Εμείς θρηνούμε μόνοι, χωρίς να γίνουμε κοκκινάδια στην φωτογραφία...

8/3/2023

Σαν ένα τεράστιο σκουλήκι είναι μέσα μου η αγωνία. Ποτέ δεν θα δούμε κατάματα την οικτρή μας πραγματικότητα, ποτέ. 

Είναι δυνατόν να τιμούν την μνήμη των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη με σημαίες κόκκινες και αφίσες κομματικές; 

Είναι δυνατόν, ενημερωτικές σελίδες και εφημερίδες και τηλεοράσεις να μιλούν για αντίσταση του ελληνικού λαού στην τραγωδία, όταν στον δρόμο κυματίζουν σημαίες κομματικές και όχι ελληνικές; Και παράλληλα, βολικά και εξυπηρετικά, μπαίνουν κουκουλοφόροι στην κάθε συγκέντρωση και χτυπιούνται με τους αστυνομικούς που ρίχνουν χημικά...  

Ναι, είμαστε οργισμένοι και βαθιά πληγωμένοι. Γιατί τα νιάτα που δολοφονήθηκαν είναι σαν να βγήκαν και από τα δικά μας σπλάχνα. Θα μπορούσε να είναι το δικό μου ή το δικό σου παιδί μέσα στο τρένο-κόλαση. Παιδί που ανατινάχθηκε, που κάηκε, που εξαϋλώθηκε, που έπαψε να υπάρχει από την μια στιγμή στην άλλη, επειδή στην Ελλάδα κυριαρχούσε και κυριαρχεί το ρουσφέτι, το οποίο υπηρετούν όλα μα όλα τα κόμματα!... 

Όμως, ο θρήνος δεν μεταφράζεται σε κομματικά συμφέροντα και βλέψεις. Ο θρήνος είναι λερναία ύδρα που μπήκε μέσα στο ψυχοπνεύμα των γονιών, των συγγενών και των φίλων των αδικοσκοτωμένων. Και, όποιο κεφάλι του τέρατος κι αν κόψουν, αστραπιαία ξεπηδά το επόμενο κεφάλι, το ίδιο σαρκοβόρο, το ίδιο σατανικό. 

Ναι, είναι σαν σκουλήκι η αγωνία μέσα μου. Με τρώει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το εξαφανίσω και να σωθώ. Θα γίνουν κι άλλες δολοφονίες αθώων στην πατρίδα μας, θα ζήσουμε κι άλλες τραγωδίες. Γιατί αυτοί που σήμερα λένε πως κλαίνε για τα δολοφονημένα από τα ρουσφέτια νιάτα της Ελλάδας, είναι αυτοί που αύριο-μεθαύριο θα βολευτούν, αν δεν είναι ήδη βολεμένοι... 

Από το Μάτι στα Τέμπη και από εκεί... δεν ξέρουμε ακόμα πού, μα είναι θέμα χρόνου. Φαίνεται αυτό, από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι τραγωδίες. Από τα λιγδιασμένα ύφη αυτών που τάχα θρηνούν και λένε συγγνώμη. Συζητήσεις επί συζητήσεων, δημοσίως, κενές περιεχομένου. Ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον, την ώρα που οι γονείς κλαίνε πάνω από άδεια φέρετρα, γιατί τα παιδιά τους έγιναν... σκόνη... 

Φρίκη. Αυτό το παιχνίδι της συγκάλυψης και του πήγαινε-έλα των ευθυνών, είναι παμπάλαιο, κραταιό και δοκιμασμένο. Αυτό το παιχνίδι είναι η φρίκη που ζούμε. 

Μέσα μου είναι αυτό το σκουλήκι της αγωνίας και με κατατρώγει. Δεν θα σωθεί η πατρίδα, θα βιώσει κι άλλες προδοσίες κι άλλα εφιαλτικά δυστυχήματα. Δυστυχώς, ο επόμενος όλεθρος είναι θέμα χρόνου να συμβεί. Αφού η αθλιότητα ηθών και αξιών είναι παντού εξαπλωμένη, από την πιο πυκνοκατοικημένη λαϊκή γειτονιά μέχρι την πιο αραιοκατοικημένη περιοχή των χλιδάτων βιλών.

Η συμφορά έρχεται πάντα με μεγάλα βήματα, αλλά δεν τα συνειδητοποιούμε παρά μόνο όταν είναι αργά. Γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι με τον ξερόλα εαυτό μας και τις επιδιώξεις του, και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι η αμάθεια είναι εξαπλωμένη παντού. Εξαιτίας όμως αυτής της αμάθειας, δεν φοβόμαστε αυτό που πρέπει να φοβηθούμε, ενώ φοβόμαστε αυτό που δεν πρέπει να φοβόμαστε. 

Υπάρχουμε και εμείς, που δεν σηκώσαμε κόκκινες σημαίες στους δρόμους, που δεν γίναμε κοκκινάδια στις φωτογραφίες, αλλά που θρηνούμε με το κεφάλι σκυφτό, μόνοι μας. Μας έχει κοπεί η ανάσα από την προηγούμενη Τρίτη, έχει πληγιάσει η καρδιά μας. Όμως, εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε. Ενώ, αντίθετα, οι γονείς και οι συγγενείς των αδικοσκοτωμένων στα κολασμένα Τέμπη, έχουν ήδη χαθεί μέσα στις κραυγές των παιδιών τους που καν δεν τις άκουσαν... 

Νίκη Μάρκου