Σαν σήμερα πέθανε ο Σεφέρης που είπε προφητικά: Ατιμωρησία και ασυδοσία κάλυψαν τον τόπο και τον οδηγούν στον γκρεμό. Η πολιτεία μας έγινε πορνείο...

20/9/2021

Σαν σήμερα, 20 Σεπτεμβρίου 1971, πέθανε ο μεγάλος μας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης που όταν έλεγε, στην πολιτεία που έγινε πορνείο, μαστροποί και πολιτικές διαλαλούν σάπια θέλγητρα, στιγμάτιζε και την δική μας σύγχρονη εποχή. Ήταν προφητικά λόγια; Ή ο νομπελίστας ποιητής μας ήξερε την βαθύτερη φύση του πολιτικού που οδηγεί την ελληνική πολιτεία στην δικτατορία και στην κατάντια της;

Στις 28 Μαρτίου του 1969 ο Σεφέρης είχε κάνει μία δήλωση στο BBC για να καταγγείλει την δικτατορία, και πάλι τα λόγια του καταδεικνύουν, τραγικώς, όσα σήμερα ζούμε:

"Πάνε χρόνια που ανεχόμαστε αν όχι υποθάλπουμε πολλοί από εμάς, ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας. 

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. 

Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι΄ αυτόν τον κίνδυνο. 

Φαίνεται ο λαός μου να αγνοεί πως στην δημοκρατία η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, γεμάτη υποσχέσεις, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος όταν χωρίς περίσκεψη παραδώσουμε στους αχρείους τη διακυβέρνηση της Πόλης. 

Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. Όσο επικρατεί η αφασία και η ιδιώτευση, τόσο η Πόλη και οι πολίτες εκτίθενται ανοχύρωτοι σε κάθε επιβουλή. 

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως κομματικό δεσμό και μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά του τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η ατιμωρησία και η ασυδοσία που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Δημοκρατική επιταγή. Είναι το χρέος κάθε πολίτη απέναντι στην πατρίδα. 

Δεν μπορώ να ξαναγυρίσω στην σιωπή μου. Δεν μπορώ να παρακαλώ τον Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη. Είμαι και γω μια πέτρα από το τείχος της Ακρόπολης, η θέση μου είναι εκεί, πάντα εκεί. Δεν μπορώ πια να είμαι αμέτοχος".