Συγκλονιστικό κείμενο από την Καλλιόπη Αθανασιάδη, 54 χρόνια μετά στο φρικτό ατύχημα που την σημάδεψε αλλά δεν την αποθάρρυνε

 
26/1/2024

Η Καλλιόπη Αθανασιάδη είναι σήμερα κορυφαία Ελληνίδα θωρακοχειρουργός. Ως παιδί, όμως, βίωσε ένα ατύχημα που θα μπορούσε να την καταστρέψει. Όμως αυτή πολέμησε για τον εαυτό της αλλά και για να προφέρει στους συνανθρώπους της! 

Η Καλλιόπη Αθανασιάδη, όταν ήταν μόλις 4 ετών, στις 26 Ιανουαρίου του 1970, βρισκόταν μέσα σε ένα σχολικό λεωφορείο μαζί με συμμαθητές της. Το λεωφορείο πήρε φωτιά. Τα παιδιά σώθηκαν, αλλά με σοβαρά εγκαύματα. Ένα από αυτά τα παιδιά είναι η Καλλιόπη Αθανασιάδη που σήμερα είναι πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργών Θώρακος Καρδίας Αγγείων και υπεύθυνη του Θωρακοχειρουργικού Τμήματος στον Ευαγγελισμό. 

Ό,τι κι αν συνέβη σε κείνο το τραγικό λεωφορείο, η μικρούλα Καλλιόπη δεν το άφησε να επηρεάσει την πορεία της στην ζωή. Και τα κατάφερε θαυμάσια, για να γίνει έτσι πηγή έμπνευσης για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν μοιάζουν με τους άλλους... 

Μισόν αιώνα μετά το τραγικό γεγονός, η γιατρός κάνει την ακόλουθη συγκλονιστική ανάρτηση:

26 Ιανουαρίου 1970, 54 χρόνια μετά!!!

ΔΗΛΩΣΗ...

Είμαι Μοναδική, είμαι Διαφορετική και είμαι Συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου.

Διαφορετικότητα! (νεολογισμός)

Μία λέξη, που την ακούμε διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς αναφερόμαστε σε αυτή, όταν μιλάμε για διάφορες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι διαφοροποιούνται σε ένα βασικό στοιχείο (πχ. σεξουαλικός προσανατολισμός, ύπαρξη κάποιας πάθησης ή αναπηρία). Αναφερόμαστε στην ανοχή και το σεβασμό και στην προσπάθεια αποδόμησης των στερεοτύπων, που αφορούν, οποιονδήποτε αποκλίνει της πλειοψηφίας...

Μήπως όμως η διαφορετικότητα αφορά τον καθένα από εμάς και αφορά πρώτα την αποδοχή του εαυτού μας και μετά των άλλων;

Αποδέχομαι λοιπόν τη διαφορετικότητα μου, είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος με διαφορετική εμφάνιση, με έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και έκφρασης, με διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες και ανάγκες, διαφορετικές κλίσεις και ταλέντα και διαφορετικό ψυχισμό. Μόνο αν καταλάβουμε, οτι είμαστε διαφορετικοί εμείς οι ίδιοι θα αποδεχθούμε τους γύρω μας και θα τους προσφέρουμε ισότητα ευκαιριών αποκλειστικά βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων.

Πώς θα μπορούσε μέσα σε μια κοινωνία να είμαστε όλοι ίδιοι, αφού ο καθένας από μας είναι μοναδικός;

Το γεγονός ότι έχουμε διαφορετικές ικανότητες, είναι αυτό που μπορεί να μας δώσει το έναυσμα να πλουτίσουμε πνευματικά τον κόσμο και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.

Κι όπως είπε και η μητέρα Τερέζα, «Ποτέ δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ένα σημάδι αντίφασης στον κόσμο».

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ, ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΩΣ ΙΣΗ!!!!!

"......Εχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου,

αντιμετωπίζω τους φόβους μου,

ενθουσιάζομαι με τη ζωή,

ζητώ βοήθεια, όταν τη χρειάζομαι,

παίρνω τις δικές μου αποφάσεις,

υπερασπίζομαι τις επιλογές μου,

είμαι φίλη του εαυτού μου,

δεν φοβάμαι μήπως γελοιοποιηθώ,

ξέρω πως αξίζω να με αγαπάνε,

θέλω να αποκτώ φήμη για τα επιτεύγματα μου,

δεν εξαρτώμαι από την επιδοκιμασία των άλλων,

δεν θέλω να επωμίζομαι τις ευθύνες όλων,

συνειδητοποιώ τα συναισθήματα μου και πράττω ανάλογα,

δεν κυνηγώ το χειροκρότημα αλλά τη δική μου ικανοποίηση απ’ αυτό που κάνω,

δίνω γιατί θέλω,

δεν επιβάλλω τα κριτήρια μου, αλλά ούτε επιτρέπω να μου επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους,

λέω ναι, μονάχα όταν το θέλω,

ζω το σήμερα,

ρισκάρω,

προσπαθώ να γιατρέψω τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές μου,

φέρομαι και απαιτώ να μου φέρονται με σεβασμό,

σχεδιάζω το μέλλον, αλλά ζώ και το παρόν,

εμπιστεύομαι τη διαίσθηση μου,

καλλιεργώ σχέσεις υγιείς, όπου ο ένας στηρίζει τον άλλον,

δέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και

δεν θεοποιώ κανέναν!

J. Bucay (2011, El camino de la Felicidad)

Πηγή