17/3/2021
Ο ραγιάς που σκότωνε τον τούρκο, γιατί του βίαζε την αδερφή ή την γυναίκα μπροστά στα μάτια του, έπαιρνε τον δρόμο του βουνού. Ένας στην αρχή, δύο, δέκα, εκατό, αναρίθμητοι κατόπιν...
Κλέφτες και αρματολοί, ετούτοι οι γενναίοι Έλληνες πολεμούσαν και οδήγησαν στην 25η Μαρτίου του 1821.
400 χρόνια, που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, όπως έγραψε ο εθνικός μας ποιητής.
Χρόνια θλίψης ασύνορης που λέξεις δεν υπάρχουν για να χαρακτηριστεί...
Μα οι Έλληνες άρχισαν, σαν από θέλημα της θεϊκής μοίρας τους, να πολεμούν.
Ο φτωχός αγρότης που σήκωνε τη βουκέντρα και χτυπούσε τον τούρκο αφέντη που ήθελε να του πάρει και την τελευταία μπουκιά από το στόμα. Χτυπούσε κι έφευγε στα βουνά.
Στα βουνά πήγαινε και ο λεβεντόκορμος νέος Έλληνας, όταν του ριχνόταν ένας πασάς για ντροπιασμένα καμώματα. Δεν έσκυβε το κεφάλι.
Και, υπήρχαν κι εκείνοι που από την γέννα τους ακόμα είχαν ελεύθερο νου, και μόλις μεγάλωναν, πριν καν χνουδιάσει το μουστάκι τους, πήγαιναν να συναντήσουν τους ήρωες των βουνών.
Αν δεν υπήρχαν οι κλέφτες και αρματολοί, θα είχε γεννηθεί άραγε η Φιλική Εταιρεία και η Επανάσταση;
Κι ας μην λησμονούμε ότι οι ήρωες της Επανάστασης ήταν πρώτα ήρωες του βουνού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου