23/3/2023
Οι Σαρακηνοί σαν άπιαστοι λύκοι έτρεχαν μέσα στον Ναό κι έσφαζαν. Αίμα έρεε παντού, κουφάρια μαζεύονταν οι σφαγμένοι Έλληνες. Ο μάρτυρας που έζησε την σφαγή, περιέγραψε τα δραματικά γεγονότα. Αυτόν δεν τον σκότωσαν, τον έπιασαν όμως αιχμάλωτο...
Σαρακηνοί πειρατές με καταγωγή από την Ισπανία εμφανίστηκαν στα τέλη του 9ου αιώνα στις ελληνικές θάλασσες. Δυστυχώς. Έγιναν η μάστιγα των νησιών και κάθε παραλίας του Αιγαίου.
Ορμητήριο είχαν την Κρήτη, την οποία είχαν καταλάβει οι εγκληματίες, και την είχαν μετατρέψει σε άντρο πειρατών και σε μεγάλο σκλαβοπάζαρο.
Είχαν αποκτήσει τόσο μεγάλη δύναμη οι Σαρακηνοί που δεν δίστασαν να επιτεθούν στην δεύτερη πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Θεσσαλονίκη. Τα δραματικά γεγονότα της πολιορκίας της συμπρωτεύουσας κατέγραψε ο Ι. Καμενιάτης.
Στις 29 Ιουλίου του 904, Κυριακή ήτανε, ο στόλος των πειρατών Σαρακηνών, 54 πλοία με 200 περίπου πολεμιστές έκαστο και επικεφαλής τον Λέοντα τον Τριπολίτη που αλλαξοπίστησε κι έγινε γνωστός στα αραβικά ως Ρασίκ αλ-Ουαρνταμί, εμφανίστηκε στον Θερμαϊκό. Χωρίς να χάσουν χρόνο, οι εγκληματίες άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον του τείχους της πόλης.
Τις δύο πρώτες ημέρες της πολιορκίας, οι υπερασπιστές της Θεσσαλονίκης κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τους Σαρακηνούς.
Αυτό τους εκνεύρισε πολύ. Έτσι, επινόησαν ένα τέχνασμα για να αλώσουν την πόλη. Ένωσαν ανά δύο τα πλοία τους και πάνω τους κατασκεύασαν ξύλινους πύργους, των οποίων το ύψος ξεπερνούσε το ύψος του θαλάσσιου τείχους. Λοιπόν, την τρίτη ημέρα, όταν τα πλοία των Σαρακηνών με τους πύργους πλησίασαν το τείχος της Θεσσαλονίκης, κατάφεραν οι εγκληματίες με ευκολία να πηδήξουν επάνω.
Οι υπερασπιστές της πόλης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, πανικόβλητοι, δυστυχώς. Αυτό σήμαινε ότι η μοίρα της Θεσσαλονίκης είχε κριθεί. Και ήταν θανατηφόρα.
Οι πειρατές όρμησαν μέσα στην πόλη και αδίστακτα και αδιάκριτα άρχισαν να σφάζουν και να λεηλατούν. Όσους δεν δολοφονούσαν, τους αιχμαλώτιζαν. Δέκα ημέρες έμειναν στην πόλη οι Σαρακηνοί, δέκα ημέρες έρεε αίμα και κραυγές αθώων στους δρόμους της πόλης.
Όταν τελείωσαν οι Σαρακηνοί το καταστροφικό και απάνθρωπο έργο τους, άρπαξαν μαζί τους, σύμφωνα με μαρτυρίες, 22.000 αιχμαλώτους. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς πουλήθηκαν στο σκλαβοπάζαρο που είχαν στήσει οι εγκληματίες στο Χάνδακα, στο Ηράκλειο. Όσοι δεν πουλήθηκαν, μεταφέρθηκαν στην Τρίπολη της Συρίας για να πουληθούν εκεί. Και ένας μικρότερος αριθμός αιχμαλώτων μεταφέρθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, για να γίνει εκεί η εξαγορά ή η ανταλλαγή τους με Σαρακηνούς αιχμαλώτους.
Πολλές πληροφορίες για την Άλωση της Θεσσαλονίκης το 904 μ.Χ. τις έχουμε από τον Ιωάννη Καμενιάτη ή Καμινιάτη που έγραψε ένα βιβλίο εκείνη την περίοδο και περιέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο την Άλωση της πόλης.
Ο Καμενιάτης που όπως και ο πατέρας του ήταν κληρικός, σώθηκε την ύστατη στιγμή από την σφαγή. Όταν ο Σαρακηνός εγκληματίας κατέβαζε τη σπάθα του, ο Καμενιάτης γρήγορα-γρήγορα του είπε για έναν θησαυρό που είχε κρυμμένο. Οι πειρατές δεν τον σκότωσαν, αλλά τον κράτησαν αιχμάλωτο.
Δυστυχώς, ο Ιωάννης πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του στις φυλακές της Ταρσού, και εκεί έγραψε το έργο του, ενώ περίμενε να γίνει η ανταλλαγή των αιχμαλώτων ανάμεσα στους Βυζαντινούς και στους Άραβες πειρατές.
Η σφαγή μέσα στον Ναό του Αγίου Γεωργίου (Ροτόντα) - Απόσπασμα από το βιβλίο του Καμενιάτη που περιγράφει το δράμα των ανθρώπων
"Μαζί με τον αρχηγό μπήκαν στο ναό όχι και λίγο πλήθος μακελάρηδες. Μα εκείνος πήδησε αμέσως κι ανέβηκε απάνου στην άγια τράπεζα, όπου κάμνουν οι παπάδες τη μυστική λατρεία. Σταύρωσε τα πόδια του, όπως συνηθίζουν οι βάρβαροι, έκατσε γεμάτος οργή κι άγρια τρέλα, άρχισε να κοιτάζει ολόγυρα εκείνο το πλήθος τους άντρες κι όσα ήθελε να κάμει, τ΄ άφηνε στο σαδισμό τους. Τον πατέρα μου και τον αδερφό μου τους έπιασε με τα δυο του χέρια, κι εμάς, πρόσταξε, αυτούς που μας έπιασαν, να μας φυλάγουν αυτού κάπου κοντά στην πόρτα και μ΄ ένα νόημα πρόσταξε τους βαρβάρους να σφάξουν τους άλλους. Κι αυτοί, φυσικά, στη στιγμή, σαν άπιαστοι λύκοι, που πέτυχαν κυνήγι, έτσι βιαστικά κι ανελέητα, τους κατάσφαξαν τους δόλιους. Μα, ενώ ήταν ακόμα ξαναμμένοι απ΄ την οργή τους, κοίταξαν τον τρομερό εκείνο δικαστή, για να ιδούν, τι ήθελε να μας κάμουν κι εμάς.
Εκείνος ωστόσο για την ώρα δεν τους άφησε να μας πειράξουν εμάς και νομίζαμε πως, επειδή μας φύλαγαν εκεί, θα σφάξουν και τον πατέρα μου και τον αδερφό μου μαζί με τους άλλους και πως μονάχα εμάς θα μας αφήσουν. Μα αυτοί πάλι, που τους φύλαγαν στ΄ άγιο βήμα, το ίδιο έβαζαν με το νου τους για μας. Δε μπορούσαμε όμως να βάλουμε κάποιο τέλος στην αμφιβολία μας. Γιατί, μόλις τελείωσε η σφαγή εκείνων των δυστυχισμένων και γέμισε όλο το πάτωμα από κουφάρια σφαγμένους ανθρώπους και το αίμα έκαμνε λίμνη ανάμεσα τους, επειδή ο αιμοβόρος εκείνος δε μπορούσε να βγει έξω, πρόσταξε να μαζέψουν το ΄ν΄ απάνου στ΄ άλλο τα κουφάρια τους σφαγμένους από δω κι από κει γύρω γύρω στις άκριες του ναού. Όταν λοιπόν το ΄καμαν κι αυτό στο άψε σβήσε, πήδησε αμέσως αυτός απ΄ την άγια τράπεζα, αγκάλιασε πάλι τον πατέρα μου και τον αδερφό μου με τα δυο του τα χέρια κι ήρθε ως εμάς. Η θολούρα κιόλας, που κατατρόμαξε τις ψυχές μας απ΄ αυτά που βλέπαμε, ήταν τόσο μεγάλη, και με όσα δηλαδή είδαμε σ΄ εκείνους και με όσα φανταζόμασταν για μας, ώστε να μην καταπραΰνει κατά τίποτε την απελπισιά μας πως μονάχα εμείς γλυτώσαμε από μια τέτοια κοσμοχαλασιά, παρά μονάχα να κοιταζόμαστε μεταξύ μας στα πρόσωπα, σα να τα΄χουμε χαμένα, χωρίς ούτε φωνή να μπορούμε να βγάλουμε για τη συμφορά μας. Αποκόπηκε από τους πιο πολλούς βάρβαρους εκείνος ο αγέλαστος, καβαλίκεψε ένα άλογο που ήταν εκεί, κι έγινε άφαντος απ΄ ανάμεσά μας. Πρώτα όμως πρόσταξε να μας πιάσουν και πάλι και να τρέξουν γρήγορα για το λιμάνι της πολιτείας. Γιατί κι αυτός είπε, εκεί βιάζεται να πάει".
Δυστυχώς, τα Ελληνόπουλα σήμερα δεν μαθαίνουν την ιστορία του έθνους μας. Η Άλωση της Θεσσαλονίκης, το 904, έχει πέσει στην λησμονιά... Κάπως έτσι, ίσως πέσει στην λησμονιά και η Άλωση της Θεσσαλονίκης κάποια χρόνια αργότερα. Γιατί, όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του, σφάζεται από τους εχθρούς του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου