Η δάφνη στεφανώνει τους νικητές, τους μάντεις αλλά και τα κορίτσια που ψάχνουν άντρα!

H Πυθία θυμιατιζόταν με φύλλα δάφνης και, πρόχειρα ντυμένη, έμπαινε στο ιερό του μαντείου, έπινε νερό από την Κασσότιδα πηγή, και με τη βοήθεια του προφήτη ανέβαινε και καθόταν στον τρίποδα που ήταν καλυμμένος από φύλλα δάφνης. -Πηγή

 5/6/2025

Πολλές πεποιθήσεις συνδέονται με τη δάφνη: σύμβολο δόξας, προστασίας από τους κεραυνούς ή ακόμα και μαντικές ιδιότητες.

Στους Έλληνες, το φυτό ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο ποταμός Λάδωνας, για να σώσει την κόρη του Δάφνη από τις επιδρομές του πιο όμορφου θεού, τη μεταμόρφωσε σε δάφνη. Η δάφνη γρήγορα έγινε σύμβολο δόξας και αθανασίας: όλοι γνωρίζουν ότι κοσμούσε τα μέτωπα των νικητών των Ολυμπιακών Αγώνων (οι οποίοι εκείνη την εποχή αρκούνταν σε ένα δάφνινο στεφάνι... οι καιροί αλλάζουν). Το ίδιο συνέβαινε και στον ρωμαϊκό κόσμο, όπου νικηφόροι στρατηγοί, ποιητές, λόγιοι, ακόμη και αγάλματα του Δία στέφονταν αμέσως μόλις επιτυγχανόταν μια νίκη.

Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε ανά τους αιώνες. Κατά τον Μεσαίωνα, φοριόταν επίσης στα μέτωπα ποιητών, καλλιτεχνών, λογίων και φοιτητών που αποκτούσαν πανεπιστημιακό πτυχίο. Εξ ου και η λέξη απολυτήριο. Τα μέτωπα των παραληπτών ήταν περικυκλωμένα με δαφνόφυτα (bacca = μούρα, laurea = δάφνης). Ακόμα και σήμερα, ο Σταυρός της Λεγεώνας της Τιμής φέρει ένα στέμμα μισό δάφνινο και μισό δρύινο.

Η δάφνη προστάτευε από τους κεραυνούς

Μια άλλη ιδιότητα του φύλλου δάφνης έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες: αυτή της προστασίας από τους κεραυνούς, δηλαδή από την οργή του Ολύμπιου Δία. Αναφέρεται ότι ο Καίσαρας Τιβέριος φορούσε δάφνινο στεφάνι όταν βίωνε μια καταιγίδα. Στην Προβηγκιανή παράδοση, συνιστάται να ρίχνονται μερικά κλαδιά αποξηραμένου φύλλου δάφνης στη φωτιά μόλις ξεσπάσει καταιγίδα. Το ίδιο γίνεται και στη Λοζέρ. Στη Μεσόγειο, οι ναυτικοί και οι ψαράδες τοποθετούσαν φύλλα δάφνης στα πανιά τους για να προστατεύουν τα σκάφη τους από τους κεραυνούς. Το φύλλο δάφνης έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για μαντεία σε όλη την ιστορία.

Αρκετοί αρχαίοι συγγραφείς περιέγραψαν την Πυθία να προφητεύει με τον πράσινο αφρό των φύλλων δάφνης στα χείλη της. Δεδομένης της απαίσιας γεύσης των φύλλων όταν μασώνται, το έθιμο έπεσε σε αχρηστία. Μόνο μερικές μακρινές αναμνήσεις από αυτές τις μαντικές ιδιότητες παραμένουν: στην περιοχή Μανόσκ-λα-πουντίκ, νεαρά κορίτσια εξακολουθούν μερικές φορές να μαζεύουν τα φύλλα της δάφνης για να μαντέψουν το όνομα του μελλοντικού συζύγου τους. Το παιχνίδι συνίσταται στη χάραξη των αρχικών των διαφόρων μνηστήρων στο πίσω μέρος του φύλλου και στη συνέχεια στην τοποθέτησή τους στην καρδιά κάποιου. Αφαιρείται μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Τα πιο μαύρα γράμματα υποδηλώνουν τον μελλοντικό εκλεκτό. -Πηγή