Γκίκας Τρίπος, ο ήρωας από το αλβανικό μέτωπο: Θα προσπαθήσουμε να μην σε ξεχάσουμε

 

 25/10/2022

Είναι εύκολο να λέμε λόγια που δεν μας κοστίζουν τίποτα σε πράξεις! Καθισμένοι στην γωνίτσα μας στην ζωή, και ζητώντας πάντα να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του μικρόκοσμου μας, λησμονούμε πως όλα τα πράττουμε μέσα σε μια Ελλάδα που είναι ελεύθερη, επειδή ήρωες πολέμησαν γι΄ αυτήν! Ένας μεταξύ των ηρώων μας είναι ο Γκίκας Τρίπος, ο Έλληνας που έχασε και τα δύο πόδια του στο μέτωπο της Αλβανίας. 

Ο Γκίκας Τρίπος είχε γεννηθεί στην Ύδρα στις 2 Οκτωβρίου του 1917 και είχε πολεμήσει με τον βαθμό του Συνταγματάρχη στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου, τον βίαιο εκείνο χειμώνα του 1940. Τότε που οι Έλληνες κραύγαζαν Αέρα, και ορμούσαν μπροστά για να εξαφανίσουν τον εχθρό που ήθελε να αρπάξει την πατρίδα τους. 

Ενώ μαχόταν στην Πρεμετή της Βορείου Ηπείρου, στις 27 Δεκεμβρίου του 1940, μια ιταλική οβίδα έσκασε και του πήρε και τα δύο πόδια. Το παλικάρι ακρωτηριάστηκε. Στο σώμα. Όμως, όμως! Δεν ακρωτηριάστηκε η ελληνική ψυχή του! 

Όταν αργότερα η πατρίδα ήταν ελεύθερη και γίνονταν οι παρελάσεις, μπροστά μπροστά βρισκότανε ο Γκίκας, περπατούσε χωρίς πόδια, για να αποδώσει φόρο τιμής στους πεσόντες για την ελευθερία Έλληνες. 

Κανείς από εμάς δεν μπορεί να νοιώσει στο ελάχιστο, την προσπάθεια που κατέβαλε ο Γκίκας Τρίπος για να ανοίγει την παρέλαση. Και να περπατά χωρίς πόδια. Προσπάθεια σωματική. Γιατί οι ψυχικές αντοχές του ήταν τόσο μεγάλες, τόσο μυθικές, που εμείς ποτέ δεν θα τις αποκτήσουμε, δυστυχώς...

Μέχρι να φύγει από την ζωή, όταν τελείωνε ο Νοέμβρης του 2012, μιλούσε για την Ελλάδα και δάκρυζε. Ενώ, οι περισσότεροι από εμάς, μιλούμε ξώφαλτσα για την Ελλάδα, σαν να μην είναι σημαντική η πατρίδα, ή σαν να είναι δεδομένη η ελευθερία της. Πόσο μικρό νου έχουμε! Πόσο δεν θέλουμε ή δεν είμαστε ικανοί να δούμε τους σύγχρονους κινδύνους που την απειλούν. 

Ο Γκίκας Τρίπος μετά τον πόλεμο πήρε παράσημα για την προσφορά του στην πατρίδα. Αλλά, αυτός ο ήρωας δεν πολέμησε για τα παράσημα που θα καρφιτσώνονταν στο σακάκι του. Πολέμησε για το ένα, τρανό και αναντικατάστατο Παράσημο, πολέμησε για την ίδια την Ελλάδα, επειδή την ήθελε αιωνίως ελεύθερη και ικανή να φωτίζει τα σκοτάδια της θνητής ζωής. 

Είναι εύκολο να λέμε βαρύγδουπα λόγια, τα οποία φοβόμαστε να μεταμορφώσουμε σε πράξεις. Γιατί αν έτσι κάνουμε, ίσως κοπούν και τα δικά μας πόδια. Μα εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να μείνουμε ανάπηροι για την πατρίδα. Γιατί αγαπάμε πολύ την καλοπέραση του σώματός μας, ενώ για την υγεία του μυαλού και της ψυχής μας ουδόλως νοιαζόμαστε. 

Άραγε, θα μάθουμε ποτέ να αγαπάμε πραγματικά την πατρίδα, με τέτοιον τρόπο που τα λόγια μας θα γίνονται πράξεις; Ίσως και να μάθουμε, αν προσπαθήσουμε να μην ξεχάσουμε τον ήρωα Γκίκα Τρίπο, καθώς και όλους τους Έλληνες που έδωσαν την ζωή τους για την πατρίδα. 

Αλλά, ας μην τρέφουμε αυταπάτες: Ξεχνάμε εύκολα τους ήρωες, δεν γίνονται αυτοί τα πρότυπα στην ζωή μας... Απλά, τους θυμόμαστε επιλεκτικά στις εθνικές επετείους και για λίγες μόνο στιγμές... 

Νίκη Μάρκου