Καπετάν Βαβουλές: Ο σκύλος του ο Λοφ υπηρέτησε στον Μακεδονικό Αγώνα και πήρε επάξια τον τίτλο του λοχαγού!

Ο Λοφ στα πόδια του καπετάν Βαβουλέ (Εμμ. Στυλ. Παναγιωτάκης) ενώ αριστερά εικονίζεται ο Μακεδονομάχος Στυλιανός Θωμάκης από το Νιό Χωριό Κυδωνίας Χανίων και δεξιά ο Ιωάννης Στ. Παναγιωτάκης από τα Παλαιά Ρούματα Χανίων

 2/5/2024

Ο καπετάν Βαβουλές έδεσε τις σφαίρες πάνω στο σώμα του σκύλου και τον πρόσταξε: «Πήγαινέ τις στα παιδιά!» - Τι έκανε τότε ο Λοφ;

Λεγόταν Εμμανουήλ Στυλιανού Παναγιωτάκης αλλά όλοι τον γνώρισαν σαν «Βαβουλέ». Το όνομα Βαβουλές το έλαβε εκ του τοπωνυμίου των  Βαβουλέδω(ν) όπου κατοικούσαν οι Παναγιωτάκηδες, αυτό ήταν που έλαβε ως ψευδώνυμο όταν πολεμούσε ως Μακεδονομάχος στη λίμνη των Γιαννιτσών και με αυτό έμεινε κατόπιν γνωστός. Η τοποθεσία ονομάστηκε Βαβουλέδες ίσως επειδή η περιοχή είχε πολλές βαβούλες (βατόμουρα) ή επειδή οι Παναγιωτάκηδες ήταν σε συνοχή τόσο δεμένοι σαν τα τσαμπιά τις «βαβούλες» που έχουν πυκνό όγκο και κρέμονταν σαν σταφυλάκια στα κλαδιά τους.

Ο καπετάν Βαβουλές έγινε θρύλος από τα κατορθώματα του, αλλά κυρίως από τον Λοφ, τον ηρωικό Μακεδονομάχο σκύλο του. Τον Λοφ, με τα Τρία Ασημένια Αστέρια, τον πιστό τετράποδο Μακεδονομάχο, στον οποίο, για τις υπηρεσίες του, του απονεμήθηκε τιμής ένεκεν ο βαθμός του Λοχαγού!

Με τον Λοφ ο καπετάν Βαβουλές έζησε όλη του τη ζωή και δεν τον αποχωρίστηκε λεπτό! Ήταν ο πιστότερος σύντροφος γι’ αυτόν! Ο Λοφ συντρόφευε τον Εμμανουήλ Στυλ. Παναγιωτάκη ή «καπετάν Βαβουλέ» και τα παλικάρια του, στη λίμνη των Γιαννιτσών και στον κάμπο της Αλμωπίας (Καρατζόβας), στην κορύφωση του Μακεδονικού Αγώνα από το 1904 έως το 1908. Η λίμνη των Γιαννιτσών ήταν τέλειο κρησφύγετο για κάθε καταδιωγμένο, αντάρτη, ανυπότακτο, κατατρεγμένο, δραπέτη ή ληστή. Σκεπασμένη από πυκνή πράσινη φυτεία το καλοκαίρι, δάσος από ξερά καλάμια το χειμώνα, κλεισμένη πυκνοφυτεμένη, απρόσιτη, σχεδόν απόρθητη. Τούρκικος στρατός ποτέ δεν είχε μπει στη Λίμνη, που ήταν γνωστή ως καταφύγιο ληστών. Εκεί έδρευαν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες και οι Κρητικοί αντάρτες έδωσαν μεγάλες μάχες για να τους εξολοθρεύσουν.

Πάνω από τον ήρωα Μακεδονομάχο σκύλο σφύριζαν εκατοντάδες σφαίρες από «γκράδες». Εκείνος όμως, πάντα κατάφερνε να γλιτώσει και να επιστρέψει πίσω στη γενέτειρά του, την Κρήτη, απ’ όπου είχε ξεκινήσει μαζί με τον ιδιοκτήτη του, για να σώσουν την Μακεδονία από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες που την ορέγονταν. Έγραψε κι αυτός, την δική του ιστορία, αν και δεν έγινε ποτέ γνωστή, όσο εκείνη του «Μάγκα», που ύμνησε στα «Μυστικά του Βάλτου», η Πηνελόπη Δέλτα.

Όλα ξεκίνησαν από την Αθήνα. Στο κέντρο, που είχε αναλάβει την συγκρότηση σωμάτων από εθελοντές-αγωνιστές για την Μακεδονία, παρουσιάστηκε ένας πανύψηλος Κρητικός, έχοντας μαζί του τον σκύλο του. «Δεν μπορείς να τον πάρεις μαζί σου! Είναι επικίνδυνο! Θα γαυγίζει και θα σας προδώσει! Εκεί, είναι πολύ άγρια τα πράγματα!», είχε τις αντιρρήσεις του ο υπεύθυνος στρατολόγησης.

Ο καπετάν Βαβουλές, ένας γεροδεμένος και πανύψηλος άνδρας, γύρω στα 30 χρόνια του, ατάραχος, μα ανένδοτος απάντησε: «Είναι κι αυτός σύντροφός μου. Θα έρθει μαζί με τα παλικάρια μου! Μάλιστα θα μας βοηθήσει, γιατί είναι εκπαιδευμένος!» Κι αμέσως έδωσε μερικά παραγγέλματα: «Λοφ, κρύψου! Εχθρός!». Ο σκύλος στη στιγμή έγινε άφαντος. «Έλα! Πρηνηδόν!». Κι εκείνος παρουσιάστηκε κι έγινε ένα με το πάτωμα σερνάμενος. «Πάρτε τον, μαζί σας!», λύγισε ο υπεύθυνος που έδωσε την έγκρισή του για να περάσει μαζί με το εκστρατευτικό σώμα στη Μακεδονία και ο «Λοφ».

Ο καπετάν Βαβουλές είχε συνεργαστεί με πολλούς αρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα, όπως τον Δεσπότη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, τον Σπύρο Σπυρομήλιο (καπετάν Μπούα), τον Άγρα κι άλλους. Στη Μακεδονία πρωτο-ανέβηκε το 1904 με τον Τσόντο Βάρδα. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, με υπαρχηγό τον συντοπίτη του Ηλία Χειλαδάκη κι άλλους Κρητικούς πολέμησαν με τους Βουλγαρο-κομιτατζήδες στην περιοχή της Αλμωπίας, μέσα στους βάλτους των Γιαννιτσών, έχοντας στο πλευρό τους τον ηρωικό σκύλο.

Εκείνος τους είχε σώσει άπειρες φορές, όταν τους προειδοποιούσε με ένα ελαφρό γρύλισμα για εχθρική ενέδρα, καθώς τους αντιλαμβανόταν από πολύ μακριά. Πολλές φορές, του έδιναν πράγματα στο στόμα και τον έστελναν να τα παραδώσει σε συναγωνιστές που βρίσκονταν σε άλλο σημείο της λίμνης. Σε μια μάχη, ορισμένα από τα παλικάρια της ομάδας, είχαν αποκοπεί σε κάποιο σημείο, όπου τους χτυπούσαν οι εχθροί και κινδύνευαν να συλληφθούν, καθώς τους τελείωναν τα πυρομαχικά τους. Ο καπετάν Βαβουλές έδεσε τις σφαίρες πάνω στο σώμα του σκύλου και τον πρόσταξε: «Πήγαινέ τις στα παιδιά!». Ο Λοφ, κολυμπώντας πέρασε απέναντι και τις παρέδωσε στους συντρόφους του, οι οποίοι κατάφεραν να αποκρούσουν την επίθεση! [...]

Οι Βούλγαροι είχαν λυσσάξει με τον σκύλο του καπετάν Βαβουλέ και πολλές φορές επιχείρησαν να τον σκοτώσουν. Δεν τα κατάφεραν, γιατί εκείνος είχε μάθει να τρέχει σαν τον άνεμο και να κρύβεται πίσω από κορμούς δένδρων και πέτρες. Ήταν ένας τετράποδος… κομάντο! Οι άνδρες της ομάδας του καπετάν-Βαβουλέ έπιναν νερό στο όνομά του, γιατί ήταν πάμπολλες οι φορές που τους είχε γλιτώσει! Αυτά τα κατορθώματα του Λοφ ήταν η αιτία που η επιμελητεία του Μακεδονικού Αγώνα αναγνώρισε τις υπηρεσίες του και του απένειμε τον τίτλο του Λοχαγού! Μάλιστα, αργότερα, ο αείμνηστος Χανιώτης, Ιωάννης Μάντακας, είχε στο μουσείο που δημιούργησε ο ίδιος, σε περίοπτη θέση μια μεγάλη φωτογραφία του καπετάν Βαβουλέ με δυο παλικάρια του και τον Λοφ να ποζάρει ξαπλωμένος στα πόδια τους. (Δυστυχώς, το μουσείο αυτό καταστράφηκε από πυρκαγιά).

Πηγή: nostimonimar-online.com, απόσπασμα άρθρου της Ιωάννας Σφακιανάκη