Τα σώματα των αδελφών Δ. Κατσάμπα και Π. Σκοτίδα |
Ο Μακεδονομάχος από το Ραψομανίκι Ημαθίας Δημήτριος Κατσάμπας ή Κατσιάμπας δεν λογάριαζε τίποτα, ούτε την ζωή του, αρκεί η Μακεδονία να απαλλασσόταν οριστικά από τους δυνάστες της.
Ο νεαρός Κατσάμπας αναγκάστηκε να βγει στην κλεφτουριά, όταν σε έναν αγώνα πάλης νίκησε τον γιο του τοπικού μπέη, κάτι που εξόργισε τους τούρκους. Κατέφυγε λοιπόν στα Πιέρια όρη και από εκεί άρχισε τις άτακτες επιθέσεις κατά των εχθρών του Ελληνισμού.
Ο καιρός κυλούσε, και ο Κατσάμπας εξόντωνε όλο και περισσότερους υψηλόβαθμούς τούρκους, κυρίως στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, ο Κατσάμπας οργάνωσε την δική του ένοπλη ομάδα, προκειμένου να εκδιωχθούν οι βούλγαργοι κομιτατζήδες από την περιοχή του βάλτου των Γιαννιτσών. Δεν άντεχαν, ο Κατσάμπας και οι άνδρες του, να βλέπουν πια τους Έλληνες τρομοκρατημένους από τους σλάβους.
Ο Κατσάμπας συνεργάστηκε με πολλούς Οπλαρχηγούς και Μακεδονομάχους, όπως με τον Τέλλο Άγρα, τον Β. Σταυρόπουλο, τον Κ. Μπουκουβάλα, τον Μ. Αναγνωστάκο, τον Απ. Ματόπουλο, τον Γ. Γιώτα και βέβαια και με το σώμα του αδερφού του, του Πρόδρομου Σκοτίδα.
Μία σημαντική επιχείρηση κατά των βούλγαρων με τον Κατσάμπα, τον Σκοτίδα, τον Αναγωνστάκη και τον Μπουκουβάλα πραγματοποιήθηκε στα δυτικά της λίμνης των Γιαννιτσών. Τότε ο Κατσάμπας κατέλαβε την καλύβα, απέναντι από την Ακρολίμνη, παρά το γεγονός ότι εκεί ήταν πολύ καλά οργανωμένοι οι βούλγαροι. Σε αυτήν την επιχείρηση σκοτώθηκαν 20 κομιτατζήδες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τον Αύγουστο του 1906, ο Κατσάμπας μαζί με τον Σκοτίδα και τον Πολυζόπουλο κατάφεραν να νικήσουν, στον Αλιάκμονα, τους κομιτατζήδες που δολοφονούσαν Έλληνες.
Ο Κατσάμπας έλαβε μέρος, με θάρρος και ανιδιοτέλεια, σε πολλές επιχειρήσεις κατά των τούρκων, των κομιτατζήδων αλλά και των ρουμάνων που προπαγάνδιζαν, και αυτοί, κατά των Ελλήνων. Δεν δίστασε να απειλήσει με μαχαίρι έναν δικαστή που ήθελε να καταδικάσει έναν συναγωνιστή του, καταφέροντας μάλιστα να τον ελευθερώσει.
Δεν δίστασε να κυνηγήσει στην Βέροια, μαζί με τον Σκοτίδα και τον Σταυρόπουλο, τον ρουμανίζοντα ιερέα Παπαγιώργη που είχε αναπτύξει ανθελληνική δράση. Μετά τον πυροβολισμό του τελευταίου, οι Έλληνες αγωνιστές, κυνηγημένοι από τους τούρκους, κατάφεραν να βγουν από την πόλη και να βρουν καταφύγιο στην λίμνη των Γιαννιτσών.
Τον Μάιο του 1908, το σώμα του Κατσάμπα, του Σκοτίδα και του Σταυρόπουλου πήγε προς το Βέρμιο όπου συναντήθηκε με το σώμα του Τσίπουρα. Έγιναν επιθέσεις κατά των εχθρών επί έναν μήνα, και αρχές Ιουνίου, επέστρεψαν στην λίμνη των Γιαννιτσών. Τους κυνηγούσαν όμως με μανία οι τούρκοι, έτσι, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον Όλυμπο.
Μετά την επανάσταση των νεοτούρκων, και παρά τις υποσχέσεις που έδιναν για ισότητα και δίκαιες μεταρρυθμίσεις, ο Δημήτριος Κατσάμπας δεν πείστηκε. Και συνέχισε την επαναστατική του δράση.
Όταν ο Κατσάμπας έμαθε ότι ο σουλτάνος Μεχμέτ Ε΄ Ρεσάτ θα πήγαινε σιδηροδρομικώς στο Μοναστήρι, ντύθηκε ιερέας και έφτασε στον Γιδά, στην Αλεξάνδρεια. Εκεί θα έκανε στάση ο τούρκος. Ο Μακεδονομάχος μας ήθελε να σκοτώσει τον Ρεσάτ, αλλά οι τοπικοί παράγοντες, την τελευταία στιγμή, τον εμπόδισαν, φοβούμενοι τα αντίποινα των τούρκων.
Με τους τούρκους, οι οποίοι είχαν επικηρύξει τον Κατσάμπα, συνεργάστηκαν δυστυχώς και τραγικώς κάποιοι Έλληνες που πρόδωσαν το παλικάρι μας. Έτσι, ο ατρόμητος Κατσάμπας βρέθηκε νεκρός από δηλητηρίαση. Στην συνέχεια, οι τούρκοι τον κρέμασαν στην πλατεία Πλατάνων στην Βέροια, για παραδειγματισμό των άλλων, και κατόπιν, αδίστακτα κτήνη καθώς ήταν, του έκοψαν το κεφάλι, το έβαλαν σε πάσσαλο και το περιέφεραν στα χωριά, για να τρομοκρατήσουν μ΄ αυτόν τον τρόπο τους Έλληνες της Ημαθίας.
Κατάρα, θαρρείς και κυνηγά την Ελληνική Φυλή. Σε κάθε αιώνα, ξεφυτρώνουν σαν δηλητήρια οι προδότες, που για να εξυπηρετήσουν τον μίζερο και μοχθηρό εαυτό τους, δολοφονούν ανιδιοτελείς αγωνιστές, και ακόμα παραπέρα, την ίδια την πατρίδα. Αυτό συνέβη και στον 21ο αιώνα με την προδοσία της Μακεδονίας μας υπέρ των σκοπιανοσλάβων. Αλλά, στην δική μας εποχή, δεν υπάρχουν Μακεδονομάχοι όπως ο Δημήτρης Κατσάμπας, έτοιμοι να θυσιαστούν για τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού. Δυστυχώς και τραγικώς, δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου