Θρήνος και διαφθορά.
Ένας χρόνος μετά.
Γεμάτος οδύνη, δάκρυα που κύλησαν πάνω σε ωχρά μάγουλα, δάκρυα που πνίγηκαν μέσα στην καρδιά.Ένας χρόνος μετά.
Μάνες που βρίσκονται κάθε μέρα στα μνήματα, ανίκανες να συνειδητοποιήσουν την συμφορά, την τραγωδία, αλλά και την πολιτική αναλγησία.
Πατεράδες που φέρουν μέσα τους τα μνήματα, ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν το απόλυτο του θανάτου, την τραγικότητα της μοίρας, αλλά και την πολιτική αλητεία.
Συγγενείς και φίλοι που δεν σταματούν να θρηνούν για τις στιγμές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν με τους αγαπημένους τους ανθρώπους που τόσο άδικα πυρπολήθηκαν μέσα στα βαγόνια του καταραμένου τρένου.
Έναν χρόνο μετά.
Οι γονείς αναζητούν το δίκιο τους, κουβαλώντας το φορτίο του θανάτου στις γερμένες από την οδύνη πλάτες τους.
Κανείς από εμάς δεν μπορεί να παρηγορήσει την μάνα και τον πατέρα, την γιαγιά και τον παππού, τον αδερφό και την αδερφή, τον φίλο και την φίλη.
Γιατί δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να αποτυπώσουν αυτό το πένθος.
Καθένας από εμάς όμως, μπορεί να δει ποιοι έφταιξαν και γιατί οδηγηθήκαμε στην τραγωδία των Τεμπών.
Η διαφθορά. Αυτή φταίει. Είναι μία λέξη, με πολλά πλοκάμια, σε κάθε τομέα της ζωής μας. Στην πολιτική, στο δημόσιο, στα δικαστήρια. Η διαφθορά. Η Λερναία Ύδρα, που της επιτρέψαμε να αλώσει τα πάντα στην κοινωνία μας, μια κοινωνία ανίκανη να αναδιαρθρωθεί, πετώντας από τα σπλάχνα της όλες τις αρρώστιες, τις οποίες φορτώθηκε από όλους εμάς.
Έναν χρόνο μετά.
Στην κυβέρνηση, με την ανίκητη εξουσία της, και στην αντιπολίτευση, με την ασταμάτητη προσπάθεια της να γίνει κυβέρνηση, βρίσκονται οι αιτίες της τραγωδίας των Τεμπών.
Η λέξη συγκάλυψη ακούγεται παντού. Η σκέψη πως τα δικαστήρια δεν πράττουν σωστά την δουλειά τους και κωλυσιεργούν, συμβάλλοντας στην συγκάλυψη, αυτή η σκέψη μάς βασανίζει όλους. Μα, τι σημασία έχουν οι λέξεις και οι σκέψεις, αν δεν οδηγούν σε κάθαρση;
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Και, οι κραυγές των 57 ανθρώπων που δεν ακούστηκαν μέσα στα σπίτια μας, γιατί το τρένο βρισκόταν μακριά από τα σπίτια μας, αυτές οι κραυγές μάς στοιχειώνουν. Τα πένθιμα μάτια των γονιών, μάς βασανίζουν. Σκεφτόμαστε, πως θα μπορούσε στην θέση του δικού τους παιδιού, να ήταν το δικό μας. Και αυτή η σκέψη, μόνο αυτή, μάς φέρνει πιο κοντά στους χαροκαμένους γονείς.
Όμως, δεν αρκεί η προσπάθεια να νοιώσουμε την τραγωδία αυτών των γονιών, αλλά και εκείνων που τα παιδιά τους τραυματίστηκαν βαριά στα Τέμπη. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι για την διαφθορά και την αρρώστια της κοινωνίας μας, φταίμε όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο.
Αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, δεν θα αλλάξει η πολιτική αναλγησία και αλητεία. Να θυμόμαστε όμως ότι στην επόμενη τραγωδία, θα είμαστε εμείς τα θύματα ή οι αγαπημένοι μας άνθρωποι. Και τότε, κανείς δεν θα είναι ικανός να παρηγορήσει αυτούς που πενθούν για μας ή εμάς που πενθούμε για τους αδικοχαμένους μας.
Έναν χρόνο μετά, έχουμε όλοι καταλάβει ότι η κόλαση και ο παράδεισος κατοικούν ανάμεσά μας;
Νίκη Μάρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου