Μπαμπά δες, τα δακρυσμένα ροδοπέταλα της άνοιξης

30/4/2025

Πλημμύρισε με δάκρυα το τριαντάφυλλο

που ΄σταζαν απ΄ τα μάτια μου.

 

Αυτή την άνοιξη δεν θα ΄σαι εδώ

κι εγώ πονώ.

 

Φουρτουνιασμένη στάθηκε η ψυχή μου

στο παλιό παγκάκι, στις απαρχές της σκοτεινιάς,

στην πολύβουη πόλη

που πάντα μιλά, χωρίς τίποτα να λέει.

 

Πώς να γεμίσω το κενό αυτήν την άνοιξη

που εσύ δεν θα ΄σαι εδώ;

 

Στο προχώρημα της νύχτας

Ζωντάνεψαν οι διάλογοι μας

τότε που μαλώναμε για τα πολιτικά

μα ήμασταν ενωμένοι σε ζητήματα εθνικά.

 

Αυτή την άνοιξη δεν είσαι εδώ

και με ποιον θα μαλώνω τώρα εγώ;

 

Φτάνοντας η ροδόχρωμη αυγή

δεν χαθήκαν στην νυχτιά

τα γιατί της θνητής ζωής

και του θρήνου της ψυχής.

 

Μα, σηκώνοντας το βλέμμα εκεί ψηλά

λες και σ΄ είδα σ΄ ένα ουράνιο κύμα πάνω

και θαρρετά ψιθύρισα

πως κάθε άνοιξη θα είσαι εδώ σιμά,

στην καρδιά.

Μπαμπά δες, τα δακρυσμένα ροδοπέταλα,

είμαι εγώ και πάντα σ΄ αγαπώ.

Νίκη Μάρκου 

Αυτές οι λέξεις πηγάζουν από την ψυχή και τις αφιερώνω σε όλους, όσοι έχασαν τον λατρεμένο τους πατέρα. Ο δικός μου, ο Σοφοκλής Μάρκου, ήταν γιατρός, πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, που πετούσε τους φαρμακέμπορους έξω από το ιατρείο του, γι΄ αυτό κι έμεινε φτωχός. Αλλά, είμαι τόσο περήφανη γι΄ αυτόν! Έσωσε πολλούς ανθρώπους, χωρίς αμοιβή! Και πώς να μην τον λάτρευαν οι ασθενείς του, τους οποίους ποτέ μα ποτέ δεν αντιμετώπισε ως αριθμό ή χρήμα. Κι όλοι εμείς που μας γιάτρεψε, ψάχνουμε τώρα πια έναν γιατρό που να μας αντιμετωπίζει ως ανθρώπους κι όχι ως μέσο πλουτισμού...