Μακεδονοπούλα Μαρία Μητρούλη Βαρδανίκα: Ο απίστευτος και ηρωικός τρόπος με τον οποίο έσωσε τις φίλες από τον Τουρκαλβανό

8/6/2024

Μαρία Μητρούλη Βαρδανίκα: Από την Βλάστη ήταν η Μακεδονοπούλα που τιμώρησε τον Τουρκαλβανό που ήθελε να σκοτώσει αυτήν και τις φίλες της! Δεν πάει ο νους σας, τι έκανε αυτή η Ελληνίδα το 1877!!!

Η Μαρία, κόρη του κτηνοτρόφου Τούσιου Μητρούλη, γεννήθηκε στη Βλάστη γύρω στα 1860 και της άρεσε να βοηθά στο τσελιγκάτο, να ξεγεννά προβατίνες και να διδάσκεται όλα τα μυστικά, μέχρι και την τέχνη του μπουρντίσματος-ευνουχισμού.

Τον Δεκαπενταύγουστο του 1877 είχε πάει με τρεις φίλες της στο πανηγύρι. Η εκκλησία είχε απολύσει κι οι χωριανοί χαρούμενοι πορεύονταν κατά τα λειβάδια για τον τρανό χορό, όταν από του Ρούση τ΄ αλώνι είδαν να ροβολάει ασκέρι ατάκτων Τουρκαλβανών. Πανικόβλητοι τότε άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν κι η Βλάστη ερημώθηκε. Μόνο κάτι γέροντες και γριές έμεναν στα σπιτικά τους. 

Η Μαρία με τις φίλες της ζήτησαν άσυλο στο σπίτι του Στώιου, όπου βρίσκονταν η νιάνια Στώαινα κι η μπάμπω Σύρμω Τσέτσου. Τ΄ άλλα κορίτσια πρόλαβαν και πέρασαν στο ταβάνι από τη γκλαβανή, ενώ η Μαρία χώθηκε στην κρυψάνα. Σε λίγο ένας Τσαούσης δρασκέλισε το κατώφλι, ερεύνησε τα γύρω και βλέποντας τη γκλαβανή αναρριχήθηκε να δει. Μα ήταν αρκετά στενή η οπή κι έμεινε μετέωρος.

Τα κορίτσια διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο. Τότε η Μαρία πετάχτηκε από την κρυψάνα, έλυσε τη βρακοζούνα του κι αρπάζοντας τα γεννητικά του όργανα, τα έστριψε με μανία κατά την τέχνη του ευνουχισμού. Ο Τουρκαλβανός παρέλυσε. Με φριχτούς πόνους έπεσε σφαδάζοντας στο πάτωμα, όπου όλες μαζί οι γυναίκες, κορίτσια και γριές, χτυπώντας τον τόν θανάτωσαν κι έπειτα τον έθαψαν στον νερόμυλο της Παπαχατζίνας. 

Αργότερα, η Μαρία πολλές φορές απέδειξε την φιλοπατρία της. Όταν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Θεσσαλία, έτυχε να βρίσκεται στον Τίρναβο και κρατώντας τη γαλανόλευκη από τους πρώτους, βγήκε να υποδεχθεί τον στρατό στις 23 Ιουνίου του 1881. Τότε την είδε, την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε ο Βαρδανίκος. Στον άτυχο πόλεμο του 1897 η Μαρία με άλλες γυναίκες έδωσε και πάλι το παρόν της, ενώ το 1912, σεβαστή κυρία πια, πρωτοστάτησε στην υποδοχή και περιποίηση του στρατού. Πηγή: Ζήκου Τσίρου: "Βλάστη" σελ. 72-73