Σε κείνα τα παλιά τα χρόνια, τα δοξασμένα αρχαιοελληνικά, έζησε ένας άνδρας με μυαλό ξεχωριστό και ευφυΐα πρωτόγνωρη, o Αλκμαίων από τον Κρότωνα (τέλος 6ου με αρχές 5ου π.Χ.αι.) της Κάτω Ιταλίας.
Μπορεί ο Ιπποκράτης να είναι ο πατέρας της Ιατρικής, αυτός όμως που την θεμελίωσε, ήταν ο μαθητής του Πυθαγόρα, ο Αλκμαίων, που δεν ήταν μόνο ιατρός, αλλά και φιλόσοφος και φυσικός!
Ο Αλκμαίων ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι το κέντρο των αισθήσεων και των λειτουργιών του ανθρώπινου οργανισμού είναι ο εγκέφαλος!
Ο φιλόσοφος ιατρός μας, σε κείνα τα μυθικά θαρρείς, μα τόσο πραγματικά, χρόνια της Ελληνικής Επιστήμης και του Πολιτισμού, είχε σχεδιάσει χειρουργικά εργαλεία με τα οποία έκανε επεμβάσεις ακόμα και στον εγκέφαλο!
Και είναι αυτός που έγραψε το πρώτο ιατρικό βιβλίο, το «Περί Φύσεως», από το οποίο ελάχιστα αποσπάσματα έχουν διασωθεί.
Δίδασκε, όπως αργότερα και ο Ιπποκράτης, ότι ο άνθρωπος είναι υγιής όταν υπάρχει ισορροπία χυμών μέσα στο σώμα, όπως του υγρού, του ξηρού, του ψυχρού, του θερμού, του πικρού ή του γλυκού. Μόλις ένας από αυτούς τους χυμούς πάψει να βρίσκεται στην αναγκαία ισορροπία, τότε το σώμα αρχίζει να αρρωσταίνει.
Με άλλα λόγια, έγραφε και δίδασκε ο Αλκμαίων, όταν ένας ή περισσότεροι από αυτούς τους χυμούς υπάρχουν σε μεγαλύτερη αναλογία μέσα στο ανθρώπινο σώμα σε σχέση με τους υπόλοιπους, τότε προκαλείται η ασθένεια. Δεν δίστασε μάλιστα να μιλήσει για δημοκρατία και μοναρχία των χυμών. Όταν ένας γίνεται μονάρχης και κυριαρχεί των άλλων, τότε παύει η δημοκρατία κι επέρχεται η νόσος…
Έτσι λοιπόν, μέσα σε αυτήν την «μικρή πολιτεία» του σώματος, πρέπει να επανέλθει η δημοκρατική ισορροπία των χυμών, για να γίνει ο άνθρωπος και πάλι υγιής!
Επίσης, σε κείνα τα μυστικιστικά χρόνια του Ελληνισμού, ο Αλκμαίων δίδασκε στους ανθρώπους ότι ο θνητός, από την ώρα που θα γεννηθεί ακολουθεί μοιραία μία ευθεία γραμμή, κι όταν τελειώσει ο βιολογικός του χρόνος, πεθαίνει. Ενώ, αν ήταν κυκλικός ή ανακυκλούμενος ο χρόνος ζωής του, τότε θα μπορούσε στα γηρατειά του να ξαναζεί την παιδική του ηλικία, και όταν θα έφτανε η στιγμή του θανάτου του, θα ξαναγεννιόταν.
Δυστυχώς, όμως, η ζωή πάντα ήταν και πάντα θα είναι μία ευθεία γραμμή, και αυτό που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι να φροντίζει για την δημοκρατία τόσο στην «μικρή πολιτεία» του σώματός του, όσο και για εκείνη της «μεγάλης πολιτείας» του Έθνους του.
Διαφορετικά, όπως θα μας έλεγε και ο Αλκμαίων, τίποτα δεν ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο που μπορεί μόνο να αισθάνεται και όχι να πράττει μετά από σκέψεις…
Μήπως στα δικά μας ρηχά και τεχνολογικώς προηγμένα χρόνια, έχουμε αρχίσει να περνούμε από την ανθρώπινη φύση της ύπαρξής μας στην ζωώδη; Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγηθεί η κατάλυση της δημοκρατίας σε κάθε πολιτεία μας;
(Φωτογραφία από tandfonline.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου