Το συναρπαστικό άσμα των μαθητών κατά του σλαβισμού: Η ψυχή δεν λησμονάει πως επλάσθη Ελληνική!

13/11/2021

Μπορεί η σύγχρονη ηθική και πνευματική αποχαύνωση να σκοτώσει το ελληνικό έθνος; 

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική ή συμφεροντολογική αδιαφορία του κράτους που πολλάκις αγγίζει τα όρια της προδοσίας, ευθύνεται για την συρρίκνωση του έθνους μας. Αυτό συμβαίνει σήμερα, αυτό συνέβαινε και κατά το παρελθόν, ιδιαίτερα μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όταν η Μακεδονία μας προσπαθούσε να απελευθερωθεί και από τους τούρκους δυνάστες και από τους σλάβους. 

Εκείνη την εποχή, η σλαβική προπαγάνδα που στόχευε στην δημιουργία μίας μεγάλης Μακεδονίας που δεν θα ανήκει στους Έλληνες αλλά στους σλάβους, ρώσους και βούλγαρους, αυτή η προπαγάνδα οργίαζε και έβρισκε έδαφος γονιμοποίησης, γιατί οι ρώσοι έδιναν πολλά χρήματα στους βούλγαρους. 

Ο λαός όμως ο ελληνικός αντιστεκόταν με όσες δυνάμεις και αντοχές του είχαν απομείνει. 

Σύμφωνα με το ιστορικό ντοκουμέντο του 1963, με τον τίτλο "Η εναντίον της Μακεδονίας Βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή":

Εις το Μοναστήριον, την Ακρόπολιν αυτήν του Ελληνισμού, η αντίδρασις κατά της σλαβικής προπαγάνδας λαμβάνει εξαιρετικάς διαστάσεις.

Χαρακτηριστικαί είναι αι διαδηλώσεις των μαθητών των Σχολείων, οι οποίες πάντα κατέληγαν προ του ρωσικού προξενείου. 

Από του 1882, οι μαθητές τακτικά ψάλλουν προ του ρωσικού προξενείου το κάτωθι άσμα:

Του Βουλγαρισμού η ψώρα

Μακεδόνες δεν μολύνει

ούτε τους απομακρύνει

από τον Ελληνισμόν. 

Είμαι Έλλην κι όχι σλάβος

ξέρω την καταγωγήν μου

η ελληνική ψυχή μου

ελευθέρα πάντα ζει.

Το σπαθί μου κι αν δεν κόπτει 

η αιχμή κι αν δεν κεντάει

η ψυχή δεν λησμονάει 

πως επλάσθη Ελληνική. 

Των εχθρών μισώ τα δώρα (δηλαδή των σλάβων)

δεν τα θέλω ας τα κρατούν

τους μισώ κι ας με μισούνε

προτιμώ την φυλακήν.

Το ελληνικό κράτος ατυχώς απορροφημένον εις εσωτερικάς πολιτικάς διαμάχας, ουδεμίαν μέριμναν λαμβάνει ενεργού και ρεαλιστικής αντιμετωπίσεως της σλαβικής προπαγάνδας εις τους Μακεδόνας, είναι δε χαρακτηριστικόν ότι μέχρι του 1904 εκατοντάδες Μακεδονόπαιδες, παιδιά δηλαδή Ελληνικής καταγωγής, απήχθησαν εκ Μακεδονίας...

Και έγιναν γενίτσαροι. Και χάθηκε το Μοναστήρι. Και έδωσαν αίμα και ψυχή οι ήρωες για να απελευθερώσουν την Μακεδονία μας. 

Και σήμερα, το ελληνικό κράτος, βουτηγμένο σε διεστραμμένα συμφέροντα, έδωσε στους σκοπιανούς το ιερό όνομα της Μακεδονίας μας. 

Τραγικώς, όμως, σήμερα, δεν ψάλλουν οι μαθητές Μακεδονία ξακουστή ούτε στα σχολεία, ούτε στα υπουργεία ούτε στα αλλοδαπά προξενεία. Και τίθεται δραματικώς το ερώτημα: Ως πότε θα υπάρχουμε ως έθνος;