17/12/2025
Μιλούσαν κάποτε, η Λύπη με τη Χαρά. Κι η Λύπη είπε:
– Δεν μπορούμε ποτέ εμείς οι δύο να είμαστε μαζί.
– Ναι, το ξέρω, είπε η Χαρά. Ο δικός μου δρόμος χαράκτηκε στα λειβάδια τα ηλιόλουστα. Για μένα ανθίζουν τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα.
– Ο δικός μου δρόμος, είπε η Λύπη, απ’ τα σκοτεινά δάση περνά. Με νυχτολούλουδα γεμίζουν τα χέρια μου. Κι όμως το δικό μου τραγούδι θα ‘ναι το καλύτερο. Μου φαίνεται, ότι ακούγεται πιο πολύ απ’ το δικό σου. Αντίο, λοιπόν, Χαρά.
Ενώ μιλούσαν όμως, μια μορφή δίπλα τους αντιλήφθηκαν. Μόλις διακρινόταν. Η εμφάνισή της ήταν πλούσια. Βασιλική. Ένιωσαν δέος μπροστά της.
-Σαν βασιλιά της Χαράς τον βλέπω. Και πάνω στο κεφάλι του είναι πολλά στεφάνια. Στα χέρια και στα πόδια του υπάρχουν τρυπήματα καρφιών. Μπροστά Του όλη η λύπη μου σ’ αθάνατη χαρά κι αγάπη γίνεται. Του δίνω τον εαυτό μου για πάντα.
– Όχι, Λύπη, είπε η Χαρά, Τον βλέπω σαν βασιλιά της Λύπης.
Στο κεφάλι Του για στέμμα έχει αγκάθινο στεφάνι. Τα τρυπήματα στα χέρια και τα
πόδια είναι πληγές μεγάλης αγωνίας. Του δίνω
τον εαυτό μου για πάντα.
– Ώστε, λοιπόν, συμφωνούμε. Υποκλινόμαστε κι οι δυο μπροστά σ’ αυτόν τον βασιλιά.
Κρατώντας η μια της άλλης το χέρι βγήκαν έξω στον κόσμο. Να Τον ακολουθήσουν. Στην καταιγίδα. Τη λιακάδα. Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Τη ζέστη της καλοκαιριάτικης νυχτιάς.
Ναι, Κύριε, βγήκαν να ακολουθήσουν τον μεγάλο βασιλιά, που δεν είν’ άλλος από Σένα, Κύριέ μου. Ζήτησαν κι οι δυο καταφυγή σε Σένα.
Και μεις, Κύριε, κοντά Σου καταφεύγουμε. Για να Σ’ ευχαριστήσουμε. Να Σε δοξολογήσουμε για τη χαρά και τη λύτρωση, που τ’ αγκάθινο στεφάνι και τα τρυπήματά Σου μας πρόσφεραν.
Όμως, Κύριε, περισσότερο ερχόμαστε, γιατί ξέρουμε ότι κοντά Σου θα βρούμε ανάπαυση. Κι ηρεμία από κάθε θλίψη που μας βασανίζει.
Ναι, Κύριε, “σύ μου εἶ καταφυγὴ ἀπὸ θλίψεως τῆς περιεχούσης με” (Ψαλμ. 31, 7).
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Πυρσός
Περιοδική Έκδοση Πνευματικής Μαρτυρίας
Ιερός Ναός Παναγίας Παλουριώτισσας
Τεύχος 133 – Ιανουάριος, 2020
Η εικόνα είναι από το Pinterest.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου