Επιβάλλεται να οριστεί Ημέρα Μακεδονικού Αγώνα: Φλόγα και μνήμη στην Μακεδονία

2/4/2023

Οι Μακεδόνες θυσιάστηκαν αμίλητοι κατά εκατόμβες. Μα δεν λύγισαν ποτέ.

Ο Μακεδονικός Αγώνας κινδύνευσε να καλυφθεί από τον πέπλο της λήθης. Γι΄ αυτό είναι ανάγκη εκείνη η εθνική περίοδος να προβάλλεται προς τους επιγενομένους με όλο το μεγαλείο, με όλη την εθνική ακτινοβολία και την ιστορική της σημασία. 

Τα έθνη δεν επιτρέπεται να αφήνουν την ιστορική τους μνήμη να ατονεί, γιατί η Ιστορία ως γνώση, οδηγός και δίδαγμα, προφυλάσσει τους λαούς από τα σφάλματα του παρελθόντος. Η διατήρηση στενών και ζωντανών δεσμών, με την εθνική μας παράδοση αποτελεί επιτακτικό καθήκον και χρέος. Είναι ανάγκη να μην αφήνουμε τις ερχόμενες γενιές να αποκόπτονται από τα ιστορικά γεγονότα, αν θέλουμε η Ελλάδα μας να είναι ελεύθερη και δυνατή πάντα. 

Αυτά τα έγραφε ο Αργύριος Αντωνίου, Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Μακεδονικού Αγώνος "Ο Παύλος Μελάς" τον Νοέμβριο του 1987, θέλοντας να τονίσει ότι πρέπει να οριστεί ημέρα Μακεδονικού Αγώνος, κατά την οποία θα τιμούνται όλοι οι ανδρείοι που έδωσαν την ζωή τους για να ελευθερωθεί η Μακεδονία και από τους Τούρκους και από τους Βούλγαρος. 

"Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν έσωσε μόνο τον Ελληνισμό της Μακεδονίας", ύψωνε την φωνή του ο Αντωνίου. Άνοιξε επίσης τον δρόμο για την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας και υπήρξε μοχλός για την εθνική ανασυγκρότηση. 

Μετά τον ηρωικό θάνατο του Π. Μελά, Γενικός Αρχηγός ανέλαβε ο αδελφικός του φίλος Γεώργιος Κατεχάκης (Κ. Ρούβας) ως την άνοιξη του 1905 και, μετά, ο επίσης φίλος του πιστός Γεώργιος Τσόντος (Βάρδας) μέχρι το 1908.

Στον Μακεδονικό Αγώνα έλαβαν μέρος Έλληνες παράτολμοι κι έτοιμοι να θυσιαστούν για το έθνος, κυνηγώντας από την μακεδονική γη αιμοβόρους Τούρκους και Βούλγαρους κομιτατζήδες. Αυτοί οι Έλληνες έσπευσαν στην Μακεδονία από όλη την Ελλάδα, όπως από την Αθήνα και την Κρήτη. 

Αλλά, όπως έγραψε ο Αντωνίου, πρώτοι από όλους στον αγώνα υπήρξαν οι Μακεδόνες. Θυσιάστηκαν αμίλητοι κατά εκατόμβες. Μα δεν λύγισαν ποτέ. Πολλοί από αυτούς αγωνίσθηκαν άλλοι σαν πράκτορες, άλλοι σαν οπλίτες, άλλοι σαν σύνδεσμοι, οδηγοί, αγγελιοφόροι και τροφοδότες των ανταρτικών Σωμάτων. Καπετάνιοι, δημογέροντες, παπάδες, δάσκαλοι, νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά χρησιμοποιήθηκαν, αγωνίσθηκαν. 

Έτσι μέσα στο αίμα επέπρωτο ο δρόμος και το έδαφος για να έλθει ο Στρατός το 1912 να ελευθερώσει την γλυκιά μας πατρίδα Μακεδονία. 

Με τον ηρωικό θάνατο του Παύλου Μελά, 13 Οκτωβρίου 1904, άναψε η φλόγα στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Η Μακεδονία έπρεπε να απαλλαγεί από τους εχθρούς της! Γι΄ αυτόν τον σκοπό πάλεψαν και τα κατάφεραν οι Μακεδονομάχοι μας. 

Έχουμε χρέος σήμερα, ιδιαίτερα μετά την πολιτική προδοσία και την υπογραφή της ψευδο-συμφωνίας των Πρεσπών που δίνει το δικαίωμα τους σλάβους να έχουν στο όνομά τους την ιερή λέξη Μακεδονία, ιδιαίτερα σήμερα λοιπόν, πρέπει οι Έλληνες να πιέσουμε το πολιτικό σύστημα ώστε να οριστεί μία Ημέρα Τιμής του Μακεδονικού Αγώνα, μία Ημέρα που θα είναι αργία και θα αποδίδονται οι πρέπουσες τιμές στα παλικάρια μας που θυσιάστηκαν για την Μακεδονία. 

Και να μην ξεχνούμε ποτέ αυτό που είπε ο Ι. Δραγούμης:  Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία μας, η Μακεδονία θα μας σώσει!