Η πατρίδα έχει ανάγκη από αγνές πατριωτικές φωνές, έστω εκείνες τις λίγες που θα υψωθούν πάνω από τα διεφθαρμένα τετριμμένα της σύγχρονης εποχής, αφού θα έχουν ήδη αντέξει την αλλοπρόσαλλη προσπάθεια υποταγής και περιθωριοποίησης τους από το αντιδημοκρατικό σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί εντός και εκτός του Ελληνισμού.
Δεν ήταν βλέμμα,
ήταν του έθνους η φωτιά.
Δεν ήταν πόδια
ήταν της Κύπρου τα φτερά.
Δεν ήταν χέρια
ήταν του Ελληνισμού τα ιερά.
Ήταν του Σολωμού Σολωμού η καρδιά
που ανέβαινε τον ιστό
για να κατεβάσει την τουρκιά
και να λάμψει επιτέλους η Λευτεριά.
Αδικαίωτη παραμένει η θυσία του Παλικαριού,
στα χορταριασμένα αλώνια του καθωσπρεπισμού.
14 Αυγούστου 1996, μην αντέχοντας ο Λεβέντης μας την δολοφονία του Τάσου Ισαάκ λίγες μέρες νωρίτερα, "πέταξε" πάνω στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, και τότε το βόλι του τούρκου διαπέρασε το κορμί του, σπέρνοντας μέσα του τον θάνατο. Όμως το ψυχοπνεύμα του δεν σκοτώθηκε εκείνη την ημέρα, ούτε κάποια κατοπινή! Απλά περιμένει καρτερικά για να ζωντανέψει μέσα στα κορμιά των άδολων Ελλήνων πατριωτών.
Νίκη Μάρκου
Διαβάστε και το άρθρο: ΕΛΛΗΝΑ ΜΑΓΚΑ ΡΣΕΝΙΚΕ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου