Ναξιώτισσα μάνα, βουβή, πονεμένη, με σκυμμένο το κεφάλι, έφευγε για την ξενιτιά το 1933, για να μην πεινάσουν τα παιδιά της

 

 8/10/2025

Όταν η Ελληνίδα μάνα έπαιρνε τον δρόμο της ξενιτιάς, για να έχουν ψωμί τα παιδιά της!.. Ανυπόφορος, φρικτός, εκείνος ο πόνος του αποχωρισμού... 

"Κουκουλωμένη μέσα στη μπέρτα της κατέβηκε σκυμμένη σιγά σιγά και μπήκε στο αυτοκίνητο. Δύο μαργαριτάρια είχανε σταματήσει στα μεγάλα και εκφραστικά μάτια της. Σε λίγο ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι με ροδοκόκκινα μάγουλα σταθήκανε σε μια γωνιά. Τα σαγωνάκια τους και τα χειλάκια τους τρέμανε από τη συγκίνηση του χωρισμού, που δεν είχαν ακόμη εκραγεί. Με βουρκωμένα μάτια κοίταζαν το αυτοκίνητο. Η μπόρα ξέσπασε.

Αγκαλιασμένα τα δύο αδερφάκια το ένα έξι και το άλλο πέντε χρονών αρχίσανε ένα κλάμα, που ράγιζε τη καρδιά του ανθρώπου. Είναι η στιγμή που το αυτοκίνητο έβαζε μπρος.

Η μάνα που έφευγε για τη ξενιτιά να πάει να δουλέψει να αναθρέψει τα παιδιά της γύρισε τα δακρυσμένα μάτια της στο μέρος που στεκότανε τα παιδιά της. Ακούμπησε στο αριστερό της χέρι το κεφάλι και από τις βρύσες των ματιών της κυλίσανε και πέσανε στα μάγουλά και στην μπέρτα της τα διαμάντια του πόνου της μάνας που αποχωρίζεται τα παιδιά της. Τα παιδάκια δεν κλαίνε πια, φωνάζουν με τη διαπεραστική φωνή τους.

-Ω ΜΑΝΑ

Το αυτοκίνητο προχώρησε και δεν ακούμε τις φωνές. Μέσα στο βουητό της μηχανής πνίγεται του πόνου και του χωρισμού το κλάμα.

Ξεπρόβαλε το πρόσωπο της στο παράθυρο του αυτοκινήτου και φώναξε σε μια γυναίκα που στεκότανε παρά πέρα.

-Να μου τα κιουδέβγιετε και να τα παρηγοράτε ώσπου να ξεχάσουνε και να συνωθήσουνε.

Έγειρε πάλι και ακούμπησε το πρόσωπο της στα χέρια της και έμεινε βουβή και κουκουλωμένη στη μπέρτα της. Ο πόνος ο αληθινός μένει βουβός. Και της μάνας ο πόνος είναι ο μόνος πραγματικός πόνος..."

ΚΕΔΡΟΣ / ΝΑΞΙΑΚΟ ΒΗΜΑ 2 Ιανουαρίου 1933 & ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ