Στα δυτικά του Πόντου ζούσε ο Παπαδόπουλος Αναστάσιος, που είχε γεννηθεί στο χωριό Εντίκ Πινάρ στην χαμένη πια για εμάς επαρχία Έρπαας το 1896. Έλληνας οπλαρχηγός, λεβέντης από τους σπάνιους της φυλής μας, κι αυτό το αναγνώρισε η ιστορία που τον αποκάλεσε Πόντιο Κολοκοτρώνη.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η αντίσταση στον τούρκο κατακτητή δεν ήταν αυτονόητη. Ήθελε ψυχικές δυνάμεις, μαζί με τις σωματικές, ήθελε αυτή η αντίσταση να κουβαλά μαζί της τις φωνές των Ελλήνων Επαναστατών του 1821, γιατί μόνο έτσι θα ελευθερώνονταν και αυτά τα δικά μας εδάφη.
Ο
Αναστάσης, με το ψευδώνυμο Κοτζά Αναστάς, κουβαλούσε αυτή την μοιραίας
φύσεως αντίσταση στο αίμα του, στα κύτταρά του. Χαρακτηρίστηκε, επίσης,
και ως ο Τελευταίος Ακρίτας του Πόντου. Δικαίως. Γιατί, ο Πόντος χάθηκε.
Και περισσότεροι από 353.000 Έλληνες βρήκαν φρικτό θάνατο από τους
βαρβαρότουρκους, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχουν τιμωρηθεί για το έγκλημα της
Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ο Αναστάσιος μας ήταν ο ηγέτης της πρώτης και δεύτερης μάχης της οροσειράς του Τοπ Τσαμ, επί κεφαλής γενναίων και ψυχωμένων ανταρτών. Ορμούσε κατά των βαρβαρότουρκων με το μαχαίρι στο χέρι αλλά και με μια ελληνική σημαία, που απεικόνιζε τον ποντιακό αετό, αγκαλιά. Δεν ξέρουμε τι χρώμα είχαν τα μάτια του, αλλά σίγουρα εξέπεμπαν, καθώς πολεμούσε, το ιερό γαλανόλευκο του Ελληνισμού.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε πολλά για τον ήρωα Αναστάσιο. Όμως, και τα λίγα στοιχεία που στα μάτια μας κατέφτασαν, καταδεικνύουν το μεγαλείο του Ανδρός. Στο έργο "Οι τουρκόγλωσσοι Έλληνες της Μικρασίας και το καραμανλήδικο ιδίωμα", Ιωάννης Πρ. Δορουκίδης, εκδ. Κεσόπουλος, μαθαίνουμε:
"Πόντιος Κολοκοτρώνης χαρακτηρίζεται και ο 25χρονος Κοτζά Αναστάς (Αναστάσιος Παπαδόπουλος), ο οποίος κατόρθωσε ύστερα από σκληρές μάχες 95 ημερών το φθινόπωρο του 1921 να εξοντώσει 700 Τούρκους στρατιώτες, αποκρούοντας τις λυσσασμένες επιθέσεις του Τούρκου στρατηγού Λιβά πασά. που ήταν επικεφαλής μιας μεραρχίας τακτικού στρατού, σε μέτωπο εκτάσεως 28 χιλιομέτρων επάνω στο βουνό Top Tsam, με απώλειες 18 μόνο αντάρτες νεκρούς.
Προς τα τέλη του 1921 και αρχές του 1922 (22-2-22) το χωριό Δαζλή θα γίνει επίκεντρο τρομερών συγκρούσεων μεταξύ των ανταρτών και του τακτικού τουρκικού στρατού, υπό την αρχηγία του στρατηγού Τζεμάλ Τζεβήτ, ο οποίος, με 16.000 άνδρες, ορκίστηκε να εξαφανίσει τους αντάρτες. Έπειτα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, που κράτησαν ως τις αρχές του 1922, οι Τούρκοι υποχώρησαν προς την Ερπαά, αφού στο πεδίο της μάχης έπεσε νεκρός και ο ίδιος ο στρατηγός Τζεμάλ Τσεβήτ, με αποτέλεσμα να σταλεί από τον Μουσταφά Κεμάλ και πάλι ο ίδιος ο Λιβά πασάς εναντίον των ανταρτών. Όμως παρά τις συντονισμένες προσπάθειες του Λιβά πασά να περικυκλώσει τους αντάρτες, δεν τα κατάφερε, διότι οι αντάρτες, με συνδυασμένες ενέδρες, υπό την αρχηγία του Κοτζά Αναστάς και του Ιστύλ αγά, όχι μόνο ξέφευγαν, αλλά και αποδεκάτιζαν τις δυνάμεις του.
Αχιλ. Ανθεμίδη,Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24".
Ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε τον ηρωισμό και την θυσία υπέρ του έθνους μας αυτού του παλικαριού! Για μήνες μαχόταν, και το πλήγμα στους βαρβαρότουρκους ήταν 700 νεκροί!
Πώς είναι άραγε να είσαι 25χρονος Έλληνας Πόντιος και να σκοτώνεσαι για την πατρίδα; Πώς;
Στις 2 Δεκεμβρίου του 1922, εκείνο το μαύρο έτος για το έθνος μας, ο Αναστάσιος, καλύπτοντας επιχείρηση εκκένωσης του χωριού Εζενούς από τον ελληνικό πληθυσμό, δολοφονήθηκε από τσέτες.
Εμείς, πάλι, της σύγχρονης εποχής, προσπαθούμε, εκτός από μία ημέρα, αυτή της 19ης Μαΐου, να μην θυμόμαστε τον Αναστάσιο Παπαδόπουλο που επάξια μπήκε στο βασίλειο των Αθανάτων του έθνους μας, ούτε την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Γιατί, αν κάθε μέρα θυμόμασταν, δεν θα συνεχίζαμε να προδίδουμε το έθνος μας!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου