Αλέξανδρος: "Έτσι λοιπόν η τέχνη μάς λυτρώνει από τη σκληρότητα των πραγμάτων της ζωής και μας δίνει δύναμη να προχωρούμε" -Φρύνη: "Είναι στιγμές που η τέχνη μπορεί να γίνει αντίδοτο ακόμη και του θανάτου"
Ο αυλάρχης του ανακτόρου της Απολλωνίας απευθύνεται στον Αλέξανδρο για να του θυμίσει πως πρέπει να πραγματοποιήσει μία επίσκεψη εκείνο το βράδυ στο θέατρο της πόλης…
Στην Απολλωνία βρίσκεται ήδη και θα αρχίσει από σήμερα να δίνει παραστάσεις ένας πολύ καλός Θεσσαλικός θίασος.
Αν και στην αρχή μια θεατρική παράσταση τού φαινόταν λίγο παράταιρη με τη δίνη των σοβαρών σκέψεων που είχαν δρομολογηθεί τόσο επίμονα μέσα του, τελικά δεν μετάνιωσε γι΄ αυτή του την έξοδο.
Νέοι άνδρες και γυναίκες με θαυμάσια γυμνασμένα κορμιά, με ακροβατικές ικανότητες σχεδόν πρωτόγνωρες και πρόγραμμα πλούσιο από κάθε λογής χορευτικές παραστάσεις συνεπήραν τους θεατές και τον Αλέξανδρο μαζί.
Ο Χορός με γλυκές φωνές τραγουδούσε αποσπάσματα μεγάλων τραγικών και λυρικών ποιητών, αποδίδοντάς τα ταυτόχρονα με τέλεια μίμηση.
Ιδιαίτερα συναρπαστικό τού φάνηκε ένα αισθησιακό στιχούργημα του Χαιρήμονα, καθώς και οι χορευτικές φιγούρες των κοριτσιών που το εκτελούσαν με απαράμιλλη χάρη:
Στο σεληνόφωτο το κάτασπρο μια πλάγιαζε
μ΄ ανοιχτό στήθος κι ολόγυμνο τον ώμο.
Κι ο χορός έλυσε μιας άλλης το χιτώνα
και μέσα στου αιθέρα τα΄ αντιφέγγισμα γυμνή
σα ζωγραφιά φαντάζει. Τ΄ άσπρο της δέρμα
μες στα μάτια μας με την ολόμαυρη παιγνίδιζε σκιά.
Άλλη μες στον κοντό χιτώνα που παράνοιξε
έδειχνε ωραία μέλη κι έφεγγε γλυκιά
της ήβης της η χάρη –πλημμύρα ερωτική.
Και δήθεν κοιμισμένες γείραν όλες στα θυμάρια
και τσαλακώσαν γιούλια μελανόφυλλα
και κρόκους, καθώς μέσα στους πέπλους τους
βάφαν χρυσό
το σχήμα της σκιάς τους το ουρανόμορφο
κι οι μαντζουράνες θρεμμένες σ΄ αυγινή δροσιά
γινόταν μαξιλάρια στο λιβαδένιο στρώμα
κι εχάιδευαν τους τρυφερούς λαιμούς τους.
Το πρόγραμμα έκλεισε μια ομάδα καλογυμνασμένων νέων με αλογοουρές. Στην αρχή στάθηκαν ακίνητοι, στραμμένοι ανατολικά σαν σε έκσταση, σε βαθιά μυστική προσήλωση προς το βάθος του απείρου, που σχεδόν εξαϋλωνε κι έκανε διάφανα τα λεπτά, νευρώδη νεανικά τους σώματα.
Στον αιφνίδιο κρότο των ηχηρών τυμπάνων εκτινάχτηκαν σαν αίλουροι ακροβατώντας διαδοχικά σ΄ ένα τεντωμένο σκοινί, σε μεγάλες ξύλινες σφαίρες και αιχμηρούς κώνους, προχωρώντας στη συνέχεια σε περίτεχνες φιγούρες με σπαθιά που κανείς δεν πρόλαβε να δει πώς βρέθηκαν στα χέρια τους.
Στη ρυθμική ξιφομαχία που ακολούθησε ανά ζεύγη τα δύο σώματα συγχωνεύονταν σε ένα κι ύστερα όλη η ομάδα στο μισόφωτο έπαιρνε σχήματα μυθικών τεράτων κι ανέδιδε μυστηριακά ανακράγματα, που θύμιζαν κάτι από τα Ορφικά και τα Βακχικά μυστήρια της χώρας τους.
Το πρόγραμμά τους τέλειωσε μ΄ ένα παραλήρημα μελωδικών λέξεων ακατάληπτων, που έσβηναν σταδιακά σε ιερή μεταρσίωση, γαλήνη, σιωπή…
«Έτσι λοιπόν η τέχνη μάς λυτρώνει από τη σκληρότητα των πραγμάτων της ζωής και μας δίνει δύναμη να προχωρούμε», ψιθύρισε ο Αλέξανδρος γέρνοντας ελαφρά προς τη Φρύνη, την αρχοντοπούλα που προσπαθεί όσο μπορεί να κάθεται κοντά του και να τον φροντίζει, με έκδηλα στους πάντες τα θερμά της αισθήματα.
«Είναι στιγμές που η τέχνη γίνεται πράγμα παντοδύναμο και μπορεί να γίνει αντίδοτο ακόμη και του θανάτου», πρόσθεσε με κάποιο μυστικισμό και αρκετό φόβο στη φωνή της για την τολμηρή, αδιευκρίνιστη σκέψη της η Φρύνη.
Πηγή: «Φίλιππος Β΄ ο Μακεδόνας», Κίμων Φαραντάκης, εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου