Μακεδονομάχος Ιωάννης Παρλιάρης: Λεβεντόκορμος, άφοβος και άριστος διπλωμάτης, πρόσφερε τα μέγιστα στην Μακεδονία μας!

Ο οπλαρχηγός Ιωάννης Παρλιάρης με τα παλικάρια του.

15/7/2024

Ο Παρλιάρης, όταν ήτανε να κυνηγήσει τους εχθρούς της Μακεδονίας μας με τα όπλα, δεν φοβόταν τίποτα! Κι όταν έπρεπε να κάνει τον λόγο του όπλο, δεν είχε ταίρι στην διπλωματία!

Ο Παρλιάρης Ιωάννης του Δημητρίου γεννήθηκε το 1883. Από 20 ετών περίπου, λεβεντόκορμος και ωραίος όπως ήταν, στράφηκε στον πόλεμο και υπηρέτησε στο ανταρτικό σώμα του καπετάν Βάρδα (Τσόντου Γεωργίου). Όταν έφυγε από το σώμα του καπετάν Βάρδα, επειδή οι Τούρκοι υπέβλεπαν τους αντάρτες, πήγε στο Άγιο Όρος και εργαζόταν σαν ημίστηγος στη μονή Διονυσίου. Εκεί σκότωσε έναν τελωνοφύλακα Τουρκαλβανό που φερόταν σκληρά στους Έλληνες. Μετά το γεγονός αυτό εγκατέλειψε τη μονή και με τρία άλλα οπλισμένα παλικάρια κατέφυγε στο Παγγαίο όρος. Οι άνδρες του σύντομα έγιναν δώδεκα.

Σε μάχη στη λίμνη των Γενιτσών πολέμησε γενναία με τα σαράντα παλικάρια του και πήρε τον τίτλο του οπλαρχηγού. Στα Κουφάλια χτύπησε το βοεβόδα Αθανάσιο με τους εξήντα κομιτατζήδες. Σκότωσε το βοεβόδα και αρκετούς κομιτατζήδες, σκοτώθηκαν όμως και έξι παλικάρια του Παρλιάρη. Από τους φονευθέντες Βουλγάρους οι άνδρες του πήραν τα όπλα και ο ίδιος το σπαθί του βοεβόδα που σώζεται έως σήμερα. Στον  Άγιο Πρόδρομο Χαλκιδικής εξόντωσε δεκατέσσερις Τουρκαλβανούς πλιατσικολόγους, πήρε τα άλογά τους και έκτοτε είχε και έφιππο σώμα.

Το 1912, κατά συμβουλή του μητροπολίτη Κασσανδρείας Ειρηναίου, παρουσιάσθηκε στον καϊμακάμη Χεβζίμ Βέη και ανέφερε ψευδώς με μεγάλη επιτηδειότητα, παρόντος και του μητροπολίτη, ότι στους αγρούς έξω από τον Πολύγυρο και στο Χολομώντα υπάρχει πλήθος ανταρτών «κάθε κλαρί και αντάρτης». Ο καϊμακάμης, επειδή φοβήθηκε, συμφώνησε με τη συμβουλή του μητροπολίτη να εγκαταλείψουν οι τουρκικές αρχές και ο τουρκικός στρατός τον Πολύγυρο και να καταφύγουν στη Θεσσαλονίκη. Έτσι ελευθερώθηκε αναίμακτα ο Πολύγυρος στις 12 Οκτωβρίου 1912.  

Έλαβε μέρος στην πολιορκία των Ιωαννίνων, ήταν στο τάγμα του Ι. Βελισσαρίου. Επίσης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στο Μικρασιατικό.

Επέστρεψε οριστικά στη Λόκοβη περίπου 40 χρονών, παντρεύτηκε, απόκτησε τρεις γιους και μία κόρη. Το 1931 ασθένησε και μπήκε στο Δημοτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Στις 6 Αυγούστου του ίδιου έτους πέθανε πάμφτωχος. Στον Ταξιάρχη στήθηκε μαρμάρινη προτομή του. 

Από το βιβλίο της Ερατούς Ζέλλιου-Μαστοροκώστα "Αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα από τον Ταξιάρχη (Λόκοβη) Χαλκιδικής" - Πηγή