Κύπρος 1974: Το παράλογο το συνειδητοποιείς όταν η καταστροφή έχει συντελεστεί

 15/7/2024

Πενήντα χρόνια από τότε που το δίδυμο έγκλημα ήλθε να σφραγίσει με τον πιο θλιβερό τρόπο την σύγχρονη ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού. Και όχι μόνο το ψάχνουμε, αλλά μάλλον και ψαχνόμαστε… Ως προς το τι θέλουμε, τι επιζητούμε, τι επιδιώκουμε. Ναι, φθάσαμε στην έσχατη φάση αφασίας… Να χανόμαστε σε μια πολυγλωσσία και να καταχωνιάζονται σ’ αυτήν οι όποιοι ξεκάθαροι στόχοι και σκοποί. Που θα έπρεπε να ήταν τόσο ανεξίτηλα χαραγμένοι. Όπως το υπαγόρευαν τα ίδια τα γεγονότα τότε.

Του ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
ΠΗΓΗ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι σίγουρα πολλά. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι τόσο ο χρόνος, όσο η αποτίμηση ότι η συνολική πορεία που ακολουθούμε είναι δυστυχώς καθοδική.

Η έννοια του πραγματικού αγώνα που υπαγορεύουν οι συνθήκες ξεθώριασε στη χοάνη μιας στείρας συνθηματολογίας, ενδεδυμένης με διάφορες πολιτικές ρητορικές, που ολοένα και πιο πολύ προσλαμβάνουν υπερτροφικό χαρακτήρα. Από το 1974 μέχρι σήμερα κατορθώσαμε να μην γνωρίζουμε ακόμα και τι θέλουμε. Να μην έχουμε μια ξεκάθαρη πορεία. Εκείνο που διαφεντεύει δεν είναι μόνο η πολυγλωσσία αλλά και η ασυνεννοησία.

Μας έλειψαν οι εμπνευσμένοι ηγέτες, μας έλειψαν οι ξεκάθαρες πολιτικές, μας λείπει αφάνταστα το αποτέλεσμα. Σε όλα σχεδόν συμβιβασμένοι και το χειρότερο αποπροσανατολισμένοι… Τα γεγονότα που φέρνουν οι θύμησες αυτές τις αποφράδες μέρες του Ιουλίου, δεν ήταν τυχαία. Δεν τα έφερε η μοίρα ή ακόμα μια απλή συγκυρία. Εκείνο που τραγικά όμως φάνηκε στην πορεία είναι ότι ποτέ δεν διδαχθήκαμε, ποτέ τα παθήματα δεν μας έγιναν πραγματικά μαθήματα. Πορευόμαστε το ίδιο αδιόρθωτοι, κουβαλούμε ασθμαίνοντας σχεδόν τις ίδιες νοοτροπίες…

Με τη μόνη διαφορά ότι αφθονούν τέτοιες μέρες κάθε χρόνο οι ρητορικές καταδίκης. Αλλά ως εκεί. Όσο κι αν αντικρίζουμε κάθε ώρα και στιγμή απέναντί μας τον Πενταδάκτυλο να στενάζει και να βοά… Σημαδεμένος και φορτωμένος με όλα εκείνα τα σύμβολα της ασέλγειας απέναντι σε ό,τι ιερό και όσιο. Δεν τον αντιλαμβανόμαστε κάποτε και να μας μουντζώνει… Αν ήταν θέμα χρόνου χαλάλι και άλλα 50 χρόνια να περάσουν… Όσο πολλά κι αν φαίνονται. Μάλλον, όμως, είναι θέμα ευθύνης, που κι αυτή όλο αυτό το διάστημα φαίνεται να είναι καταζητούμενη… Ευθύνης πολιτικών ηγετών, ευθύνης του ίδιου του λαού. Μπροστά στο πελώριο ερώτημα: πού πορευόμαστε;

Πολύ εύστοχος σε μια παλαιότερη αναφορά του ο Χρήστος Γιανναράς για την τραγωδία του 1974  στην Κύπρο: «Τον παραλογισμό τον συνειδητοποιούμε όταν η καταστροφή έχει πια συντελεστεί… Μόνο που τώρα οι προδιαγραφές του παραλογισμού οδηγούν όχι απλώς σε εθνική συμφορά, αλλά σε οριστικό τέλος». Και ακόμα πιο πέρα, αποτυπώνοντας με τη γραφίδα του μια άλλη πραγματικότητα, ο Παναγιώτης Κονδύλης, πόσο αληθεύει όταν σημειώνει ότι «για να περπατήσει κάποιος πρέπει πρώτα να έχει πόδια… Συχνότατα η σημερινή εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά». Πηγή