Σαν σήμερα, το 1834, καταδικάστηκαν σε θάνατο Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας! Αλλά, πόσο μας λείπουν σήμερα οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες

25/5/2024

Μας λείπουν σήμερα οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες!

Σαν σήμερα, 25 του Μάη του 1834, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας καταδικάστηκαν σε θάνατο, την εποχή της βαυαροκρατίας. Είχαν κατηγορηθεί ως συνωμότες κατά της αντιβασιλείας. Σώθηκαν γιατί υπέρ της απαλλαγής τους ψήφισαν ο Γεώργιος Τερτσέτης και ο Αναστάσιος Πολυζωίδης. Αλλά σήμερα, 

λείπουν οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες! 

Σήμερα συμπληρώνονται 190 χρόνια από την καλύτερη στιγμή της ελληνικής δικαιοσύνης: Με αυτήν την χαρακτηριστική φράση, ξεκινά το άρθρο στην εφημερίδα "Δημοκρατία", με θέμα την καταδίκη των δύο Ελλήνων Αγωνιστών του 1821 και την Δίκαιη και Εθνική Συμπεριφορά των δύο δικαστών που έσωσαν όχι μόνο την ζωή του Κολοκοτρώνη και του Πολυζωίδη, αλλά και την Τιμή του Έθνους. Αναπόφευκτα γίνεται η σύγκριση με το σημερινό δικαστικό σύστημα:

Οι δικαστές που υπηρετούν σήμερα καλό είναι να θυμηθούν δύο λαμπρές περιπτώσεις του κλάδου τους και να παραδειγματιστούν από τη στάση τους απέναντι σε φαινομενικά ακαταμάχητους αντιπάλους. Ποιοι ήταν αυτοί οι δικαστές και πώς συνδέονται (στο παρακάτω κείμενο) με την σημερινή πραγματικότητα; 

Οι δικαστές Γεώργιος Τερτσέτης και Αναστάσιος Πολυζωίδης αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση θανατικής καταδίκης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημητρίου Πλαπούτα, οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, υποκινούσαν στάση εναντίον του (ανήλικου τότε) βασιλιά Όθωνα και της αντιβασιλείας, δηλαδή της ομάδας των ανθρώπων που κυβερνούσαν τον τόπο για λογαριασμό του βασιλιά.

Η σύλληψη, η δίκη και η καταδίκη των ηρώων του Αγώνα ήταν αποτέλεσμα μηχανορραφιών της αντιβασιλείας και των ξένων δυνάμεων, που ήθελαν να εξουδετερώσουν ή και να εξολοθρεύσουν κάθε πρόσωπο που είχε απήχηση στον λαό και θεωρούσαν ότι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στους σχεδιασμούς τους.

Το 1834 δύο θαρραλέοι και αλύγιστοι δικαστές, οι Τερτσέτης και Πολυζωίδης, έσωσαν την τιμή όχι μόνο του κλάδου που υπηρετούσαν αλλά ολόκληρου του ελληνικού έθνους. Οι λειτουργοί της Θέμιδος δεν υπολόγισαν ούτε τις απειλές ούτε τις απόπειρες εξαγοράς ούτε τις πολιτικές πιέσεις Ελλήνων και ξένων ούτε τις διώξεις που υπέστησαν.

Έμειναν πιστοί στον όρκο τους και σε ό,τι πρόσταζε η συνείδησή τους – κι αυτή τους η πράξη, τελικά, μέτρησε. Η έλλειψη ομοφωνίας στην καταδικαστική απόφαση συνετέλεσε στη σωτηρία της ζωής των δύο πρωταγωνιστών της Επανάστασης του 1821.

Σήμερα, οι Έλληνες, όποτε θυμούνται τις περιπτώσεις των δικαστών Γεώργιου Τερτσέτη και του Αναστάσιου Πολυζωίδη, μελαγχολούν γιατί ξέρουν καλά ότι δεν υπάρχουν όμοιοί τους στα πράγματα.

Όποια αθλιότητα κι αν διαπράξει η εξουσία, η (τυπικά αλλά όχι ουσιαστικά) ανεξάρτητη Δικαιοσύνη θα τη βρει νόμιμη – από θέσπιση νόμων περί ευθύνης υπουργών και μνημονιακές περικοπές μέχρι τη σταδιακή δήμευση των ακινήτων των Ελλήνων μέσω της επιβολής ΕΝΦΙΑ και απαλλακτικές αποφάσεις για τεράστια οικονομικά σκάνδαλα.

Λείπουν σε όλους οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες.