Χρήστος Μουλάς, Περικλής Στεφανίδης, οι ήρωες που ράγισαν τις καρδιές μας

26/7/2023

Σμηναγός Χρήστος Μουλάς από την ηρωομάνα Κρήτη, έζησε μόλις 34 καλοκαίρια. Ανθυποσμηναγός Περικλής Στεφανίδης από την ηρωομάνα Μακεδονία, έζησε μόλις 27 καλοκαίρια. Η μοίρα αποφάσισε να δείξει σ΄ αυτά τα Ελληνόπουλα το πιο σκληρό πρόσωπό της, το πιο ανάλγητο, το πιο άνανδρο, εκεί, στο Πλατανιστό Ευβοίας. 

Εκεί που δέσποζε η πύρινη κόλαση, χθες, 25 Ιουλίου, το μεσημέρι, εκεί που επιχειρούσαν με απαράμιλλο θάρρος και ασύγκριτη αυτοθυσία τα δύο παλικάρια μας. Οι λέξεις από την επίσημη ανακοίνωση εκ μέρους της πολιτείας είναι η πιο φρικτή είδηση για τους γονείς, για τους αγαπημένους τους, μα και για ολόκληρη την Ελλάδα:

Αεροσκάφος τύπου CL-215 της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης κατέπεσε κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης... Θανάσιμος τραυματισμός... Κυβερνήτης Χρήστος Μουλάς, συγκυβερνήτης Περικλής Στεφανίδης...

Από εκείνη την μοιραία στιγμή που το πυροσβεστικό αεροσκάφος κατακρημνίστηκε και από εκείνον τον γεμάτο φλόγες καρυστιανό τόπο, ξαφνικά και τρομερά, γεννήθηκε το μαύρο βασίλειο του πόνου μέσα στο οποίο κατοικούν πια οι γονείς, τα αδέρφια κι όλα τα αγαπημένα πρόσωπα των δύο παλικαριών. Από αυτό το μαύρο βασίλειο ποτέ δεν θα δραπετεύσουν αυτοί οι χαροκαμένοι άνθρωποι. Γιατί ο χρόνος δεν μερεύει τέτοιο σπαραγμό. 

Εμείς, οι υπόλοιποι Έλληνες, από χθες νοιώθουμε τις καρδιές μας ραγισμένες και την λογική μας καμένη στην καρυστιανή λαίλαπα. Αλλά, εμείς δεν θα γίνουμε κάτοικοι αυτού του μαύρου βασιλείου. Είμαστε μόνο επισκέπτες του. Θλιμμένοι, σίγουρα, με ανταριασμένη ψυχή, σίγουρα. Μα με τον χρόνο της προσωπικής μας ζωής να συνεχίζει να κυλά με βάση τους δείκτες του ρολογιού και όχι τους δείκτες του αφόρητου πόνου. 

Θα θυμόμαστε αυτά τα Ελληνόπουλα. Συχνά-πυκνά και σε κάθε μαύρη επέτειο τούτης της τραγωδίας. Όμως, η ζωή μας θα κυλά κανονικά, ίσως μέχρι την στιγμή που ο πόνος μιας προσωπικής μας τραγωδίας θα παγώσει και τον δικό μας χρόνο. 

Θα θυμόμαστε την αυτοθυσία τους. Και ας κάνουμε ένα τολμηρό και γενναίο βήμα προς τα εμπρός, ας κάνουμε δηλαδή την αυτοθυσία τους καθρέφτη των δικών μας σκέψεων και συμπεριφορών. Με λίγα λόγια, ας διδαχθούμε από την δική τους ανιδιοτελή προσφορά! Αλλά να, τίθεται το ερώτημα: Αυτή η τραγωδία που πηγάζει από την αυτοθυσία και την αγνή ανθρωπιά, μπορεί να μας κάνει καλύτερους; Αυτή η τραγωδία μπορεί να γιατρέψει τα εγωπαθή κομμάτια του εαυτού μας;

Ο καθένας από εμάς, ας ψηλαφίσει το πνεύμα και την καρδιά του κι ας "μεταμορφώσει" αυτή την τραγωδία σε μάθημα αυτογνωσίας. Δεν ξέρω αν είμαστε ικανοί για τέτοια μεγάλα άλματα, δεν ξέρω αν είμαι ικανή για τέτοια ανιδιοτέλεια και ακούραστη προσφορά στην πατρίδα... 

Ξέρω μονάχα ότι κι εγώ, μαζί με όλους τους Συνέλληνες μου, ψιθυρίζω: Αιωνία η μνήμη σας Γενναίοι! Κι εναποθέτω λουλούδια στο μνήμα σας που πια βρίσκεται στον αθάνατο ελληνικό ουρανό που τόσο λατρέψατε... 

Νίκη Μάρκου-συγγραφέας