Ο Γολγοθάς μιας Ελληνίδας γιαγιάς! Η πολιτεία είναι κουφή και τυφλή...

5/8/2020

Η κ. Μαρία είναι μια πανέμορφη γιαγιά. 

Βαδίζει τον δικό της Γολγοθά, γιατί η ελληνική πολιτεία κάνει πως δεν ακούει και δεν βλέπει... 

Ωστόσο, από τα τρεμάμενα χείλη της ξεπηδά κραυγή αγωνίας, και στο βλέμμα της καθρεφτίζεται τόση θλίψη και ντροπή... Είναι Ελληνίδα, και η φτώχεια τρώει την ύπαρξή της μέρα τη μέρα, όλο και πιο πολύ!

Μπορεί το σώμα της να είναι παραμορφωμένο από την οστεοαρθρίτιδα και τις άλλες ασθένειες, μπορεί να σκύβει το κεφάλι από την ντροπή της, αλλά! Από τα μεγάλα καθάρια μάτια της βγαίνει τέτοια ομορφιά που άλλη δεν συναντά εύκολα άνθρωπος!

"Μου λείπουν ένσημα και δεν βγήκε ακόμα η σύνταξή μου. Με βοηθά μια φίλη, από τον ένα αρμόδιο στον άλλο, άκρη δεν βγήκε μέχρι σήμερα! Τα φάρμακά μου είναι ακριβά. Η ζωή μου, όπως φαίνεται, δεν έχει καμία αξία!" Η φωνή της είναι ψίθυρος, αλλά και η πιο δυνατή κραυγή αγωνίας!

"Θα μου κόψουν το ρεύμα, δεν έχω να το πληρώσω... Τι θα απογίνω;" Ψελλίζει και κοιτάει τα τσιμεντένια πλακάκια. Το αδύνατο κορμί της το έχει ακουμπήσει στο πεζούλι μιας πολυκατοικίας, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη. Δίπλα της, οι πατερίτσες.

"Ντρέπομαι τόσο πολύ! Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ντροπή μου, αν δεν έρθει στην θέση μου". Η φωνή της τρέμει. Η φωνή της είναι μαχαιριά στην καρδιά. Για όσους έχουν πια καρδιά.

"Σήμερα, οι δικοί σου άνθρωποι σε ξεχνούν, δεν σε βλέπουν, γιατί δεν έχεις πλέον να τους δώσεις κάτι", ο καημός και το δάκρυ της είναι σφαίρες στην λογική.

"Πήγα στον Δήμο και ζήτησα να με βοηθήσουν μέχρι να βγει η σύνταξή μου". Συνεχίζει να κοιτάει τα τσιμεντένια πλακάκια. Είναι ο δήμος Αμπελοκήπων - Μενεμένης. Είναι και η πολιτεία των Ελλήνων. Παντού, αναλγησία. Παντού, το τίποτα πασαλειμμένο με λέξεις χωρίς ουσία!

Η κ. Μαρία, η πανέμορφη γιαγιά, έχει κολλήσει το κορμάκι της στην γωνία που σχηματίζει το πεζούλι και ο τοίχος. Προσπαθεί να γίνει μη αναγνωρίσιμη.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ντρέπομαι, πόσο ντρέπομαι!" Το κεφαλάκι της το κρατά σκυμμένο, η φωνή της τρέμει, η καρδιά της έχει ραγίσει.

Σκύβω για να συναντήσω το βλέμμα της. "Δεν πρέπει να ντρέπεσαι! Η ντροπή είναι δική μας!"

"Φοβάμαι", μου αποκρίνεται "φοβάμαι και ντρέπομαι".

Η ελληνική Πολιτεία ακούει την Ελληνίδα γιαγιά;

Ας πληρώσει το ρεύμα της, ας της δώσει την σύνταξή της άμεσα, δεν θα σημειωθεί τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα από τέτοια πράξη! 

Ακούει, άραγε, κανείς; Βλέπει; Έστω ένας να βρεθεί, θα σωθεί η πανέμορφη Ελληνίδα γιαγιά! Έστω ένας... 

Νίκη Μάρκου