1 Νοεμβρίου 1940, Αλέξανδρος Διάκος: Ο ξεχασμένος ήρωας, ο πρώτος αξιωματικός που έπεσε το 1940

 

 31/10/2023

Σχεδόν κανείς δεν θυμάται τον Αλέξανδρο Διάκο και κανείς δεν μνημονεύει τα τελευταία λόγια του προς τους Έλληνες στρατιώτες: Εμπρός, παιδιά, για μια ελεύθερη Ελλάδα και για μια ελεύθερη Δωδεκάνησο.

Μετά το ΟΧΙ του Μεταξά, οι Ιταλοί, αποφασισμένοι να μας νικήσουν, δεν είχαν υπολογίσει τον Αλέξανδρο και τον Λεωνίδα που κουβαλούσαν μέσα τους οι Έλληνες στρατιώτες. 

Ένας από αυτούς τους ατρόμητους Έλληνες ήταν ο υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος που έμελλε να είναι ο πρώτος αξιωματικός μας που έπεσε ηρωικά πολεμώντας την 1 Νοεμβρίου του 1940. 

Είχε επιτεθεί, μαζί με την ομάδα του, κατά των ανδρών της Μεραρχίας Αλπινιστών Τζούλια μέσα στα πλαίσια επιχείρησης για την ανακατάληψη στρατηγικού υψώματος κατά την διάρκεια των σημαντικών μαχών στον τομέα της Πίνδου. 

Έπεσε από τα εχθρικά βόλια στην θέση Τσούκα Φούρκας. Το ματωμένο κορμί του πρώτα "κύλησε" στα χέρια του στρατιώτη Μιχάλη Μαλαμά, κι έπειτα "κύλησε" προς την Αθανασία. 

Ο Αλέξανδρος είχε γεννηθεί το 1911 στην Χάλκη, νησί κοντά στην Ρόδο, που ήταν τότε υπό ιταλική κατοχή. Το 1921 είχε ενταχθεί στην ελληνική προσκοπική ομάδα Δωδεκανήσου που είχε ιδρύσει ο δικηγόρος Γ. Γεωργιάδης μυστικά από τις αρχές και σκοπός της ήταν η απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς. Ήξερε ήδη ο Αλέξανδρος τι σημαίνει ιταλική κατοχή, έτσι λοιπόν ήταν αποφασισμένος να βοηθήσει την πατρίδα που δεχόταν επίθεση από τους Ιταλούς.

Στο πεδίο της μάχης απέδειξε πόσο τρανός Έλληνας ήταν, ο Αλέξανδρος Διάκος. Ο λόχος του δεχόταν σκληρή επίθεση από τις ιταλικές δυνάμεις αλπινιστών, και να σημειωθεί ότι οι Ιταλοί υπερτερούσαν σε αριθμό. Ο Αλέξανδρος μαχόταν ακατάπαυστα και άφοβα, κραύγαζε για την νίκη, έδινε εντολές, εμψύχωνε τους στρατιώτες του, εκεί που φαινόταν ότι έχανε, ύψωνε ξανά το ανάστημά του μέχρι που αντεπιτέθηκε στους Ιταλούς, παράτολμα και ελληνικά, για την ανακατάληψη του στρατηγικού υψώματος. Είχε μπει πρώτος σε αυτή την μάχη, και πρώτος έπεσε στο πεδίο από μια ριπή πυροβόλου.  

Ξεψυχώντας, φώναξε: Εμπρός, παιδιά, για μια ελεύθερη Ελλάδα και για μια ελεύθερη Δωδεκάνησο.

Δεν πολέμησε για την υστεροφημία του. Πολέμησε για την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Πέθανε για εμάς.