9/3/2022
Είναι φρικτό, αλλά αληθινό πως αυτόν τον ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΘΑΨΑΜΕ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ.
Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν δύο φορές. Όπως ο Παύλος Μελάς.
Στα πρώτα χρόνια που ακολουθούν τον βιολογικό τους θάνατο,
η μνήμη που γεννούν τα έργα τους είναι τόσο ζωντανή που σίγουρα εξακολουθούν ν΄
αναπνέουν μέσα από την ανάσα εκείνων που ακολουθούν το έργο τους.
Μετά, η μνήμη ξεθωριάζει, αργά μα σταθερά, όσο τα έργα που κάποτε ήταν σημαντικά καθίστανται ασήμαντα, μέσα ή και από τις νέες κοινωνικές συνθήκες που δημιουργούνται. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι κακό, αντίθετα είναι ανθρώπινο, γιατί όλοι μας, καρφωμένοι στα ηνία του χρόνου, βιαζόμαστε να ζήσουμε την δική μας ζωή. Το εν λόγω ξεθώριασμα της μνήμης, δεν επιφέρει τον δεύτερο θάνατο των ηρώων (γιατί μόνο οι ήρωες μπορούν να πεθάνουν δύο φορές). Αυτός, όμως, έρχεται όταν το ξεθώριασμα γίνει λήθη κι αδιαφορία, ή ακόμα χειρότερα, όταν το ξεθώριασμα γίνει ντροπή.
Σε ξεχάσαμε, λοιπόν, κι εσένα Παύλο. Ή αδιαφορούμε για το
έργο σου. Ή, πάλι, ας το παραδεχθούμε επιτέλους, ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για
όσα πρόσφερες, γιατί νιώθουμε να μας ελλοχεύει ο κίνδυνος της παρεξήγησης. Τι
θα πουν για μας, αν ασχολούμαστε με κάποιον που έχασε την ζωή του για την
πατρίδα; Βλέπεις, ήδη με το λόγο μας σε καταντήσαμε σε «κάποιον»! Ένας, τυχαίος
ονειρευτής, ένας ρομαντικός ταξιδευτής, ένας-κάποιος τρελός, που άφησε την
τακτοποιημένη καθημερινότητά του στην μεγαλούπολη, για να ΄ρθει στην σκλαβωμένη
Μακεδονία, με οδηγό την άπειρη λαχτάρα του να την απελευθερώσει… Ένας-κάποιος,
έγινες για τους περισσότερους από εμάς, που δεν θέλουμε να σε αναφέρουμε στις κουβέντες
μας, γιατί μας έμαθαν πως δεν ταιριάζει στο σύγχρονο και προοδευτικό ρεύμα της
εποχής μας να μιλούμε για εκείνους που πέθαναν, για να γεννηθούμε και να
ζήσουμε εμείς ελεύθεροι…
Καημένε, Παύλο, δεν χωράς μέσα στην μοντέρνα κοινωνία μας! Δεν
σε θέλουμε, βρε αδερφέ! Να είσαι καλά, σ΄ όποιο σημείο του άλλου κόσμου κι αν
βρίσκεσαι, μα να μας αφήσεις ήσυχους! Δεν σ΄ έχουμε ανάγκη! Άλλωστε, δεν
κινδυνεύει πια η Μακεδονία, ούτε η Ελλάδα! Όλα έχουν τακτοποιηθεί πλήρως! Είσαι
άχρηστος για εμάς! Και το έργο σου, ε αυτό πάει, τέλειωσε, ανήκει στο παρελθόν!
Μην ρωτήσεις, τι θα κάναμε αν δεν έδινες την ζωή σου, γιατί και η ερώτηση αυτή
είναι περιττή! Δεν έχει σημασία, τι θα κάναμε! Σημασία έχει τι κάναμε, μετά τον
θάνατό σου!
Μην μας κοιτάζεις ειρωνικά! Κάναμε κι εμείς έργο! Αφήσαμε
τους γείτονες να καπηλευτούν την ιστορία
της Μακεδονίας, να χρησιμοποιούν την χιλιόχρονη πορεία αλλά και το όνομά της
ανά τον κόσμο! Τι, δεν είναι έργο αυτό; Μα καημένε μου, εσύ δεν ξέρεις το
πνεύμα της εποχής μας, για αυτό φέρνεις αντιρρήσεις! Τώρα, τα πράγματα έχουν
αλλάξει! Τι θαρρείς, θα πεθάνει κανείς σαν εσένα μπροστά σ΄ ένα φτωχόσπιτο, με
μια παρέα οραματιστών γύρω του; Και τι κατάλαβες, εσύ, που πέθανες για την
Ελλάδα; Εμείς, τώρα, ακολουθούμε άλλες πολιτικές! Αυτούς που μας κλέβουν, τους
λέμε ευχαριστώ, ναι, καλά ακούς! Και για να τους αποδείξουμε τις ευχαριστίες
μας, στηρίζουμε έμπρακτα την οικονομία της χώρας τους!
Πού να καταλάβεις, εσύ, την συμπεριφορά μας! Άλλες εποχές Παύλο μου, άλλες εποχές! Τώρα αρκεί να μην μιλάς για την ιστορία την περασμένη, και θα είσαι μοντέρνος! Αρκεί να σκύβεις το κεφάλι σε εγχώριους ή αλλοδαπούς εξουσιαστές, και θα είσαι τακτοποιημένος στην ζωή σου, δεν θα χρειαστεί να πάρεις ποτέ ντουφέκι και να τραβήξεις στα βουνά για να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς! Εμείς, αφού σκύψουμε το κεφάλι κι έπειτα, δεν έχουμε εχθρούς Παύλο μου! Και πώς να έχουμε; Εχθρούς έχουν μόνο εκείνοι που γνωρίζουν την λέξη ελευθερία…
Ελευθερία του πνεύματος, να σου το μηνύσω και τούτο Παύλο
μου, δεν έχουμε, και δεν χρειαζόμαστε πια! Είδες πώς άλλαξαν τα πράγματα; Είδες
και μόνος σου, πιστεύω, ότι δεν έχεις θέση ανάμεσά μας! Μα κοίτα, αν ακούσεις
κάποιους γειτόνους, τους απογόνους αυτών που πολεμούσες για να σώσεις την
Μακεδονία, να επιβουλεύονται την ειρήνη, μην κάνεις τον κόπο να μας φέρεις τα
μαντάτα! Γιατί, δεν θα σε ακούσουν οι πολλοί, είναι χαμένοι στον ουτοπικό κόσμο
της καθημερινότητας που άλλοι έπλασαν γι΄ αυτούς, και κατά συνέπεια είτε δεν σε
ξέρουν είτε ντρέπονται για σένα. Σε έχουν θάψει στην μνήμη τους… Οι άλλοι,
πάλι, που έχουν εξουσία, σίγουρα δεν θα ακούσουν τα μαντάτα σου, αυτό δα το
ξέρεις, γιατί και τότε, στα δικά σου νιάτα, οι της εξουσίας δεν άκουγαν παρά
μόνο τα καμπανάκια των προσωπικών τους συμφερόντων.
Κι όσο για τους λίγους, τους ελάχιστους Παύλο μου, που σε
σκέφτονται και σε κρατούν ακόμα ζωντανό στην μνήμη τους ως οφείλουν, ε για
αυτούς άσε λίγα δάκρυα να κυλήσουν από τον ουρανό όπου βρίσκεσαι… Γιατί να
ξέρεις, Παύλο, αυτοί οι λίγοι, οι ελάχιστοι, είναι δυστυχισμένοι επειδή είναι
ανήμποροι ν΄ αντιδράσουν, ενώ όσοι αδικούν την Μακεδονία, σήμερα, είναι
ευτυχισμένοι κι ατιμώρητοι. Κι εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα, ότι αυτοί
που αδικούν την Μακεδονία δεν βρίσκονται μόνο εκτός των τειχών…
Από την Νίκη Μάρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου