Ακόμα και τα παραμύθια είναι «τοξικά» σήμερα, υποστηρίζει με πάθος η woke ατζέντα

 

 31/5/2025

Μια φορά κι έναν καιρό – κάπως έτσι ξεκινούσαν οι ιστορίες που συνόδευαν, τρόμαζαν, γοήτευαν και διαμόρφωναν τα παιδιά για γενιές. Σήμερα, είναι πιο πιθανό να ξεκινήσουν με μια αυστηρή προειδοποίηση ή να καταλήξουν στο σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής ορθότητας.

Τα παραμύθια έχουν γίνει πολύ σκληρά για τη σύγχρονη κοινωνία μας, λένε οι κριτικοί. Αυτό που κάποτε θεωρούνταν συμβολικό, διδακτικό και πολιτιστικά επιδραστικό, τώρα γίνεται αντιληπτό ως ψυχολογικά αγχωτικό, τοξικό, ακόμη και επικίνδυνο. Καλώς ήρθατε στην εποχή που η Χιονάτη δεν επιτρέπεται πλέον να αποκοιμηθεί χωρίς προηγουμένως να δώσει γραπτή συγκατάθεση για ένα φιλί.

Κλασσικά παραμύθια (όπως η Σταχτοπούτα, ο κακός λύκος και τα εφτά κατσικάκια κ.ά.) είναι ξαφνικά υπό γενική καχυποψία. Πάρα πολύ σκληρά, υπερβολικά αυταρχικά, πολύ προβληματικά. Το γεγονός ότι οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν μαζί τους χωρίς να υποστούν καμία μόνιμη ζημιά δεν έχει πλέον σημασία. Σήμερα, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι διδάσκει μια ιστορία, αλλά πώς σε κάνει να νιώθεις. Και αλίμονο σε ένα παιδί που νιώθει άβολα — τότε το βιβλίο διαγράφεται.

Φυσικά, κανείς δεν θέλει να επιστρέψει στη σωματική τιμωρία και στις αυταρχικές μεθόδους διδασκαλίας. Αλλά ανάμεσα στο μπαστούνι του 19ου αιώνα και του ροζ, βαμβακερού σύμπαντος του σήμερα, υπάρχει μια τεράστια γκρίζα περιοχή που όλο και περισσότερο αγνοούμε. Η σημερινή εκπαίδευση υποτίθεται ότι είναι μαλακή, φιλική και όσο το δυνατόν προς αποφυγή συγκρούσεων. Η τιμωρία θεωρείται απειλή για την ευημερία του παιδιού και οι κακοί βαθμοί συστημική αποτυχία. Και τα παραμύθια; Είναι πολύ τρομακτικά για να «βαρύνουν» τα παιδιά.

Λύκοι στο στόχαστρο, μάγισσες στη λίστα επιτυχιών

Ο Μεγάλος Κακός Λύκος δεν είναι πια κακός, αλλά παρεξηγημένος. Η θετή μητέρα δεν είναι σύμβολο ζήλιας και απληστίας, αλλά ένα μισογυνιστικό κλισέ. Και η Ραπουνζέλ; Η διάσωσή της από τον πρίγκιπα θεωρείται πλέον πατριαρχική αφήγηση. Η λύση; Ξαναγράψτε, διαγράψτε, ερμηνεύστε ξανά. Στην ιδανική περίπτωση, μέχρι να μην απομείνει τίποτα από την αρχική ιστορία - εκτός από ένα παραμύθι χωρίς νόημα με μια ηθική σφραγίδα έγκρισης.

Η κινηματογραφική βιομηχανία δημιουργεί ένα προηγούμενο: Όλο και περισσότερες διασκευές παραμυθιών αποτυγχάνουν να έχουν απήχηση στο κοινό επειδή απομακρύνονται πολύ από το πρωτότυπο. Το ριμέικ της «Χιονάτης»; Απώλεια εκατομμυρίων. Το υλικό έχει εκσυγχρονιστεί, διαφοροποιηθεί και αποστειρωθεί—αλλά και απομυθοποιήθηκε. Τα παραμύθια ευδοκιμούν στην αμφιθυμία. Του καλού και του κακού. Κινδύνου και διάσωσης. Όποιος σβήνει αυτές τις αντιθέσεις δεν λέει πλέον ιστορίες - αντίθετα, παρέχει εκπαιδευτικά άχρηστα βοηθήματα ύπνου με ένα woke Disney-φίλτρο.

Το να παίρνετε τα παιδιά στα σοβαρά δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα προστατεύετε από τα πάντα.

Η πραγματικά τραγική πτυχή είναι ότι αυτό στερεί από τα παιδιά έναν χώρο στον οποίο μπορούν να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους – παιχνιδιάρικα, με ασφάλεια, αλλά αποτελεσματικά. Τα παραμύθια πάντα πρόσφεραν αυτό ακριβώς: Αντιμετωπίζουν τις σκιές χωρίς να χάνουν την προστασία του φωτός. Δείχνουν ότι το κακό υπάρχει αλλά μπορεί να νικηθεί. Ότι η ζωή παρουσιάζει προκλήσεις – αλλά προσφέρει και ελπίδα.

Όποιος πιστεύει ότι υπηρετεί και βοηθάει τα παιδιά αφαιρώντας τέτοιες ιστορίες, τα υποτιμά σοβαρά. Τα παιδιά είναι έξυπνα. Μπορούν να ερμηνεύσουν, να συμπάσχουν και να κατανοήσουν – αν τους το επιτρέψουμε. Αν τους δώσουμε τα εργαλεία για να κατανοήσουν τον κόσμο αντί να τα απομονώσουμε σε ένα ηθικό καταφύγιο.

Τα παραμύθια δεν είναι επικίνδυνα – αλλά ο φόβος απέναντι σε αυτά είναι.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η επιδίωξη της ευαισθησίας, η woke ατζέντα, έχει γίνει η νέα θρησκεία. Αλλά όποιος βλέπει προβλήματα παντού, εκεί όπου κάποτε υπήρχαν παραμύθια, έναν κίνδυνο μόνο διατρέχει, το πολιτιστικό βραχυκύκλωμα. Τα παραμύθια δεν είναι ξεπερασμένες ανοησίες – αποτελούν μέρος της συλλογικής μας ωριμότητας. Δεν διδάσκουν βία, αλλά συνέπεια. Όχι φόβο, αλλά θάρρος. Όχι απόγνωση, αλλά ελπίδα. -Πηγή & Φωτογραφία