Κώστας Ηλιάκης: Στις 23 εκείνου του Μάη, δεν ήξερε πως θα γίνει Αθάνατος! Δικαιώσαμε την θυσία του άραγε;

23/5/2024 

23 Μαΐου 2006, ώρα 12 το μεσημέρι. Ο Κώστας Ηλιάκης δεν ήξερε πως μια μαυροφορεμένη μοίρα είχε σταθεί, αόρατη μα καταραμένη, πάνω από το κεφάλι του.

Μέσα στο μυαλό του κυριαρχούσε η λέξη καθήκον για την πατρίδα, μέσα στην καρδιά του βασίλευε η αγάπη για την οικογένειά του. Γι΄ αυτόν τον Έλληνα, το καθήκον και η αγάπη ήταν έννοιες και πράξεις αλληλοπλεγμένες με τα χρυσά νήματα του έθνους.

Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τους λεπτοδείκτες, τίποτα. 12.30 κι ένα λεπτό και πέντε λεπτά, και δέκα… Ένας τουρκικός σχηματισμός από F-16 και ένα φωτογραφικό αεροσκάφος RF-4 εισβάλλουν, κατά την συνήθη τουρκική τακτική, στο FIR Αθηνών από το Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Εισβολή σημαίνει καμία υποβολή σχεδίου πτήσης, σημαίνει παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου μας, σημαίνει άμεση αντίδραση προς υπεράσπιση της πατρίδας μας.

12:45. Το ελληνικό ζεύγος αεροσκαφών είχε ήδη πλησιάσει τα τουρκικά. Ο Χαλίλ Ιμπραήμ Οσκεμπίρ που χειρίζεται το τουρκικό F-16C, έκανε έναν δολοφονικό ελιγμό και χτύπησε με το δεξί φτερό την καλύπτρα του ελληνικού μαχητικού, του οποίου πιλότος ήταν ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης. Εκείνες τις στιγμές, η μαυροφορεμένη μοίρα απόθεσε πάνω στο κεφάλι του Κωνσταντίνου το ένδοξο στεφάνι του καθήκοντος και της αγάπης. Αλλά, αυτό δεν το ένοιωθε ο ήρωας μας. Ή το ένοιωθε; Ποιος άραγε ξέρει πώς είναι οι τελευταίες θνητές στιγμές ενός ΕΛΛΗΝΑ;

Σήμανε συναγερμός στην Αθήνα και στην Άγκυρα

Εμείς απογειώσαμε 40 μαχητικά αεροσκάφη και μία ομάδα ΟΥΚ που έσπευσε με ελικόπτερο στο σημείο. Οι τούρκοι απογείωσαν 80 μαχητικά για να επιχειρήσουν έρευνα και διάσωση σε εχθρικό έδαφος.

Η κατάσταση είναι τεταμένη. Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης, όμως, έχει ήδη αρχίσει να ανυψώνεται προς τον θρόνο των Αθανάτων. 

Ο τούρκος που χτύπησε το παλικάρι μας, σώθηκε. Είναι οι φρικτές στιγμές που τα αναπάντητα γιατί μας, θολώνουν την λογική και ματώνουν την καρδιά μας.

Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης είναι νεκρός. Τα συντρίμμια του μαχητικού που βρέθηκαν αργότερα, επιβεβαίωσαν την τραγωδία.

Ήταν 23 Μαΐου του 2006. Καθήκον, αγάπη, πατρίδα, οικογένεια, έθνος, νιάτα, ουρανός και γη, ραγισμένες καρδιές, περηφάνια και τραγικότητα, όλα μα όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις, τα σφιχταγκαλιάσαμε και τα στείλαμε στον υγρό τάφο του ήρωα Κώστα Ηλιάκη, αναθεματίζοντας, αδύναμοι και θλιμμένοι, την μαυροφορεμένη μοίρα του.

Το θερμό επεισόδιο που προκάλεσαν οι τούρκοι και θα μπορούσε να λάβει μεγάλες διαστάσεις, τελικά περιορίστηκε σε λίγες λέξεις από το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας: «Ο σμηναγός Ηλιάκης, έπεσε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος σε αποστολή αναγνώρισης τουρκικών αεροσκαφών εντός του FIR Αθηνών».

Αναρωτιέται εύλογα κάποιος: Πώς αποδίδονται τιμές σε έναν ήρωα; Μόνο με την τέλεση μίας κηδείας με τιμές ήρωα και την παρουσία πλήθους επισήμων σε αυτήν; Αυτές αποδόθηκαν στην κηδεία του Κώστα Ηλιάκη. Επίσης έχει ανεγερθεί μνημείο για τον ήρωά μας στο κέντρο της Καρπάθου, και ιδού η μαντινάδα που διαβάζει κάποιος εκεί:

Διαβάτη που θ΄ ακροσταθείς

μπροστά στον ανδριάντα

μην κλαις γιατί αυτή η γη

ήρωες βγάζει πάντα.

Και από την Κρήτη, τόπο καταγωγής του Κώστα Ηλιάκη, έχουμε την μαντινάδα:

Στον ουρανό ψηλά η ψυχή

στη θάλασσα το σώμα

αετός που ΄ναι περήφανος

δεν το πατεί το χώμα.

Αρκούν όμως όλα αυτά για να αποδώσουν τις ύψιστες τιμές που αξίζουν σε ένα παλικάρι που έδωσε την ζωή του για την προστασία του ελληνικού έθνους; Δικαιώσαμε την θυσία του; Όχι. Δεν αρκούν. Και δεν τον δικαιώσαμε. Διότι, από τις 23 Μαΐου του 2006 ως τις 23 Μαΐου του 2024, δεν έχουν τιμωρηθεί οι τούρκοι, ούτε έχουν σταματήσει τις επιθετικές προκλήσεις τους, παρά τις πομφόλυγες της ελληνικής πολιτικής σκηνής που φτιάχνει με τους γείτονες «φιλίες».