Είμαι Έλληνας. Βοηθήστε με. Ονομάζομαι... Ήταν μόλις 5 χρονών. Τον σκότωσαν οι Τούρκοι!

Σε ποιον παράδεισο να βρίσκονται άραγε
οι ψυχές μας; 

Ο 5χρονος Χριστάκης και ένα σημείωμα σε τσιγαρόχαρτο

Μέσα στο «δωμάτιο των αγνοουμένων», το μάτι πέφτει σε ένα σημείωμα μέσα στο κάδρο: «Είμαι Έλληνας. Βοηθήστε με. Ονομάζομαι…». Το όνομα μουντζουρωμένο με μελάνι, δεν φαίνεται τίποτα. Η κ. Αριστοδήμου αναφέρει ότι αυτό το σημείωμα βρέθηκε μέσα σε ένα κιβώτιο με πορτοκάλια σε μια άλλη χώρα. Όταν οτουρκικός στρατός έστειλε στην Τουρκία τους Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους, πέραν από τα βασανιστήρια, τους ανάγκαζαν να εργάζονται και στο πακετάρισμα πορτοκαλιών που η Τουρκία έκανε εξαγωγή. Ένας αιχμάλωτος, πήρε ένα τσιγαρόχαρτο και πρόλαβε να γράψει το πιο πάνω για να φτάσει έστω κάπου το μήνυμα. Ο παραλήπτης έσβησε το όνομα για να μην σκοτώσουν οι Τούρκοι τον αιχμάλωτο που το έγραψε. 

Η κ. Αριστοδήμου μιλά δακρυσμένη και για τα παιδιά που αγνοούνται. «Έχω ελπίδες ότι κάποια από τα μωρά μας ζουν», σημειώνει. Πώς μπορούν να σκοτώσουν ένα μωρό; Πώς μπορούν; Μας δείχνει τη φωτογραφία των παιδιών και της κυρίας Μυροφόρας. Της μητέρας του 5χρονου τότε Χριστάκη που τραυματισμένος έμεινε στο νοσοκομείο αλλά δεν της τον έφεραν ποτέ. Μέχρι και ο Γλαύκος Κληρίδης μεσολάβησε με τον Ραούφ Ντενκτάς για να επιστρέψει το μωρό στη μάνα του. Δεν της το επέστρεψαν ποτέ. Κι από τότε η κ. Μυροφόρα έγινε ένα με τη φωτογραφία του…

Ανδρούλα Αριστοδήμου, δεν σταμάτησε ποτέ να "φροντίζει" τους αγνοούμενους Έλληνες της Κύπρου μας  

 Η Ανδρούλα Αριστοδήμου, μία από τις γυναίκες που ταύτισε τη ζωή της από το 1974 με το οδόφραγμα. Εκεί, που έκανε και κάνει αγώνες, απεργίες πείνας, διαφωτίζει και ενημερώνει «ξένους και δικούς» για την τουρκική εισβολή, την προσφυγιά, μα πάνω απ’ όλα για τους αγνοούμενους μας.

"Μουσείο" αγνοουμένων στο σπίτι της κ. Αριστοδήμου 

«Είναι όλοι παιδιά μου, πατεράδες μου, αδελφές μου», μας λέει με βουρκωμένα μάτια όταν βρεθήκαμε στο σπίτι της, όπου έχει μετατρέψει ένα ολόκληρο δωμάτιο σε «μουσείο», μέσα στο οποίο χώρεσε την πιο μαύρη μας σελίδα. «Ελάτε στο δωμάτιο των αγνοουμένων», μας λέει. Μπαίνουμε τόσο αθόρυβα και τόσο προσεχτικά, όπως περνάμε την πόρτα της εκκλησιάς. Φωτογραφίες από κάτω μέχρι πάνω στο ταβάνι. Άλλες πλαστικοποιημένες, άλλες μέσα σε κάδρα επενδυμένες από κουκούλι και μετάξι. Σημειώματα, λευκώματα, βιβλία, αποκόμματα εφημερίδων, αφίσες, μαντήλια… Πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα… κάθε φωτογραφία και μία λεζάντα: «Αγνοούμενος/η κατά την τουρκική εισβολή του 1974».

Αποσπάσματα από το έξοχο κείμενο της Ευαγγελίας Σιζοπούλου στο philenews.com

Λαός που ξεχνά την ιστορία του, 

είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει!...