22 Απριλίου 1905, η Μάχη του Μουρικίου: Ποιοι Μακεδονομάχοι έπεσαν νεκροί για την Λευτεριά της Μακεδονίας μας

22/4/2023

22 Απριλίου 1905. Τα χαράματα αυτής της ομιχλώδους ημέρας ξεκίνησε η Μάχη των Μακεδονομάχων κατά των εχθρών που ρήμαζαν την Μακεδονία μας. Έμεινε γνωστή ως Μάχη του Μουρικίου. Τα σώματα του Κατεχάκη, του Μάνου και του Γύπαρη

δεν έβλεπαν και δεν φοβούνταν τον πολυάριθμο εχθρό, παρά ένα μόνο είχαν στο νου τους:  Πώς θα τους διώξουν από την ιερή ελληνική γη. 

110 περίπου Έλληνες Αγωνιστές είχαν πάρει θέση στο όρος Μουρίκι, ανάμεσα στη Βλάστη και στην Κλεισούρα προκειμένου να συνεχίσουν την πορεία τους προς το Λέχοβο. Έγιναν όμως αντιληπτοί από τους εχθρούς, σύμφωνα με την συμβατική ιστορία. 

Ωστόσο, ο Γύπαρης, στο βιβλίο του "Οι πρωτοπόροι του Μακεδονικού Αγώνος" έγραψε ότι οι Βούλγαροι πρόδωσαν τους Έλληνες στους Τούρκους: 

"Οι Βούλγαροι κατάσκοποι επήγαν και προδώσαν, 

εις τον πασσά της Καστοριάς και τους καλοπληρώσαν..." 

Οι Τούρκοι, λόγω της ομίχλης, κατάφεραν να πλησιάσουν τις ελληνικές θέσεις, και, δυστυχώς, οι Έλληνες άργησαν να τους αντιληφθούν. 

Ξεκίνησε η μάχη. Τα καραούλια άρχισαν να πυροβολούν εναντίον των Τούρκων. Οι εχθροί ανταπέδιδαν τα πυρά. Χαμός γινόταν, αίμα πότιζε τα χώματα. 

Παρά το γεγονός ότι οι Μακεδονομάχοι βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση, μάχονταν σαν λιοντάρια, και είχαν καταφέρει να σκοτώσουν πολλούς Τούρκους. 

"Στη μάχη αυτή που σπάσανε οι Τούρκοι το κεφάλι,

επήρανε οι Έλληνες το δάφνινο στεφάνι. 

Αντάρτες ήταν εκατό και Τούρκοι πεντακόσοι,

μα λίγο-λίγο ελείφτηκε κανείς να μη γλυτώση!..."

Δυστυχώς, έχασαν την ζωή του και Μακεδονομάχοι μας, κυρίως από το σώμα του Γύπαρη. 

"Έπεσαν και δικοί μας τρεις, που πάντα τους θυμάμαι,

μαζί εκινδυνεύσαμε και δεν τους λησμονάμε. 

Ο Θόδωρος ο Καμπιανός ήταν κι΄ ο Βαρδουλάκης

και από την Ασή-Γωνιά Μανούσος Κουτσουδάκης. 

Η πέννα μου του τάφου των την πλάκα θε να σείση

και εις τα στήθη των ζωή, και πάλι θα φυσήση.

Και τι ζωή; Όχι στιγμής και πικροζυμωμένη,

ζωή, που πάντα αθάνατη, αιώνια θα μένη.

Γιατί κι΄ ο χάρος πάλαιψε πολλές φορές μαζί τους

στήθος με στήθος, μα ποτέ δεν δείλιασ΄ η ψυχή τους.

Τώρα με φλόγα στην καρδιά, την λύρα εις το χέρι,

γράφω πως στην παλληκαριά δεν είχαν άλλο ταίρι...

Κι΄ ο Κουντουράκης έπεσε βαρέως πληγωμένος.

εις τας κλεινάς τον έστειλαν κι΄ εσώθη ο καϋμένος". 

Κανείς πια δεν θυμάται και δεν τιμά τους Μακεδονομάχους που εκείνη την ημέρα έπεσαν νεκροί από τουρκικό βόλι και βουλγαρική προδοσία. Κανείς δεν θυμάται την Μάχη του Μουρικίου, ούτε κάποια άλλη. Κανείς δεν θυμάται. Ή δεν θέλει να θυμάται. Ή δεν συμφέρει να θυμάται. Όμως, όταν εξαφανίζεται το παρελθόν ενός έθνους, τότε κινδυνεύει το μέλλον του!...

Διαβάστε επίσης για τον Γενναίο και Άφοβο Μακεδονομάχο μας Ιωάννη Μπουμπαρά που τον κατακρεούργησαν οι Τούρκοι, μετά την Μάχη του Μουρικίου εδώ