Όταν πλησίαζε η 25η Μαρτίου του 1821 ένας εφιάλτης συγκλόνισε την Μπουμπουλίνα, κι αυτή πήρε το ντουφέκι της!

 19/3/2022 

19, 20, 21, 22, 23, 24, 25 Μαρτίου 1821. Και τώρα, 2022. Σαν να μην πέρασαν οι αιώνες, οι ήρωες ζωντανεύουν στων πατριωτών τις καρδιές, γιατί ξέρουν ότι στα δικά τους πατήματα θα βρεθούν, για να βοηθήσουν την πατρίδα, όταν και όποτε χρειαστεί. Τέτοιες μέρες, τότε, το 1821, οι μαχητές της ελευθερίας μας ετοιμάζονταν για να ριχτούν στην μάχη κατά των τούρκων... Το πάθος και η αγάπη για την πατρίδα έκαναν τα πρόσωπα τους να φωτίζονται θεϊκά...

Πλησίαζε η 25η Μαρτίου, μέρα ορισμένη για την επίσημη έναρξη της Επανάστασης του Γένους!

Η Μπουμπουλίνα, κάθιδρη, πετάχτηκε από το κρεβάτι και στάθηκε στο παράθυρο.

Του ουρανού τα χρώματα δεν τα είχε βάψει ακόμα η αυγή...

Η καρδιά της χτυπούσε αλαφιασμένη.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια για να διώξει τον εφιάλτη, μα οι εικόνες παρέμεναν ζωντανές.

 

Είδε...

Μια ομάδα τούρκων, με όπλα και πυρσούς, πλησίαζε την θέση των Ελλήνων. Θέλαν να κάψουν και να σκοτώσουν τους Έλληνες, θέλαν πάση θυσία να κρατήσουν ζωντανή την κυριαρχία τους.

Τα πρόσωπα τους ήταν άσχημα από το μίσος και τις φονικές ορέξεις τους. 

 

Η Μπουμπουλίνα έδιωξε τον εφιάλτη, κάνοντας τον σταυρό της. Ηρέμησε. Ξύπνησε για τα καλά κι αυτή κι ο ουρανός.

 

Μέσα στην μαγεία του, διέκρινε...

Τους στρατιώτες του ελληνικού έθνους που ήταν έτοιμοι. Στην όψη τους ήταν ζωγραφισμένη η Ελευθερία!

 

Και άκουσε την φωνή του Κολοκοτρώνη:

Έλληνες, σήμερα εγγενήθημεν και σήμερα θα πεθάνωμεν διά την σωτηρίαν της πατρίδος μας και διά την εδικήν μας!

 

Η Μπουμπουλίνα χαμογέλασε πλατιά.

Η Νίκη είναι δική μας, το νοιώθω, το ξέρω! Φώναξε, κι ευθύς αμέσως, μια άλλη φωνή, μελωδία θεϊκή, απλώθηκε γύρω της:

 

Η Ελλάδα του Ομήρου, του Ιπποκράτη, του Περικλή, του Λεωνίδα, του Φιλίππου, του Αλέξανδρου, είναι έτοιμη να δεχθεί στην αγκαλιά της τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Παπαφλέσσα, τον Μακρυγιάννη, τον Καποδίστρια, την Μπουμπουλίνα, την Μαυρογένους και κάθε έναν πολεμιστή της ελευθερίας!

Κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον Έλληνα!

Στο τέλος, πάντα αυτός σηκώνει το χρυσό μετάλλιο της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού!

 

Η Μπουμπουλίνα, μαγεμένη, ύψωσε το ένα χέρι της προς τον ουρανό. Στο άλλο κρατούσε το ντουφέκι της. 

Τα παραθυρόφυλλα άνοιξαν, το αεράκι, απαλό και γεμάτο με τις μυρωδιές της ελληνικής φυλής, έφτασε κοντά της, την τύλιξε μέσα του και την πήγε προς τον ουρανό, προς την αιωνιότητα. Προς τα κάτω, προς την γη, έστελνε τις λέξεις που από τα δικά της αθάνατα χείλη ξεπηδούσαν. Ελευθερία ή Θάνατος!                                                                                                             

Κείμενο: Νίκη Μάρκου