20/10/2023
Ο Καψαμπέλης Βασίλειος όταν πολεμούσε τα μάτια πετούσαν αστραπές! Αψηφούσε την βροχή των εχθρικών σφαιρών! Κάλπαζε προς τον θάνατο για την Απελευθέρωση της γης του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
Ο Καψαμπέλης Βασίλειος καταγόταν από ονομαστή στρατιωτική οικογένεια της ορεινής Λακωνίας και είχε γεννηθεί το 1864 στον Πειραιά.Αφού σπούδασε στην Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών, επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό με τον βαθμό του Ανθυπίλαρχου.
Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 που δεν είχε για εμάς καλό τέλος, ενώ κατά τον Μακεδονικό Αγώνα (1908-1910) υπηρέτησε με τον βαθμό του υπίλαρχου στα ελληνικά προξενεία Σερρών και Ξάνθης. Εργαζόταν εκεί ως ειδικός γραφέας με το ψευδώνυμο Κατσιμάνης.
Όταν ξέσπασε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, ο Καψαμπέλης ήταν πια ίλαρχος στην ΙΙΙ Μεραρχία Πεζικού, της οποίας ηγείτο ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Δαμιανός.
Πήρε μέρος στις μάχες του Σαραντάπορου, των Στενών της Πόρτας καθώς και στην νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού προς Σέρβια, Κοζάνη, Βέροια, Νάουσα, Έδεσσα. Πάντα γενναίος, ο Καψαμπέλης, πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί τα ιστορικά δίκαια της Μακεδονίας μας. Η Απελευθέρωσή της ήταν γι΄ αυτόν μονόδρομος!
Γιαννιτσά. Εκεί, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Το ήξεραν αυτό οι Έλληνες στρατιώτες, το ήξερε και ο Καψαμπέλης. Γιατί αυτή η πόλη ήταν προσκυνηματικό κέντρο για τους μουσουλμάνους Τούρκους και θα έκαναν τα πάντα για να το κρατήσουν.
19 με 20 Οκτωβρίου 1912. Ο ελληνικός στρατός έδωσε αυτές τις δύο ημέρες μία από τις πιο αποφασιστικές και πολύνεκρες μάχες του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, οι Τούρκοι ήταν άγριοι και αποφασισμένοι, ενώ και οι καιρικές συνθήκες ήταν δυσμενέστατες.
Έπρεπε όμως στα Γιαννιτσά να κερδίσουν οι Έλληνες, γιατί ήταν και το τελευταίο προπύργιο ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς Θεσσαλονίκη. Μπορεί να ξέρουμε σήμερα ότι οι Έλληνες τότε νίκησαν, οι στρατιώτες μας όμως δεν ήξεραν, απλά ρίχνονταν στις αιματηρές συγκρούσεις με πείσμα και ηρωισμό, γιατί έπρεπε επιτέλους να φύγουν οι Τούρκοι οριστικά και αμετάκλητα από την Μακεδονία, από την Ελλάδα.
Ούτε ο ίλαρχος Καψαμπέλης ήξερε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των φονικών συγκρούσεων υπό ραγδαία βροχή. Αλλά εκείνες τις ώρες τις πρωινές της 20ης Οκτωβρίου, ο ίλαρχος δεν φοβόταν ούτε την βροχή ούτε τους Τούρκους. Γιατί είχε έναν ιερό σκοπό να ολοκληρώσει, την Απελευθέρωση του έθνους μας.
Τι έκανε λοιπόν ο Καψαμπέλης Βασίλειος λίγο πριν η εχθρική σφαίρα του τρυπήσει το μέτωπο για να τον στείλει στην Αθανασία;
Την λιονταρίσια δράση του μάς εξιστορεί ο Γεώργιος Παρασκευόπουλος, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, στις πολεμικές του αναμνήσεις:
«Ἐνθυμοῦμαι ὅτι κατὰ τὴν κρισιμοτέραν στιγμὴν τῆς μάχης τοῦ Γλυκόβου ἀνεφάνη ἔφιππος ὁ ἴλαρχoς Β. Καψαμπέλης Διαγγελεύς τῆς 3ης Μεραρχίας, ἐρχόμενος ἐξ ἐπιθεωρήσεως τὴν ὁποία ἐνήργησεν ἐφ’ ὅλων τῶν μαχομένων τμημάτων καί, παρορμῶντας τοὺς ἄνδρας πρὸς ἕφοδον, ἀψηφῶν δὲ ἄμεσον κίνδυνον ἐκ τῆς βροχῆς τῶν ἐχθρικῶν σφαιρῶν προερχόμενον, συνανεμίχθη μετ’ αὐτῶν καὶ ἀπὸ τοῦ ἵππου τοῦ ἐνθαρρύνων τοὺς στρατιώτας:
-Ἐμπρὸς παιδιά, ἐμπρὸς νὰ καταλάβωμεν τὰ ὀχυρώματα, ἐφώναζε καταπόρφυρος ἀπὸ πολεμικὴν ὁρμήν, ἐνῷ οἱ ὀφθαλμοί του ἀστραπὰς ἐξηκόντιζον, ἐνθουσιασμὸν καὶ παραδειγματικὴν αὐτοθυσίαν ἐμφαίνοντες.
Καὶ (εἰς τὴν μάχην τῶν Γιαννιτσῶν) ἐπιβαίνων τοῦ ἵππου του, διαρκῶς ἐκτεθειμένος εἰς τὸν κίνδυνον, ἀφοῦ διέδραμε κατὰ μῆκος ὅλην τὴν γραμμὴν τῶν μαχομένων στρατιωτῶν τῆς Μεραρχίας, ἀπῆλθε καλπάζων εἰς συνάντησιν τοῦ Μεράρχου Δαμιανοῦ, πρὸς ὅν ἀνεκοίνωσε τὴν δρᾶσιν τῶν τμημάτων τὰ ὁποία λυσσωδῶς ἐμάχοντο ὑπὸ δυσμενεστάτας δι’ αὐτὰ συνθήκας καὶ ὡς ἐκ τῆς μειονεκτικῆς θέσεως αὐτῶν ἀπέναντί του ἐχθροῦ καὶ ἕνεκα τῆς ραγδαιοτάτης βροχῆς, ἡ ὁποία ἀπὸ τῆς 5ης μ.μ. ἀρχισασα, ἐξηκολούθησε συνεχῶς ἔτι ραγδαιοτέρα καθ’ ὁλόκληρον τὴν νύκτα τῆς 19ης πρὸς τὴν 20ην Ὀκτωβρίου, ὀρθῶς ὀνομασθεῖσαν ὑπὸ τῶν ἀξιωματικῶν «ἀπαισία» νύκτα.
Ἀλλ’ ἐπέπρωτo, ὁ τόσον εὐσταλὴς καὶ ἀτρόμητος ἴλαρχος, ὁ οἰονεὶ ἐπιδιώκων καὶ ἀναζητῶν πανταχοῦ τὴν ἐχθρικὴν σφαῖραν, ἐπέπρωτo, λέγω, ὁ ἥρως Καψαμπέλης ν’ ἀξιωθεῖ τῆς ὑψίστης τιμῆς, τὴν ὁποίαν ἐπεδίωκεν, εἰς τὴν περίφημον μάχηv τῶν Γιαννιτσῶν, μάχηv διεξαχθεῖσαν καθ’ ὅλους τους κανόνας τῆς τακτικῆς, μάχην ἀληθῶς εὐρωπαϊκὴν. Διότι καθ’ ἥν στιγμὴν ἐπέταξε διὰ τοῦ θυμοειδοῦς ἵππου του καὶ εὑρέθη εἰς τὴν πρώτην γραμμὴν τῶν στρατιωτώv, ἐνθουσιάζωv καὶ ἐνισχύων αὐτοὺς εἰς καταδίωξιν τοῦ ἐχθροῦ, σφαῖρα θανάσιμος ἐχθρική, φεισθεῖσα μέχρι τοῦδε τοῦ ὑποδειγματικοῦ καὶ ἀνδρoπρεπoὺς ἰλάρχου, ἐπέτυχεν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ μετώπου καὶ τὸν κατέρριψεν ἐν τῷ ἅμα ἀπνοῦν ἀπὸ τοῦ ὑπερηφάνου, ὡς ὁ ἀναβάτης του, ἵππoυ.
Ὁ γενναῖος στρατιώτης στεναγμὸν μόνον ἀνακουφίσεως ἐξέπεμψε,
διότι τοιoῦτoν ἔντιμον, ἔνδοξον, ἡρωικὸν θάνατον ἐπέτυχε μαχόμενος πρὸ
τῆς μακεδονικῆς πόλεως Πέλλης, τῆς γενέτειρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Τὸν νεκρὸν τοῦ ἰλάρχου παρέλαβον στρατιῶται καὶ ὑπὸ ραγδαίαν βροχήν,
μετέφερον τῇ συνοδείᾳ τοῦ Ἐπιτελείου τῆς Μεραρχίας, τοῦ ὁποίου μέλος
πολύτιμον καὶ γενναῖον διετέλεσεν ὁ Καψαμπέλης, εἰς τὸ μίαν ὥραν τῶν
Γιαννιτσῶν ἀπέχον χωρίον Τσέκρι, ὅπου κατὰ τὴν ἑβδόμην ὥραν τῆς
νυκτός της 20ης Ὀκτωβρίου ἐτάφη ὄπισθεν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Προφήτου
Ἠλιού, βυζαντινοῦ ρυθμοῦ ναϊδρίου, ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ δ’ ἐτοποθετήθη
ἀπέριττος ἐκ κλάδου ἀμαράντου δενδρυλλίου σταυρός, ἐφ οὗ ἐχαράχθη
εὐναγνώστως τὸ ὄνομα «Καψαμπέλης». Πληροφορίες από tideon.org & enromiosini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου