Γυναίκες της Νάουσας, 13 Απριλίου 1822: Βιασμένες και ατιμασμένες στα χέρια των τούρκων, δεν θα γίνουμε, είπαν, και πήδησαν... στην Αθανασία!

13/4/2023

Η Ελευθερία με το μωρό στην αγκαλιά έτρεχε σαν μανιασμένη. Η ίδια η ανάσα της την έπνιγε. Το μωρό άχνα δεν έβγαζε, αφού μύριζε στην ανάσα της μάνας την λαχτάρα να το σώσει.

Δεν ήταν μόνη της. Και η Ελπίδα σιμά της, κι άλλες γυναίκες, κι άλλα βρέφη.

 

"Είσαι σίγουρη Ελευθερία; Πρέπει να πέσουμε;" Ρώτησε η Ελπίδα, με την γοργή ανάσα να της καίει το λαρύγγι.

 

"Εγώ, βιασμένη και ατιμασμένη και δούλα στα χέρια των τούρκων, δεν θα γίνω. Δεν θα επιτρέψω στον Εμπού Λουμπούτ και τους τούρκους του να εξισλαμίσουν το βλαστάρι μου! Ποτέ!

 

Είμαι σίγουρη, ωρέ! Με τα πόδια των προγόνων μας τρέχω! Και στο στόμα μου έχω την γεύση της νίκης των Ελλήνων!

 

Εσύ, Ελπίδα; Είσαι σίγουρη ότι θες να πέσεις από ψηλά στο ποτάμι; Γυρισμό δεν θα έχει! Ο θάνατος θα σε βρει ακαριαία!"

 

"Είμαι σίγουρη! Μέσα από αυτόν τον θάνατο, γεννιέται η Ελπίδα! 

 

Αν δεν πέσουμε, αν αφήσουμε να ξεσπάσουν πάνω στα παιδιά μας και πάνω στα κορμιά μας την λύσσα τους, τότε θα πεθάνει οριστικά η Ελπίδα". 

 

Οι άλλες γυναίκες άκουγαν τον διάλογο, κι αυτές τρέχοντας προς την αιωνιότητα. 

 

Πίσω τους, κανονιοβολισμοί, κραυγές από σφαγές και θάνατο, τούρκοι και εβραίοι δολοφονούσαν με πρωτόγνωρη σκληρότητα τους Έλληνες της Νάουσας, τους Λεβέντες της Μακεδονίας. 

 

"Μπροστά μας είναι η ζωή, εκεί πίσω ο θάνατος!" Θαρρείς και ήταν ένα στόμα, όλες οι γυναίκες, νέες και πανέμορφες, τραγουδούσαν 

 

Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά! 

 

Και η μία μετά την άλλη, χορεύονται αιθέρια, έπεφταν στην αγκαλιά της άγριας φύσης, στην αγκαλιά της Μακεδονίας, στην αγκαλιά της αιωνιότητας! 

 

Γυναίκες Αθάνατες, Ελληνίδες Ατρόμητες, Ηρωίδες Μακεδόνισσες! 13 Απριλίου 1822. Αραπίτσα-Νάουσα.

 

Υποκλινόμαστε!

Νίκη Μάρκου