Ο καπετάν Γιάννης Ραμναλής (1885-1923) ήταν ένας ατρόμητος Έλληνας οπλαρχηγός, ένας Μακεδονομάχος ορισμένος από την μοίρα του. Γιατί, πώς θα μπορούσε αλλιώς να ζήσει, αν όχι πολεμώντας για την Ελευθερία της Μακεδονίας; Αφού οι Τούρκοι βασάνιζαν και σκότωναν τους Έλληνες, και από κοντά τους και οι Βούλγαροι κομιτατζήδες, οι οποίοι είχαν δολοφονήσει τους γονείς του, όταν ακόμα ο Γιάννης ήταν 17 ετών.
Ο καπετάν Γιάννης Ραμναλής (Ιωάννης Βίλλιογλου) δεν είναι από τους ήρωες Μακεδονομάχους που όλοι τους μνημονεύουν. Κακώς. Και τραγικώς. Γιατί ο φάρος που φώτιζε την ζωή του ήταν η Μακεδονία και η απελευθέρωσή της από Τούρκους και Βούλγαρους.
Δεν είναι πολλές οι πηγές που μας δίνουν πληροφορίες για την ζωή και την δράση του. Μία εξ αυτών είναι το ντοκουμέντο του 1963 "Η εναντίον της Μακεδονίας Βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή":
Την εποχή αυτή (του Μακεδονικού Αγώνα), ένα άλλο τέκνο της περιοχής των Σερρών σκορπάει τον όλεθρο στους Βουλγάρους στην περιοχή Λαγκαδά-Βερτίσκος-Λαχανά. Ο Γιάννης από την Ραμνάν του Μπέλλες ξέρει μόνο λίγες λέξεις Ελληνικά, αλλά έχει ζωντανή Ελληνική ψυχή. Το 1904 παιδί ακόμα σκοτώνει έναν έμπορο Σερραίο, διότι ενοίκιασε το σπίτι του εις τας Σέρρας στους Βουλγάρους διά να το κάνουν βουλγαρικό σχολείο.
Ζητά να βγει στο βουνό, είναι όμως τόσο μικρός, ώστε κανείς δεν τον θέλει. Τέλος, τον παίρνει στο Σώμα του ο Αξιωματικός Σακελλαρόπουλος στην Καλλίνδριαν.
Από την πρώτη στιγμή δείχνει εξαιρετικές ικανότητες. Έπειτα από πολλές περιπέτειές του το Κέντρον (Κορομηλάς) τού αναθέτει το 1905 να οργανώσει Σώμα δικό του εις τον Λαγκαδά, όπου η περιοχή εμαστίζετο από τις βουλγαρικές συμμορίες. Το οργανώνει, και, αν και αμούστακος νέος, επιβάλλεται με την ευφυΐα του και την ανδρεία του εις τους γενειοφόρους αντάρτες του.
Τρομοκρατούνται οι βουλγαρίζοντες της περιοχής. Αναστατώνεται το βουλγαρικό κομιτάτο. Ανησυχούν οι Ρώσοι αξιωματικοί της Θεσσαλονίκης και μεταβαίνουν επί τόπου διά να επαναφέρουν το φρόνημα των βουλγαριζόντων. Εις μάτην όμως. Ο Γιάννης Ραμναλής κτυπά τους βουλγαρίζοντες και το κομιτάτο στην καρδιά του εις την Ζαρόβα (Νικόπολη) και αποκαθιστά τον Ελληνισμό εις όλο το Βερτίσκον-Λαχανά.
Μετά την κατάπαυση του αγώνος κατέρχεται εις Αθήνας όπου πηγαίνει σχολείο και μαθαίνει Ελληνικά, και μετά συνεχίζει τις σπουδές του. Το 1912 αφήνει τις σπουδές, συγκροτεί και πάλι το Σώμα του και αποβιβάζεται στη Χαλκιδική, από όπου προχωρεί ηρωικώς ως πρόσκοπος εις την παλαιάν περιοχήν της δράσεώς του.
Μετά τον πόλεμο, εγκαθίσταται ως κτηματίας εις Λαγκαδά. Το 1923 ληστεύεται και φονεύεται από τον λήσταρχο Τζατζάν.
Άραγε, στο Έθνος μας θα δράσουν ξανά αμούστακα αγόρια που έχουν ως πυξίδα στην ζωή τους του Γένους την Σωτηρία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου