Στου πηγαιμού τον δρόμο της ζωής
έφτασα σε μια λίμνη
της ματαιοδοξίας ήτανε,
μα δεν την αναγνώρισα
και βούλιαξα σ΄ αυτήν.
Στου πηγαιμού τον δρόμο της ζωής
πλησίασα σε βράχο
της κακίας ήτανε
μα δεν τον αναγνώρισα
και απ΄ αυτόν συνθλίφτηκα.
Στου πηγαιμού τον δρόμο της ζωής
εσύ κι εγώ όπως τρέχουμε
βρεθήκαμε μπροστά σε κάστρο
της απληστίας ήτανε
μα δεν είχαμε συνείδηση καμιά
και μέσα του χαθήκαμε.
Στου πηγαιμού τον δρόμο της ζωής
ο σάκος με την ματαιοδοξία
την κακία και την απληστία
ξάφνου έγινε ασήκωτα βαρύς.
Τα γόνατα λυγίσανε, δακρύσανε τα μάτια
γιατί χαθήκαν οι ομορφιές
και στέρεψαν οι αγάπες.
Και τότε η σάρκα κύλησε στην γη
και το βλέμμα θολό στράφηκε στον ουρανό.
Αλλά εκεί που φαινότανε
πως κανείς δεν θα ΄ρθει να μας βρει
στου πηγαιμού τον δρόμο για τον Άδη,
με ανοιχτές πληγές και πνεύμα σαστισμένο,
μια αόρατη φωνή έφτασε στ΄ αυτιά μας:
Επιτέλους, δαμάστε τον εσωτερικό εχθρό σας!
Μετάνοια θέλει, κι Αρετή,
ζωή λιτή, ελεύθερη από υλικά δεσμά ψυχή!
Ευθύς το πνεύμα σας θα αναστηθεί
στου πηγαιμού τον δρόμο στον Θεό
σαν θα βρεθεί!...
Νίκη Μάρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου