Καπετάν Τέλλος Άγρας: 7 Ιουνίου 1907 άφησε την ύστατη πνοή του κρεμασμένος σε ένα δέντρο από κομιτατζήδες - Πλάι του ψυχορραγούσε και ο Αντώνης Μίγκας

 

 7/6/2024

Με μια άφατη λαχτάρα ήρθε στην Μακεδονία για να πολεμήσει! Αλλά, πριν γεννηθεί και ριζώσει η Λευτεριά, ένα δέντρο έγινε ο τάφος του. Μα πρόλαβε να αφήσει το τελευταίο βλέμμα του να πλανηθεί στην αλεξανδρινή την γη...

Τέλλος Άγρας ή Σαράντος Αγαπηνός, γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1880 στο Ναύπλιο: Ένας μοναδικός ήρωας που άφησε την βολεμένη ζωή του πίσω στην Αθήνα και ήρθε με μια άφατη λαχτάρα κι έναν ανερμήνευτο με την λογική πόθο για να πολεμήσει για την Απελευθέρωση της Μακεδονίας μας. Γιατί έπρεπε επιτέλους η αλεξανδρινή γη να ελευθερωθεί από τούρκους και σλάβους.

Το 1901 είχε αποφοιτήσει από την Σχολή Ευελπίδων και είχε γίνει υπολοχαγός στην φρουρά της Αθήνας. Λίγο αργότερα, κατατάχθηκε εθελοντής στα στρατιωτικά σώματα που πολεμούσαν κατά των βούλγαρων κομιτατζήδων στην σκλαβωμένη στους οθωμανούς Μακεδονία μας.

Ο Τέλλος Άγρας πίστευε βαθιά ότι η ελληνική ψυχή της Μακεδονίας θα αφυπνιζόταν μόνο με την στρατιωτική δράση. Είχε έρθει επιτέλους ο καιρός για την αποτίναξη του ζυγού, ο οποίος για αιώνες κρατούσε τους Έλληνες με το κεφάλι σκυμμένο και την ψυχή ματωμένη, άρρωστη.

Έβαλε όλο του το είναι σε αγώνες στην περιοχή του Βερμίου και αργότερα, το 1906, έγινε αρχηγός στρατιωτικής ομάδας. Μαζί με τα παλικάρια του δώσανε σκληρές μάχες για την εκκαθάριση της βαλτώδους λίμνης των Γιαννιτσών. Σ΄ αυτόν τον Βάλτο, όπως αποκαλούσαν την περιοχή οι Έλληνες, είχαν κάνει το οχυρό τους οι κομιτατζήδες. Κατά συνέπεια, έπρεπε οι Έλληνες να τους εκδιώξουν από εκεί, πάση θυσία.

Το σώμα του, στις 14 Νοεμβρίου του 1906, δέχθηκε επίθεση από τους κομιτατζήδες του Αποστόλ Πετκόφ. Ο Τέλλος Άγρας τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη για νοσηλεία.

Όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει. Η φωνή του Έθνους τον καλούσε να δώσει τις μάχες του, παρά το αποδυναμωμένο κορμί του. Έτσι, στις αρχές του 1907, επέστρεψε στην περιοχή. Αλλά, αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του και επιπλέον προσβλήθηκε από ελονοσία.

Αναγκαστικά, το κέντρο του Μακεδονικού Αγώνα, στην Αθήνα, έστειλε την διαταγή αντικατάστασής του από τον λοχαγό Νικόλαο Δουμπιώτη (καπετάν Αμύντα).

Όμως, ο πόθος του για την Απελευθέρωση της Μακεδονίας δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Έπρεπε να κάνει κάτι, έστω τελευταίο, πριν αναχωρήσει για την Αθήνα. Γιατί, ποιος ξέρει πότε θα μπορούσε να επανέλθει; Έτσι, όταν οι αρχικομιτατζήδες Ζλάταν και Κασάπσκι τού ζήτησαν συνάντηση, τάχα για να βρουν μια λύση, ο Τέλλος Άγρας δέχθηκε να βρεθεί μαζί τους. Ήξερε βέβαια ότι με τους σλάβους συνεννόηση δεν γίνεται, ωστόσο έλπιζε ότι θα μπορούσε να βρεθεί κάποια λύση, ίσως να ημερέψει η κατάσταση και να κερδίσουν χρόνο οι Μακεδονομάχοι, ίσως πάλι κατάφερνε ακόμα και να τους εξαγοράσει…

Οι πρόκριτοι της περιοχής τον συμβούλευσαν να μην πάει σ΄ αυτήν την συνάντηση, γιατί οι βούλγαροι δεν είναι έντιμοι. Αλλά, ο Τέλλος Άγρας, σε μια ύστατη προσπάθεια, δέχθηκε να συναντηθεί σε ουδέτερο έδαφος με τους σλάβους, έχοντας μαζί του μόνον έναν άνδρα της εμπιστοσύνης του, τον Αντώνη Μίγκα.

Και τι έκαναν οι βούλγαροι;

Έστησαν ενέδρα, και σαν άγρια ζώα επιτέθηκαν στους δύο Έλληνες. Τους συνέλαβαν και για μια βδομάδα τους διαπόμπευαν, περιφέροντάς τους από χωριό σε χωριό, λέγοντας πως είναι αιχμάλωτοί τους. Ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να εκφοβίσουν τους Έλληνες της Μακεδονίας, ώστε να σταματήσουν να πολεμούν για την Λευτεριά τους.

Με τις πληγές ανοιχτές και ματωμένες, με την ψυχή τους ήδη παραδομένη στον Αθάνατο Θρόνο του Ελληνικού Έθνους, ο Τέλλος Άγρας και ο Αντώνης Μίγκας, απαγχονίστηκαν κοντά στο χωριό Καρυδιά Πέλλας (τότε Τέχοβο), στις 7 Ιουνίου του 1907.

Ανέντιμοι και λυσσασμένοι οι βούλγαροι κομιτατζήδες, έδειξαν το πιο κτηνώδες πρόσωπό τους.

Ο θάνατος του Καπετάν Άγρα καθώς και του Μίγκα με τόσο οδυνηρό τρόπο, συγκλόνισε τους Έλληνες της Μακεδονίας, με αποτέλεσμα να ενταθεί ακόμα περισσότερο ο Μακεδονικός Αγώνας.

 

 

 Οι προτομές των δύο Μακεδονομάχων μας στον τόπο του μαρτυρίου τους.