26/1/2024
Η Επανάσταση του 1821 κατά του τούρκου κατακτητή δεν έγινε μόνο στην Νότια Ελλάδα. Έγινε σε ολόκληρη την Ελλάδα, και βέβαια και στην Μακεδονία, της οποίας οι Γυναίκες έδειξαν απαράμιλλο θάρρος και μια αφοβισιά που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
Μια τέτοια Ελληνίδα από την Μακεδονία μας, Διαμάντι σωστό του Ελληνικού Έθνους, ήταν η λησμονημένη σήμερα Ζαφειράκαινα.
Ήταν η Γυναίκα του Ζαφειράκη, ο οποίος μαζί με τον Καρατάσο και τον Γάτσο, είχαν μπει μπροστά στην επαναστατημένη Νάουσα τον Μάρτιο του 1822 κι έδιναν τον δύσκολο μα άκρως αναγκαίο Αγώνα της Λευτεριάς.
Ποια ήταν η Ζαφειράκαινα; Πόσο θάρρος είχε; Πόσο θα άντεχε τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς των τούρκων; Πώς πέθανε τελικά αυτή η Γυναίκα Μακεδόνισσα;
Ας διαβάσουμε τις απαντήσεις στο βιβλίο της Αθηνάς Τζινίκου-Κακούλη στο βιβλίο "Η Μακεδόνισσα στο θρύλο και στην ιστορία", β΄έκδοση, εκδοτική Θεσσαλονίκης:
"Στον πύργο του Ζαφειράκη διαδραματίζονται συγκλονιστικές στιγμές. Η θρυλική Ζαφειράκαινα, που και παλιότερα είχε προσφερθεί να αντικαταστήσει τον άντρα της σαν όμηρος στο σεράι του Αλή Πασά, μόλις καταλαβαίνει ότι όλα χάνονται πια για την έρμη Νάουσα, πείθει τον Ζαφειράκη, πώς είναι πολύ χρήσιμος για τον αγώνα και τον φυγαδεύει μαζί με τον γυιό του Καρατάσου Γιάννη. Αλοίμονο όμως! Οι δυό άντρες με τα παλληκάρια τους δεν θα φτάσουν ποτέ ζωντανοί στη Βέροια, όπου κατευθύνονται. Γιατί σε συμπλοκή στο Βάλτο, θα σκοτωθούν μέχρι τον τελευταίο.
Ωστόσο οι λυσσασμένοι πολιορκητές του πύργου δεν αντιλαμβάνονται ότι εκεί αμύνονται μόνο γυναίκες. Η καπετάνισσα κρατά καλά στις πολεμίστρες. Κι όταν σώνονται τα βόλια και δεν έχει ούτε ένα να φυτέψει ψυχικό στην καρδιά και δεν διαθέτει ούτε μια χούφτα μπαρούτι να ανατινάξει τον πύργο, οι Τούρκοι με έφοδο την πιάνουν ζωντανή μαζί με άλλες γυναίκες".
Λίγο αργότερα, κι ενώ ο τούρκος αιμοσταγής Λουμπούτ σκορπούσε παντού στην Μακεδονία φρίκη και θάνατο, οι αιχμάλωτοι και οι δολοφονημένοι Έλληνες μεταφέρονται στην Θεσσαλονίκη, όπου ο τούρκος επιχειρεί την θριαμβευτική του επάνοδο.
Τούρκοι και τουρκαλβανοί που συνοδεύουν τον Λουμπούτ, ακολουθώντας πιστά τις εντολές του, σέρνουν πρώτα τους δολοφονημένους Έλληνες, τον Ζαφειράκη και τον Γιάννη Καρατάσο. Πάνω σε πασάλους έχουν καρφωμένα τα κεφάλια τους, και τα επιδεικνύουν στους Έλληνες για να δουν τι θα πάθουν αν επαναστατήσουν. Πίσω ακολουθούν οι αιχμάλωτοι της Ναούσης. Δηλαδή, τα γυναικόπαιδα, που τα σέρνουν σαν πρόβατα επί σφαγή.
Οι λέξεις με τις οποίες η Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη μάς περιγράφει όσα τότε διαδραματίστηκαν, γίνονται μαχαίρια που μπήγονται στην λογική μας, στην ύπαρξή μας:
"Ακολουθούν οι μελλοθάνατες με προεξάρχουσες τη Ζαφειράκαινα, την Καρατάσαινα και τη Γάτσαινα, που δεν θρηνούν, δεν μαδιούνται και δεν αναστενάζουν. Μόνο πορεύονται με το κεφάλι ψηλά και με βλέμμα παγερό καθηλώνουν τα πλήθη, που μένουν με τα χέρια μετέωρα και βουβά τα στόματα, χωρίς να ζητωκραυγάζουν τον θριαμβευτή Λουμπούτ.
Κάποτε φτάνουν στο Διοικητήριο. Οι πάσαλοι με τα κεφάλια των ηρώων καρφώνονται στην είσοδο και στο προαύλιο αρχίζει ο πλειστηριασμός των σκλάβων. Πόσο φτηνό, πόσο εμπορεύσιμο είδος φαντάζει εδώ η ανθρώπινη ζωή... Αρκετές γυναίκες τις εξαγοράζουν χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, για να τις ελευθερώσουν. Μερικές παίρνουν το δρόμο της σκλαβιάς για τα χαρέμια της Ανατολής. Οι περισσότερες μετά από φριχτά βασανιστήρια βρίσκουν τον θάνατο.
Η Ζαφειράκαινα κι η Γάτσαινα κτίζονται ζωντανές σε τοίχο της Αγιάς Σοφιάς, με τα κεφάλια μόνο απ΄ έξω, να δέχονται τους εμπτυσμούς του όχλου και την πρόταση των αρχών να τουρκέψουν. Σε κάποια στιγμή, κατά πληροφορία του Τρικούπη, η Γάτσαινα λυγίζει και δέχεται να διαπραγματευτεί τη ζωή της με τους βασανιστές. Η Ζαφειράκαινα όμως φτάνει περήφανη στην πέμπτη μέρα του μαρτυρίου, οπότε το τέλος τής δίνεται με θανατηφόρο, μα λυτρωτικό, λάκτισμα μιας τσιγγάνας που της συντρίβει το κρανίο".
Κτήνη. Δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο η συμπεριφορά των τούρκων απέναντι στους αιχμαλώτους και τους νεκρούς.
Πώς κτίζεις μία Γυναίκα με τοίχο και αφήνεις το κεφάλι της έξω, για να το φτύνουν οι δικοί σου; Πώς αντέχεις να βλέπεις για πέντε ημέρες το μαρτύριο του αιχμαλώτου σου; Πώς αφήνεις μια τσιγγάνα να συντρίψει το κρανίο της αιχμαλώτου; Εσύ που το επιτρέπεις αυτό, εσύ που το απολαμβάνεις αυτό, δεν είσαι άνθρωπος, είσαι κτήνος. Και δεν ανήκεις στο ανθρώπινο είδος.
Αλλά, η Καπετάνισσα Ζαφειράκαινα! Τι Γυναίκα! Τι Ελληνίδα! Τι Μακεδόνισσα!
Όλα τα φρικτά μαρτύρια τα άντεξε, γιατί της ήταν αδύνατο να ζει με το κεφάλι σκυφτό στους τούρκους, της ήταν αδύνατο να βλέπει την Μακεδονία να χάνεται, της ήταν αδύνατο να ντροπιάσει τον ήρωα άνδρα της.
Η Ζαφειράκαινα δεν είχε απλά κόκκινο αίμα, είχε ελληνικό εθνικό αίμα και θα μπορούσε να ζήσει μόνο με το οξυγόνο της Λευτεριάς.
Άραγε, αναρωτιέμαι, αν ζούσε σήμερα η Ζαφειράκαινα, τι θα έπραττε μετά την προδοσία της Μακεδονίας μας κατά τον 21ο αιώνα; Μια προδοσία που συνέβη χωρίς πόλεμο.
Την ντροπιάσαμε την Ζαφειράκαινα, με μια υπογραφή, για να λέγονται οι σλάβοι "Μακεδόνες"!...
Πόσο φρικτοί γίναμε, πόσο!
Ίσως δεν αργεί η ώρα που πρώτες οι Ελληνίδες Μακεδόνισσες θα συνειδητοποιήσουν ότι στα χέρια τους βρίσκεται η νέα επανάσταση στην Μακεδονία, ίσως...
Νίκη Μάρκου (Φωτογραφία: wikipedia.org χωρίς την πρόταση Εδώ αιχμαλωτίστηκε η Ζαφειράκαινα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου