2/7/2025
Πώς είναι να είσαι μόλις 16 χρονών, στα χρόνια της τουρκοκρατίας και με τη σλαβική απειλή πάνω από το κεφάλι σου,
να γίνεσαι δασκάλα και να πηγαίνεις με δική σου πρωτοβουλία να διδάξεις τα ελληνικά γράμματα σε Ελληνόπουλα; Σε ένα χωριό με το όνομα Στάρτσοβο; Πώς είναι αλήθεια; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε τις σκληρές συνθήκες ζωής στην Ελλάδα του Μακεδονικού Αγώνα.Η Φωτεινή Αλατά Παπαδημητρίου, όμως, δεν έθεσε τέτοια ερωτήματα στον εαυτό της. Απλώς και μεγαλοπρεπώς, τον διέθεσε στην υπηρεσία του Μακεδονικού Ελληνισμού που κινδύνευε τότε τα μέγιστα εξαιτίας και των τούρκων και των σλαβοβούλγαρων.
Απόφοιτη της Γρηγοριάδας Σχολἠς Σερρών το 1901, ζήτησε να πάει ως δασκάλα σ΄ αυτό το χωριό στην άνω κοιλάδα του Στρυμόνα, που σήμερα το κατέχουν οι βούλγαροι. Η Φωτεινή όμως τότε δεν σκεφτόταν ότι θα χάσουμε εδάφη, σκεφτόταν και αγωνιούσε πώς θα τα σώσουμε. Και ήξερε, παρά το νεαρό της ηλικίας της, ότι η γνώση είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα κατά του εχθρού.
Έτσι, για πολλά χρόνια, δίδασκε το πρωί τους μικρούς μαθητές και το απόγευμα τους γονείς τους! Ήθελε διακαώς να τους προσφέρει αυτό το σημαντικό όπλο της γνώσης μέσω της ελληνικής γλώσσας, ώστε να το χρησιμοποιήσουν υπέρ του ελληνικού έθνους.
Η δράση της όμως δεν άρεσε καθόλου στους βούλγαρους κομιτατζήδες. Έκριναν ότι γινόταν επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους η νεαρή Ελληνίδα δασκάλα. Προέβησαν λοιπόν σε διάφορες απόπειρες κατά της ζωής της, και μία φορά, σε μια τέτοια απόπειρα, σχεδόν θα τα κατάφερναν.
Ήτανε Δεκέμβριος του 1904, με αφόρητο κρύο και ακόμα πιο αφόρητες τις διαθέσεις των σλάβων. Επιτέθηκαν στην νεαρή δασκάλα, την οποία πάση θυσία ήθελαν να δολοφονήσουν, όμως αυτή, κατάφερε να γλυτώσει! Πώς; Κολυμπώντας όλη την νύχτα στον ποταμό Στρυμόνα!
Πώς είναι να είσαι νέος άνθρωπος και να παλεύεις για την ζωή σου, χειμώνα καιρό, θέλοντας να ζήσεις, όχι για σένα μόνο, αλλά για να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου στην πατρίδα; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε την ψυχοσύνθεση της Φωτεινής, για την οποία τίποτα δεν υπήρχε πιο πάνω από τον Ελληνισμό.
Η Φωτεινή Αλατά Παπαδημητρίου δραπέτευσε του χάρου που μια είχε την μορφή των κομιτατζήδων και την άλλη αυτήν των τούρκων. Η θεϊκή μοίρα θαρρείς και την προστάτευσε… Αργότερα δίδαξε στο Σιδηρόκαστρο, ξανά πάλι στο Στάρτσοβο και ακολούθως στην Βέργη (1921-1924). Δίδαξε επίσης και στα χωριά Δημητρίτσι και Σκούταρι, μέχρι που τα νιάτα και τα μακεδονικά ανδραγαθήματά της έμειναν πίσω στον χρόνο…
Παρόλα τα εμπόδια της καθημερινής ζωής σε κείνα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, η Φωτεινή δεν δίστασε να κάνει οικογένεια και παιδιά, και μάλιστα αξιώθηκε να δει και δισέγγονα. Αν σκεφτόταν όπως εμείς οι σημερινοί που θέλουμε να τακτοποιούμε την ζωή μας σε κουτάκια υλικής ευημερίας, δεν θα έκανε οικογένεια, ειδικά τότε που οι κίνδυνοι κρέμονταν πάνω από το κεφάλι της σαν κοφτερό σπαθί…
Πώς είναι να βραβεύεσαι για τις υπηρεσίες σου στο έθνος και στην Μακεδονία; Μάλλον δεν θα το ζήσουμε εμείς οι σημερινοί αυτό το συναίσθημα της ύψιστης προσφοράς, βουτηγμένοι στον μικρόκοσμό μας, αλλά η Φωτεινή, χρόνια αργότερα, το 1958, αξιώθηκε να το ζήσει.
Δεκέμβριο πάλευε ως νεαρή στα παγωμένα νερά του Στρυμόνα για να επιζήσει, Δεκέμβριο, στις 27, του 1958, της απονεμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το βραβείο αρετής και αυτοθυσίας με χρηματική αμοιβή και γεωργικό κλήρο.
Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η Ακαδημία Αθηνών στο παρελθόν υπηρετούσε το έθνος, όμως σήμερα δεν ξέρουμε τι και ποιον υπηρετεί, αφού δεν δίστασε να βραβεύσει τον Προκόπη Παυλόπουλο, που ως πρόεδρος της Ελλάδας, έβαλε την τελευταία και μοιραία υπογραφή στο κουρελόχαρτο του Τσίπρα, με το οποίο δινόταν το δικαίωμα στο σλαβοκρατίδιο των Σκοπίων να αυτοαποκαλείται ως «Βόρεια Μακεδονία».
Πώς θα ένοιωθε άραγε η ηρωίδα Φωτεινή, βλέποντας να βραβεύονται και να καλοζούν οι προδότες του έθνους μας; Βέβαια, δεν θα μάθουμε ποτέ, πόσο πολύ θα την στοίχειωνε η σύγχρονη προδοσία της Μακεδονίας μας, γιατί η δασκάλα μας, σαν σήμερα, στις 2 Ιουλίου του 1972, άφησε την ύστατη γήινη ανάσα της.
Τιμή και δόξα τής οφείλουμε, αλλά από το «οφείλουμε» μέχρι το «πράττουμε» είναι ένας Μακεδονικός Αγώνας δρόμος!...
Νίκη Μάρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου