Ακούς τα νερά, το βλέμμα μαγεύεται από την ομορφιά, σε ταξιδεύει, σε γαληνεύει...
Μιλάς με τους ανθρώπους στον δρόμο, άγνωστοι είναι, αλλά έχει τόση ζεστασιά η φωνή τους και τόση προθυμία, που ξεροκαταπίνεις! Μα ναι, σκέφτεσαι, υπάρχουν φιλόξενοι Έλληνες, που ακόμα κι όταν σου δείχνουν απλά τον δρόμο, γιατί χάθηκες και δεν ξέρεις προς ποια κατεύθυνση να πας, αυτοί το ανάγουν σε πράξη αρχοντιάς! Σηκώνονται από την θέση τους, έρχονται κοντά σου, σου μιλούν χαμογελαστά και όχι μόνο σου δείχνουν τον δρόμο, αλλά σε οδηγούν και παρακάτω για να μην χαθείς!
Η μαγεία της φύσης παντρεύεται με την μαγεία της συμπεριφοράς των Ελλήνων, και το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικά ελληνικό!
Υπάρχει, ωστόσο, και η άλλη πλευρά. Αυτή που κρύβεται πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα των Ελλήνων της Δράμας. Η άλλη πλευρά μαρτυρεί την αγωνία τους: Θα αντέξει η Δράμα τις προκλήσεις και την βαναυσότητα της εποχής μας;
Αυτή η άλλη πλευρά αποκαλύπτεται από την μαρτυρία του Σοφοκλή, ενός νέου παιδιού που ζει και εργάζεται στην Δράμα. Έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης, κάνει το μεταπτυχιακό του, ζωγραφίζει, αλλά... Η καθημερινότητα δεν του επιτρέπει να ονειρεύεται. Κι αυτό είναι άδικο, άδικο για τον ίδιο, άδικο για την Ελλάδα που δεν δίνει στα παιδιά της αυτό που πρέπει...
Η μητέρα του Σοφοκλή είναι άνεργη. Έτσι ο όμορφος νέος είναι αναγκασμένος να κάνει δύο δουλειές, προκειμένου να πληρώνονται οι λογαριασμοί και να υπάρχει φαγητό στα πιάτα τους. Και πάλι, με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα...
Να φανταστείς ότι στην καραντίνα πήρα τον μεγαλύτερο μισθό μου, ομολογεί.
Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Η πόλη μας υποβαθμίζεται, χρόνο με τον χρόνο, χάνει αυτά που της ανήκουν. Πήραν από εδώ τις σχολές, δεν συνδέεται με την Εγνατία, η σιδηροδρομική γραμμή θέλουν μελλοντικά να περνά από την Καβάλα, το νοσοκομείο θέλουν να το μετατρέψουν απλά σε κέντρο υγείας, οφθαλμίατρο δεν έχουμε...
Τα προβλήματα επιβίωσης είναι πολλά, συσσωρεύονται όλο και περισσότερα, ο κόσμος αναγκάζεται να φύγει, η πόλη θα οδηγηθεί σε μαρασμό! Γιατί, ποιος τόπος μπορεί να ανθίσει και να μεγαλουργήσει, αν κυρίως οι νέοι του θέλουν να φύγουν, για να καταφέρουν να επιβιώσουν;
Θα πάω στην Θεσσαλονίκη ή στο εξωτερικό, λέει ο Σοφοκλής, και πάνω στο πρόσωπό του διακρίνεται η πάλη ανάμεσα στην απαισιοδοξία και την ελπίδα.
Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον της πατρίδας μας, και πάνω στα πρόσωπά τους θα έπρεπε να διακρίνεται μόνο η ελπίδα, το όνειρο, η λαχτάρα για ζωή! Και όχι η αγωνία της φυγής!
Να όμως που σε επίπεδο δημοτικών και κυβερνητικών αρμοδίων, όλα όσα γίνονται, στερούν την ελπίδα και το όνειρο των νέων!
Τελικά, αιωρείται το ερώτημα: Θα αφήσουν οι αρμόδιοι την Δράμα, που από τα προϊστορικά ακόμα χρόνια κατοικείται και ανθεί, να υποβαθμιστεί και να σβήσει;
Θα αφήσει η πολιτεία, να χαθεί η αρχαία Ηδωνίδα, η Δράμα μας, από τον χάρτη, έτσι απλά και τραγικά, γιατί τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντα υπερισχύουν των ιδεωδών της πατρίδας;
Αυτή η πολιτεία πρέπει να ξέρει ότι η Δράμα συνέβαλε και αυτή τα μέγιστα στην Απελευθέρωση της Ελλάδος! Της αξίζει η μαγεία που η φύση τής προσέφερε! Της αξίζει η μαγεία με την οποία την έντυσαν οι Μακεδονομάχοι αλλά και οι Μαχητές κατά του ναζισμού! Της αξίζει η μαγεία του μέλλοντος, αλλά το ερώτημα είναι υπαρκτό και πικρό: Είναι ικανή η πολιτεία, σήμερα, να την σώσει από τον οικονομικό μαρασμό; Άραγε, θέλει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου