Ο δεύτερος θρίαμβος του Μεγάλου Αλεξάνδρου επί των Περσών μετά τον Γρανικό. Αυτή τη φορά, αντίπαλός του ήταν ο ίδιος ο βασιλιάς τους, Δαρείος Γ΄. Η πορεία προς την Αθανασία είναι πια εξασφαλισμένη...
600.000 ήταν οι άνδρες του Δαρείου, από τους οποίους οι 60.000 ήταν ιππείς. Ανάμεσα στους πεζούς ήταν περίπου 100.000 Κάρδακες, οι οποίοι θεωρούνταν επίλεκτοι μαχητές.
Η δύναμη του Αλεξάνδρου ήταν 30 με 35.000 πεζοί, 5 με 6.000 ιππείς. Μπροστάρης όλων ο Αλέξανδρος που οδηγούσε τους άνδρες του προς το πεδίο της μάχης ως φάλαγγα πορείας και στην συνέχεια σε διάταξη μάχης δύο πτερύγων.
Ο Δαρείος κινήθηκε από την Βαβυλώνα προς την Κιλικία και έλαβε θέση νοτίως της πόλεως Ισσούς, απειλώντας έτσι τον στρατό του Αλεξάνδρου. Όταν ο Μακεδόνας γιος του Φιλίππου αντιλήφθηκε τις κινήσεις του αντιπάλου του, αναστράφηκε προς τα βόρεια και κατευθύνθηκε κατά του εχθρού, θέλοντας έτσι να αντιμετωπίσει άμεσα και γρήγορα την απειλή.
Η αναμέτρηση των δύο στρατών ξεκίνησε το μεσημέρι της 12ης Νοεμβρίου του 333 π.Χ. Αν μπορούσαμε να πάμε πίσω στον χρόνο, θα βλέπαμε τον Αλέξανδρο να επιθεωρεί ταχύτατα τον στρατό του και να ορμά με την δεξιά του πτέρυγα προς τον ποταμό Πίναρο. Μετά θα τον βλέπαμε να χτυπά τα αριστερά των Περσών.
Μπορεί να μην τον βλέπουμε, αλλά η νίκη του Αλεξάνδρου και των Ελλήνων του είναι ιστορικό γεγονός. Οι μάχες ήταν σκληρές, μα τελικά αναγκάστηκαν οι Πέρσες να τραπούν σε φυγή. Πολλοί αιχμαλωτίστηκαν, όπως και η οικογένεια του Δαρείου.
300 νεκροί πεζοί και 150 ιππείς, από την πλευρά των Ελλήνων. Οι Πέρσες είχαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες, 100.000 πεζοί και 10.000 ιππείς.
Η λαμπρή νίκη του Αλεξάνδρου εξύψωσε ακόμα περισσότερο το γόητρό του, οι Έλληνες τον υποδέχονταν παντού ως λυτρωτή, ενώ οι άλλοι λαοί υπέκυπταν στον Μεγάλο αυτό Μακεδόνα, μην θέλοντας πια να αγωνιστούν μαζί με τους Πέρσες.
Με την νίκη στην Ισσό, ο Αλέξανδρος κατάφερε να εξασφαλίσει τον μεγάλης στρατηγικής σημασίας χώρο της Κιλικίας (κόλπος Αλεξανδρέττας), ο οποίος επέτρεπε την ελεύθερη κίνηση προς τον Ευφράτη ποταμό, την Βαβυλώνα, τα Σούσα, την Περσέπολη και την Αίγυπτο.
Με την νίκη στην Ισσό, ο Αλέξανδρος βάδιζε πια ανεμπόδιστα προς την επόμενη νίκη του στα Γαυγάμηλα, αλλά "βάδιζε" ταυτόχρονα και προς εκείνον τον μοναδικό δρόμο, στην άκρη του οποίου υπήρχε ένας θρόνος. Ο θρόνος του Αθάνατου Έλληνα.
Όταν πια ανέβηκε σ΄ αυτόν τον θρόνο, έγινε ο Αλέξανδρος ο Μέγας από την Μακεδονία ο Θρύλος των αιώνων, και ποτέ, κανείς, δεν μπόρεσε να τον εξορίσει από αυτή την θέση. Και ούτε θα μπορέσει ποτέ σε γήινο χρόνο κάποιος θνητός να διασχίσει την μοναδική πορεία του γιου του Φιλίππου πάνω στην γη, ούτε θα μπορέσει ποτέ, κάποιος, να γίνει Θρύλος στην θέση του. Γιατί ο Αλέξανδρος ήταν, είναι και θα είναι ένας, αναντικατάστατος και Έλληνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου