«Η ζωή εν τάφω»

 18/4/2025

Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα στις εκκλησίες για την κορύφωση του Θείου δράματος

«Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.

… Σαν να ‘μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το “δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν”».

Έτσι βιώνει και αποδίδει ο Οδυσσέας Ελύτης τη Μεγάλη Παρασκευή στο «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», το 1984.

Θλίψη και κατάνυξη. Λιβάνι κι άγιο μύρο σκορπισμένα σήμερα, την έκτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, ημέρα πένθους και νηστείας για όλη την Χριστιανοσύνη, καθώς σήμερα κορυφώνεται το Θείο Δράμα των Παθών του Χριστού.

Το πρωί, τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως, οπότε και ο Χριστός αποκαθηλώνεται και τοποθετείται στον επιτάφιο, που ετοιμάζεται από το ξημέρωμα. Το βράδυ θα πραγματοποιηθεί η Ακολουθία του Επιταφίου Θρήνου, δηλαδή ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και θα ακολουθήσει η περιφορά του επιταφίου.

Ο επιτάφιος του Χριστού, σε κάθε Ορθόδοξο ναό, γίνεται ο τόπος συνάντησής μας με το φθαρτό που πεθαίνει, όπως εμείς, που κηδεύεται, όπως εμείς. Εδώ όμως δεν υπάρχει πόνος! Γιατί πίσω από το τέλος κυοφορείται η ελπίδα και ετοιμάζεται το «Ανάστα ο Θεός», που βεβαιώνει τη νίκη επί του θανάτου.

Όλη την ημέρα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα και παραδοσιακά απαγορεύεται κάθε εργασία και γίνεται άλαδη νηστεία. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, φτιάχνεται ένα ομοίωμα του Ιούδα το οποίο και καίγεται. Επίσης, πολλοί πιστοί επισκέπτονται τους τάφους συγγενών και φίλων. -Πηγή

Οι καμπάνες, ναι, χτυπούν πένθιμα, αλλά δυστυχώς, η αγορά είναι ανοιχτή, οι άνθρωποι συνεχίζουμε ακάθεκτοι να "δαπανούμε" τον εαυτό μας στην ύλη και την ρηχότητα, και, θαρρείς και δεν το ξέρουμε, αφήνουμε το πνεύμα μας έρμαιο της κακίας και της απληστίας. Ούτε καν την Μεγάλη Παρασκευή δεν συνειδητοποιούμε τα λάθη και την προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά και στην "δύναμη" της εγκόσμιας εξουσίας. Αλλά, τότε, πώς θα βρούμε την Ανάσταση;;;