατέθηκε η διεύθυνση του Ρωσικού Νοσοκομείου Προσφύγων Αθηνών. Εκεί παντρεύτηκε με τη Μαρία Σβορώνου. Είχαν υιοθετήσει έναν γιο, τον Αθανάσιο Ράκα Αργυρόπουλο (γιο της Αννίκας και του Ζήση Ράκα). Το 1921 εγκαταστάθηκε πια μόνιμα στην Κλεισούρα και το 1924 ίδρυσε Σανατόριο μέσα στο δάσος, δίνοντάς του την ονομασία Ἀναρρωτήριο Κλεισούρας Ἠπειρωμακεδονομάχων «Ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος». Η κλινική που λειτουργούσε στο σπίτι πυρπολήθηκε στις 5 Απριλίου 1944 από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής που εκτέλεσαν και τη σύζυγό του. Πέθανε στην Αθήνα. Λεύκωμα τῶν Ἐπιστημόνων τῆς Ἑλλάδος. Ἰατροί – Ὀδοντίατροι Μακεδονίας – Θράκης – Ἠπείρου – Στερεᾶς Ἑλλάδος – Πελοποννήσου – Νήσων, Διεύθυνσις – Ἰδιοκτησία: Πέτρου Ν. Καλούδα, Θεσσαλονίκη 1933, σ. 321. Ἐφημ. Κλεισούρα, έτ. Β΄, φ. 53 (26.5.1938)· Στεργ. Τριανταφύλλου, «Ἡ περίλαμπρος ἱστορία καὶ τὰ ὁλοκαυτώματα τῆς Κλεισούρας», Ἡμερολόγιον «Δυτικῆς Μακεδονίας», 1961, τ. Β΄, σ. 260· Γ. Τρύπης, Κλεισούρα, Φλώρινα ἄ.ἔ., σ. 26· Παπαμιχαήλ, ό.π., σ. 161.
18. Ήταν φαρμακοποιός στη Φλώρινα, όπου είχε παντρευτεί με την πισοδερίτισσα Αφροδίτη Παπαστεργίου και είχαν αποκτήσει τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Ευάγγελο και την Αθηνά (Δουκεντζάκη). Το 1935 είχε εκλεγεί βουλευτής Φλώρινας, αλλά παραιτήθηκε παραχωρώντας τη θέση του στον Γ. Τσόντο–Βάρδα. Συνέβαλε στην αποκατάσταση των πληγέντων Κλεισουριέων κατά τη διάρκεια της σφαγής της 5ης Απριλίου 1944 από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Τριανταφύλλου, ό.π., σ. 261· Τρύπης, ό.π., σ. 28.
19. Ήταν παντρεμένος με την κλεισουριώτισσα Καλλιόπη Παρτάλη, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Ιωάννη (Ιώνα), τον Κωνσταντίνο, τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο. Διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Κλεισούρας κατά τα έτη 1935-1939, 1951, 1955 και 1965. Ἐφημ. Κλεισούρα, ἔτ. Α΄, φ. 24 (11.4.1937)· Χρ. Σκ., «Κλεισούρα», ἐφημ. Φωνὴ τῆς Καστοριᾶς, περ. Β΄, ἔτ. 22ο, φ. 1037 (16 Ὀκτωβρίου 1966).
20. Ήταν παντρεμένη με τον Νικόλαο Δημητριάδη και είχαν τρία παιδιά, τον Δημήτριο, την Κατίνα και την Ελένη.
21. Γενικότερη αναφορά στη δράση του Αργυρόπουλου εναντίον του προσηλυτισμού που ασκούσαν οι ρουμανίζοντες γίνεται σε τετράδιο του γυμνασιάρχου Κων. Αν. Πηχεώνα, που επιγράφεται «Πρόχειρον σημειωμάτων» (σσ. 23-24). Βλ. Σύλλογος «Φίλοι Μουσείου Μακεδονικοῦ Ἀγώνα Νομοῦ Καστοριᾶς» (ΣΦΜΜΑ) 1872-1960, Ἀρχεῖο οἰκογενείας Ἀναστασίου Ἠ. Πηχεώνα καί Κων/νου Ἀν. Πηχεώνα (στο εξής: Ἀρχεῖο οἰκογενείας Πηχεώνα).
22. Ἐξιστόρησις, ό.π., σ. 1.
23. Τετράδιο του γυμνασιάρχου Κων. Αν. Πηχεώνα που επιγράφεται «Πρόχειρον σημειωμάτων», Ἀρχεῖο οἰκογενείας Πηχεώνα, ό.π., σσ. 23-24· Ἐξιστόρησις, ό.π., σσ. 14-15.
24. Γ. Μόδης, Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγὼν καὶ ἡ νεώτερη μακεδονικὴ ἱστορία, Ε.Μ.Σ., [Μακεδονική Βιβλιοθήκη, ρ. 26], Θεσσαλονίκη 1967, σσ. 130-135· Ἀριστ. Χ. Κωστόπουλος, Ἡ συμβολὴ τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας εἰς τοὺς πελευθερωτικοὺς γώνας τοῦ ἔθνους (Ἀπὸ τῆς ὑποταγῆς εἰς τοὺς Τούρκους μέχρι καὶ τοῦ 1878), ἔκδ. Συνδέσμου Γραμμάτων καὶ Τεχνῶν Νομοῦ Κοζάνης, Θεσσαλονίκη 1970, σσ. 140-141· Κορομήλης, ό.π., σ. 96· Παπαμιχαήλ, ό.π., σ. 151· Κων. Απ. Βακαλόπουλος, Νεότερη ιστορία της Μακεδονίας (1830-1912), Θεσσαλονίκη 1986, σ. 62· του ίδιου, Μακεδονία και Τουρκία, 1830-1878, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 161· Ν. Λούστας, «Νέα Φιλική Εταιρεία: Οι μυστικές οργανώσεις των Βορείων Μακεδόνων», Μακεδονική Ζωή, τ. 309 (Φεβρουάριος 1992) 31· Αντ. Μιχ. Κολτσίδας, Ιδεολογική συγκρότηση και εκπαιδευτική οργάνωση των Ελληνοβλάχων στο Βαλκανικό χώρο (1850-1913). Η εθνική και κοινωνική διάσταση, εκδ. οίκος Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 132-133, 407-408 (στο εξής: Ιδεολογική συγκρότηση)· Κ. Αν. Πηχιών, Περί του Μακεδονικού. Διαλέξεις – Ομιλίαι, επιμ. Αν. Κ. Πηχιών, Αθήναι 1994, σ. 33· Αθ. Τζινίκου–Κακούλη, Γιατροί στον Μακεδονικό Αγώνα, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 12 (στο εξής: Γιατροί)· Αν. Κ. Πηχιών, Μακεδόνες και Μακεδονικός Αγώνας, Καστοριά 1997, σ. 8· Αθ. Τζινίκου–Κακούλη, «Οι γιατροί στον Μακεδονικό Αγώνα», εφημ. Κλεισούρα, περ. Γ΄, έτος 13ο, φ. 126 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1999) (στο εξής: «Οι γιατροί»)· Περ. Βακουφάρης, «Ιστορικό περίγραμμα της Κλεισούρας», Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου για την Κλεισούρα, Κλεισούρα, Κυριακή 3 Αυγούστου 1997, Καστοριά 2000, σ. 76 (στο εξής: «Ιστορικό περίγραμμα»)· Αθ. Τζινίκου–Κακούλη, «Τρεις Μακεδονομάχοι γιατροί της Κλεισούρας», Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου για την Κλεισούρα, Κλεισούρα, Κυριακή 3 Αυγούστου 1997, Καστοριά Απρίλιος 2000, σσ. 127, 132 (στο εξής: «Τρεις Μακεδονομάχοι»)· Γ. Έξαρχος, Οι Ελληνόβλαχοι (Αρμάνοι), τ. Β΄, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 2001, σσ. 113-115, 288· Αντ. Μιχ. Κολτσίδας, Ιστορία του Μοναστηρίου της Πελαγονίας και των περιχώρων. Η εθνική και κοινωνική διάσταση του ελληνισμού του Μοναστηρίου και της ευρύτερης περιοχής. Συμβολή στην ιστορία του Βόρειου Ελληνισμού, Θεσσαλονίκη 2003, σ. 554 (στο εξής: Ιστορία του Μοναστηρίου).
25. Ο Αναστάσιος Πηχεώνας διεκτραγωδεί τα γεγονότα που προκαλούσαν οι ρουμανίζοντες για να προσεταιριστούν τους κλεισουριώτες σε ένα ολιγοσέλιδο φυλλάδιο με τίτλο Προσλαλιὰ απαγγελθεῖσα ἐν Κλεισούρᾳ τῆς Μακεδονίας πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐξετάσεων ὑπὸ τοῦ Ἀ. Ἠ. Πηχιῶνος, Ἑλληνοδιδασκάλου τοῦ ἰδιωτικοῦ ἐκπαιδευτηρίου καὶ Λόγος ἐκφωνηθεὶς ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐνιαύσιον τελετὴν τῆς τῶν βραβείων διανομῆς τελεσθείσης τὴν 27 Ἰουνίου 1865, Ἐν Ἀθήναις ἐκ τοῦ Τυπογραφείου Ἰω. Κασσανδρέως καὶ Σία 1865. Στην Καστοριά, όπου είχε διοριστεί δημοδιδάσκαλος στα 1865, ίδρυσε Εθνική Επιτροπή μαζί με τους ιατρούς Ιω. Σιώμο, Αργ. Βούζα, Νικ. Τουτουντζή, Βασ. και Νικ. Ωρολογόπουλο. Ἀπ. Σαχίνης, «Ἡ ἐθνικὴ κίνησης εἰς τὴν περιοχὴν Καστοριᾶς», ἐφημ. Φωνὴ τῆς Καστοριᾶς, περ. Β΄, έτ. 24ο, φ. 1139 (4 Νοεμβρίου 1968)· Παπαμιχαήλ, ό.π., σσ. 165-166.
26. Ἐφημ. Ἑρμῆς, φ. 399 (1.6.1879), φ. 524 (2.9.1880), φ. 529 (19.9.1880). Ἐφημ. Φάρος τῆς Μακεδονίας, φ. 561 (29.5.1881), φ. 599 (10.9.1881), φ. 1235 (20.4.1888) και 1286 (9.11.1888).
27. Στην Κλεισούρα συνελήφθησαν επίσης ο βογατσιώτης δημοδιδάσκαλος Ιωάννης Βαδραχάνης και δεκαπέντε πρόκριτοι, μεταξύ των οποίων και οι Τασιούλας Πίνδος, Κων. Βήκας, Ιωάννης Ιώβης, Γεώργιος Πάτσας, Ανδρέας Τσέκας, Νικόλαος Μάου, Κων. Χερτούρας, Αναστ. Πίστας, Δημήτριος Μυρώνης, Κόκκος, Δούκας, Παπαπέτρου και Γιαννάκης Νέσσας. Παρόμοιες συλλήψεις αγωνιστών έγιναν όπως γράφει ο Πηχεώνας στα απομνημονεύματά του και στη Νέβεσκα, την Καστοριά, τη Φλώρινα, την Κοζάνη, την Κορυτσά, το Μοναστήρι, τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Εκείνη τη νύκτα συνελήφθησαν και οι ιατροί Ιωάννης Σιώμος και Αργύριος Βούζας. Ο αριθμός των συλληφθέντων κλεισουριέων είχε ανέλθει στους 70. Ἐφημ. Φάρος τῆς Μακεδονίας, φ. 1208 (13.1.1888), φ. 1218 (23.1.1888), φ. 1238 (8.5.1888)· Σκ., ό.π., φ. 1036 (9 Ὀκτωβρίου 1966)· Σαχίνης, ό.π., φ. 1145 (15 Δεκεμβρίου 1968)· Παπαμιχαήλ, ό.π., σσ. 151-152, 176· Κων. Απ. Βακαλόπουλος, Ο βόρειος Ελληνισμός κατά την πρώιμη φάση του Μακεδονικού Αγώνα (1878-1894). Απομνημονεύματα Αναστάσιου Πηχεώνα, Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη 1983, σσ. 228, 243 (στο εξής: Ο βόρειος Ελληνισμός)· Κολτσίδας, Ιδεολογική συγκρότηση, ό.π., σ. 143· Τζινίκου–Κακούλη, «Τρεις Μακεδονομάχοι», ό.π., σ. 133· Κολτσίδας, Ιστορία του Μοναστηρίου, ό.π., σ. 135.
28. Βλ. ανταποκρίσεις στην ἐφημ. Ἑρμῆς, φ. 1208 (13.1.1888), φ. 1218 (23.1.1888), φ. 1237 (4.5.1888), φ. 1238 (8.5.1888)· Τζινίκου–Κακούλη, «Τρεις Μακεδονομάχοι», ό.π., σ. 132.