Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο ήρωας και κατάσκοπος της Επανάστασης: Ο θάνατος του εκείνον τον μακρινό Σεπτέμβρη τον έστειλε στον θρόνο των Αθανάτων!

 
25/92024

25 ή 27 Σεπτεμβρίου του 1849, άφησε την τελευταία του πνοή ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Είναι αδύνατον να βρεθούν λέξεις ικανές για να περιγράψουν το μεγαλείο αυτού του Έλληνα, που για την Ελευθερία της πατρίδας στερήθηκε τα πάντα αγόγγυστα! Πέθανε και υψώθηκε στον θρόνο των Αθανάτων του Έθνους μας!

Ο Νικηταράς δρούσε ως κατάσκοπος, ενώ παράλληλα εμψύχωνε τους Έλληνες:

"Τον καιρό που σκόρπιζαν πέντε χιλιάδες Έλληνες στην Καρύταινα, πενήντα χιλιόμετρα από την Τριπολιτσά, ο Νικηταράς φύλαγε καραούλι δύο-τρεις ώρες έξω από την Τριπολιτσά, τη φωλιά του αγριεμένου θερίου.

Μάζευε πληροφορίες, παρατηρούσε τις κινήσεις του εχθρού, έκλεινε το δρόμο στους κιοτήδες και συνθηκολόγους, και, κρυφά δασκαλεμένος από τον Κολοκοτρώνη, με το λιανοντούφεκο, κρατούσε ψηλά το ηθικό του κοσμάκη που τον έβλεπε να τριγυρνάει με τα παλικάρια του έξω από μια πόλη με δέκα χιλιάδες αρματωμένους, έδρα του Μόρα Βαλεσή". 

Κλέφτης αλλά και αξιωματικός σε ξένους στρατούς, άφοβος και γρήγορος, ασυμφιλίωτος με τους βάρβαρους τούρκους, ανήκε πάντα στην εμπροσθοφυλακή, στις προχωρημένες θέσεις κοντά στον εχθρό. Αναλάμβανε επικίνδυνες, εμπιστευτικές και κρίσιμες για τον Αγώνα υποθέσεις. 

Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο; Πώς να του αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές; 

Ο άμεμπτος στρατηγός του 1821, ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, έφυγε από την ζωή στις 25 του Σεπτέμβρη, άλλοι λένε στις 27, του 1849, έξι τo πρωί, όταν έπαψε να χτυπά η μεγάλη του καρδιά για την πατρίδα και τον λαό. 

Ο συγγραφέας Στασινόπουλος στο βιβλίο του για τον Νικηταρά έγραψε:

"Ας είναι τούτο το βιβλίο σαν λίγα αγριολούλουδα σημαδιακά παρμένα από τα Δολιανά και τον Αη-Σώστη, τ΄ Αγιονόρι και τα Ντερβένια, απ΄ την Αγία Μαρίνα και τη Στυλίδα, από την Αράχωβα και το Μεσολόγγι, από τις ράχες και τις λαγκαδιές όπου βρόντηξε το καριοφίλι του κι άστραψε το γιαταγάνι του, απ΄ τα κατσάβραχα όπου ανέμισε η λερή και σκισμένη απ΄ τις μάχες φουστανέλλα του, κι ευλαβικά αφημένα πάνου στο αθάνατο μνημείο που τούχει στήσει του λαού μας η ψυχή, ψηλά, στις απάτητες βουνοκορφές της αθανασίας, όπου λημεριάζουνε οι ήρωες οι αθάνατοι, ανεβασμένοι ως εκεί με τα έργα τους τα μεγάλα, με τους αγώνες τους για τη λευτεριά μας και με τις θυσίες τους".

 Δυστυχώς και τραγικώς, η ζωή και το έργο του Νικηταρά δεν έχoυν γίνει φάρος της συμπεριφοράς των σύγχρονων Ελλήνων. Τουλάχιστον, όχι ακόμα... 

Αποσπάσματα από το βιβλίο ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ - Ο άμεμπτος Στρατηγός του 1821