Πόσο πρόλαβε να ζήσει ο Φίλιππος Καπετανόπουλος; Όχι πολύ, γιατί το πρόσταγμα της φυλής δεν τον άφησε να ζήσει ήρεμος και βολεμένος στο φαρμακείο του στο Μοναστήρι.
Μυήθηκε στο Μακεδονικό Κομιτάτο το Ελληνικό από τον Νικόλαο Μαυρουδή (Έλληνας πρόξενος του Μοναστηρίου), έγινε μέλος της τριμελούς Επιτροπής Αμύνης Μοναστηρίου και έπειτα γύρισε στο χωριό του για να οργανώσει στα πάτρια του εδάφη το Κομιτάτο μας.
Μόλις έμαθε για τον Παύλο Μελά, έτρεξε να τον συναντήσει, να ενταχθεί στο σώμα του, να πολεμήσει για την Λευτεριά της σκλαβωμένης γης.
Πόση λεβεντιά κουβαλούσε ο Φίλιππος στις νεανικές του πλάτες! Και πόσο πόνο είχε η ψυχή του, γιατί οι βουλγαροκομιτατζήδες είχαν σκοτώσει τον φίλο του, τον Θεόδωρο Μόδη!
Γράφει ο Γ. Μόδης στο έργο του «Μακεδονικός Αγών και Μακεδόνες Αρχηγοί» (εκδ. Πάπυρος) για τον Φίλιππο Καπετανόπουλο:
«Στη Νερέτη (Πολυπόταμο) της Φλώρινας έπεσε ο πρώτος αντάρτης, Φίλιππος Καπετανόπουλος, φαρμακοποιός στο Μοναστήρι, που αφήκε το φαρμακείο του και έτρεξε στη Μπελκαμένη (Δροσοπηγή) να τον βρη (τον Μελά), για να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου του Θεόδωρου Μόδη, που είχαν δολοφονήσει εκείνες τις ημέρες μέσα στο μαγαζί του οι Βούλγαροι. Είχαν πάει να πιάσουν μερικούς αμέσους και ηθικούς αυτουργούς πολλών ελληνικών φόνων στο χωριό. Μα πρόβαλε στρατιωτικό απόσπασμα και μια τουρκική σφαίρα βρήκε τον εκλεκτό επιστήμονα».
Για τον Φίλιππο, τον αντάρτη επιστήμονα Μακεδονομάχο, ο Παύλος Μελάς έγραψε στην γυναίκα του Ναταλία στις 17 Σεπτεμβρίου του 1904, ότι ήταν ένας έκτακτος άνθρωπος και λαμπρός πατριώτης, ψηλός, ωραίος, τριαντακονταετής, που ήταν ήδη μέλος του τριμελούς Συμβουλίου Αμύνης του Μοναστηρίου. Όταν ήρθε να καταταγεί στο σώμα μου, είπε ο Μελάς στην αγαπημένη του, προσπάθησα κι εγώ και οι άλλοι να τον αποτρέψουμε. Αλλά αυτός δεν άκουγε κανέναν!
Δεν πρόφτασε το γράμμα να πάει στην Ναταλία, γιατί δύο μόνο ημέρες μετά, στις 19 Σεπτεμβρίου, στον Πολυπόταμο, ο Φίλιππος Καπετανόπουλος τραυματίστηκε θανάσιμα από τουρκική σφαίρα. Ο βασικός μοχλός κάθε πατριωτικής ενέργειας στην Μακεδονία, όπως έλεγε ο Μελάς, κειτόταν στο έδαφος βαριά τραυματισμένος. Οι συμπολεμιστές του δεν κατάφεραν να τον περιθάλψουν, να τον σώσουν, γιατί έβρεχε, είχε πυκνή ομίχλη και οι τούρκοι καραδοκούσαν.
Ίσα-ίσα πρόλαβαν να τον σύρουν μέσα σε κάτι κλαδιά και επάνω στο αιμόφυρτο σώμα του να ρίξει ο Παύλος Μελάς την κάπα του. Ύστερα, από απόσταση οι Τούρκοι πυροβόλησαν ξανά πάνω στο τραυματισμένο κορμί του Φίλιππου.
Εκεί, στην ιερή μακεδονική γη που τόσο αγάπησε και για την οποία τόσο πόνεσε, άφησε την ύστατη πνοή του και το αγνό αίμα του την πότισε βαθιά.
Πόσο φρικτά θα ένοιωθε ο Φίλιππος Καπετανόπουλος, αν μπορούσε για μια ημέρα μόνο να βρεθεί στην εποχή μας. Και το Μοναστήρι χάθηκε και η πατρώα γη του προδόθηκε βάναυσα και κτηνώδικα με μια υπογραφή σε μια προδοτική συμφωνία, την οποία καμία σφαίρα δεν επέβαλε, παρά μόνο η αγυρτεία των πολιτικών μιας υποταγμένης σε ξένα συμφέροντα βουλής.
Νίκη Μάρκου (Φωτογραφία: Προτομή Φίλιππου Καπετανόπουλου στους Πύργους από e-ptolemeos)
Διαβάστε επίσης:
-Θεόδωρος Μόδης, Μακεδονομάχος: Πότε ήταν η πρώτη δολοφονία του Παλικαριού από τους κομιτατζήδες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου